Λογοτεχνία και πραγματικότητα, ποίηση και κοινωνικοπολιτική στράτευση, κουίρ και πανεπιστημιακές καταλήψεις. Από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία ως το Βελιγράδι, τέσσερις συγγραφείς/ά - ποιητά, επιμελητές/τριες και διανοητές παρουσίασαν τις τελευταίες εβδομάδες τα βιβλία τους στην Αθήνα, καθένα από τα οποία συνομιλεί καίρια με την εποχή μας και τα διακυβεύματά της, ανοίγει συζητήσεις, προκαλεί κριτική και επαγρύπνηση, έχει κάτι από την αίσθηση του επείγοντος που μας κάνει να θέλουμε να τα διαβάσουμε.
"Η ζωή, τα γηρατειά και ο θάνατος μιας γυναίκας του λαού" - Ο Ντιντιέ Εριμπόν μας καλεί να δώσουμε φωνή στο "εμείς” των ηλικιωμένων
Εμβληματική μορφή της Γαλλικής διανόησης διεθνώς, ο φιλόσοφος Ντιντιέ Εριμπόν (Didier Eribon) συνδυάζει με επιδραστικότητα την αυτοβιογραφία και τη λογοτεχνία με την κοινωνιολογία και τη φιλοσοφία. Μέντορας του Εντουάρ Λουί, είναι περισσότερο γνωστός για το βιβλίο του "Επιστροφή στη Ρενς” (Εκδόσεις Νήσος, 2020), μια κριτική αυτοβιογραφία με αφορμή το θάνατο του πατέρα του που αναφέρεται διεισδυτικά στις κοινωνικές τάξεις και το σχολικό σύστημα, την κατασκευή των ταυτοτήτων και την ομοφυλοφιλία, την ομοφοβία και τον ρατσισμό, την Αριστερά και την Ακροδεξιά - και που για τον Λουί υπήρξε, όπως έχει δηλώσει, σημείο αναφοράς για το μέλλον του ως συγγραφέα. Πριν μερικές εβδομάδες βρέθηκε στην Αθήνα, καλεσμένος των εκδόσεων Νήσος με αφορμή το νέο του βιβλίο "Η ζωή, τα γηρατειά και ο θάνατος μιας γυναίκας του λαού". Αυτή τη φορά, αφορμή αποτέλεσε ο θάνατος της μητέρας του και ειδικότερα η γρήγορη σωματική κατάπτωσή της από τη στιγμή που εισήχθη σε οίκο ευγηρίας. Το βασικό ερώτημα που θέτει το βιβλίο και επεσήμανε ο συγγραφέας στην ομιλία του είναι το πώς μπορούμε να γίνουμε εμείς, συγγραφείς, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ενεργοί πολίτες, η φωνή των ηλικιωμένων που δεν μπορούν να μιλήσουν, να αρθρώσουν ένα "εμείς". Τι πρέπει να κάνουμε για ν' ακουστεί η φωνή τους, δεδομένου του ότι ειδικά μετά την απόσυρσή τους από τον δημόσιο χώρο δεν μπορούν οι λόγοι τους να συναρθρωθούν σε συλλογικές διεκδικήσεις.
Παρότι το πορτρέτο της μητέρας του σκιαγραφείται τόσο βιωματικά και συναισθηματικά όσο και αποστασιοποιημένα, με έμφαση στην τάξη και το φύλο, όπως είναι σαφές ήδη από τον τίτλο, κατά τον Εριμπόν στους ηλικιωμένους οι ταυτοτικές και ταξικές διακρίσεις υποχωρούν μπροστά στην αδυναμία της συνάρθρωσης ενός συλλογικού εμείς με δικαιώματα. Τι είναι ένα σύνολο που δεν μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του; Τι είναι μια κοινωνική και πολιτική ομάδα που δεν της επιτρέπεται να συγκροτηθεί σε κοινωνικό κίνημα; Ο Εριμπόν ανατρέχει στη σιώπηση των γηρατιών από τον δημόσιο λόγο και τη λογοτεχνία και τέχνη (πάρτε για παράδειγμα το άγνωστο στους πολλούς έργο της Σιμόν ντε Μποβουάρ "Γηρατειά"), μια κατάσταση "αδιανόητη” που δεν θέλουμε να τη σκεφτόμαστε. Τα καθημερινά τηλεφωνικά μηνύματα της μητέρας του που εξέφραζαν τα παράπονά της για τη μεταχείριση στο γηροκομείο αποτέλεσαν για τον ίδιο αφορμή γι αυτό το βιβλίο σκεπτόμενος τα χιλιάδες αντίστοιχα μηνύματα που αφήνουν άλλες τόσες γυναίκες στην ίδια κατάσταση στα παιδιά τους.
Αυτά τα πολιτικά, κατά τον Εριμπόν, μηνύματα, που δεν φτάνουν στον δημόσιο χώρο τον έκαναν να γράψει το "Η ζωή, τα γηρατειά και ο θάνατος μιας γυναίκας του λαού" για να ακουστεί η φωνή αυτών των παριών που χρειάζονταν μια εκπροσώπηση. Αναφερόμενος σε προτάσεις που αγνοούνται, όπως αυτή της δημιουργίας εστίας όπου θα παρέχεται δωρεάν συστέγαση φοιτητών και ηλικιωμένων με τους πρώτους να παρέχουν συντροφιά λίγων ωρών την ημέρα στους δε, ο Εριμπόν απηύθυνε κάλεσμα σε όσες μπορούν να δώσουν φωνή σε αυτή την υποεκπροσωπούμενη ομάδα που δεν συνιστά κίνδυνο για τους πολιτικούς και άρα αγνοούνται τα δικαιώματά της και, κατά ένα τρόπο, ωθείται σε μια αναξιοπρεπή ηθελημένη αυτοκτονία, με το που εισάγεται σε ένα οίκο ευγηρίας, όσο πολυελής κι αν είναι αυτός (ειδικά μετά το πρόσφατο σκάνδαλο που ενέπλεξε ιδιωτικό οίκο ευγηρίας στη Γαλλία).
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νήσος.
"Το Χρυσό Μπούµερανγκ Επιστρέφει: Άκου" - Το CAConrad γράφει γλυπτά ποιήματα μέσα από ένα τελετουργικό (σωµα)τικής ποίησης
Την οπτική ποίηση του CAConrad γραμμένη μέσα από σωματικές τελετουργίες που γίνονται λέξεις και σχήματα στο χαρτί μας συστήνει στα ελληνικά, όπου τα ποιήματά του είναι πιο παχιά όπως χαρακτηριστικά τα αποκάλεσε η ποιήτρια και µεταφράστρια Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη που τα απέδωσε μοναδικά στη γλώσσα μας και συνομίλησε με το ποιητό (όπως προσδιορίζεται) στις 13 Μαΐου στο EIGHT / ΤΟ ΟΧΤΩ. Η έκδοση αυτή είναι η μετάφραση του έργου Listen to the Golden Boomerang Return (Wave Books / UK Penguin, 2024), η οποία υποστηρίχθηκε από τον οργανισμό Phenomenon και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κείμενα.
Το CAConrad έχει γράψει 9 βιβλία, ενώ εκθέτει τα ποιήματά του ως αντικείµενα τέχνης, πιο πρόσφατα στην Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Μεγάλη Βρετανία, όπου όπως έγραψε ο Sam Moore στο περιοδικό Frieze μεγαλώνοντας το μέγεθος και αλλάζοντας τη μορφή τους ενίσχυσε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του, την απεικόνιση του πώς είναι να κινείσαι στον κόσμο είτε αναγκαλισμένο είτε αντιμέτωπο με τόσο σύνθετα, επισφαλή συναισθήματα. Παρότι όπως μας είπε το ίδιο το ποιητό δεν ήταν τόσο όμορφα όσο στους τοίχους της Ανάφης όπου είχαν παρουσιαστεί κατόπιν πρόσκλησης του Phenomenon.
Με το βιβλίο "Το Χρυσό Μπούµερανγκ Επιστρέφει: Άκου" το CAConrad επιστρέφει το βλέμμα του στα ζώα με αφορμή τα κοράκια που το άφησαν να χαϊδέψουν το ράμφος τους όταν τα τάιζε μπισκότα στη διάρκεια των lockdown. Χρησιµοποιώντας τη συµβολική και την ιστορική σηµασία του µπούµερανγκ, αυτά τα ποιήµατα προέκυψαν από ένα τελετουργικό (σωµα)τικής ποίησης, κατά το οποίο το CAConrad έγραψε µαζί µε ζώα που έχουν βρει τρόπους να ευηµερούν στην Ανθρωπόκαινο εποχή. Το αποτέλεσµα είναι γλυπτά ποιήµατα, ανεπιτήδευτα και µυστηριώδη, που αναδύονται οργανικά από το κάτω µέρος κάθε σελίδας.
Ανάμεσά τους βρίσκουμε τις στάχτες της μητέρας του που μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο όπλα στη βαθιά Αμερική και ήταν ο λόγος που ασχολήθηκε με την ποίηση. Όπως μας είπε το CAConrad σε αντίθεση με τους περισσότερους κατοίκους της πόλης όπου γεννήθηκε που ήταν εργάτες η μητέρα του ήταν κλέφτρα, έκλεβε λαχταριστά πράγματα για τα παιδιά της. Επειδή όμως μετά τη σύλληψή της δεν μπορούσε να δουλέψει κανονικά, το CAConrad αναγκάστηκε να δουλεύει ως παιδί τα Παρασκευοσαββατοκύριακα μετά το τέλος του σχολείου πουλώντας λουλούδια πάνω στην Εθνική οδό. Για να γεμίσει τις ατελείωτες ώρες της πλήξης καθισμένο στην καρέκλα δίπλα στους κουβάδες με τα λουλούδια, άρχισε να δανείζεται βιβλία από τη βιβλιοθήκη και μια Κυριακή του Πάσχα που του είχαν τελειώσει όλα τα βιβλία αναγκάστηκε να διαβάσει και τη συλλογή ποιημάτων της Έμιλι Ντίκινσον που του είχε προτείνει η βιβλιοθηκάριος παρά τη θέλησή του και η ζωή του άλλαξε για πάντα!
Καθοδηγούµενο από την επιθυµία "να ξαναερωτευτεί τον κόσµο όπως είναι, κι όχι όπως υπήρξε κάποτε", το CAConrad γράφει µέσα από µια οικοποιητική προσέγγιση, γενναιόδωρη και εµψυχωτική, υπενθυµίζοντάς µας πως η συλλογική µας προσοχή στο παρόν διαµορφώνει την ανθρωπότητα του µέλλοντος. Έχοντας πρωτοτριβεί με την ποίηση και τα τελετουργικά στην underground Νέα Υόρκη των ‘70s συνειδητοποίησε κάποια στιγμή κάνοντας μαθήματα δημιουργικής γραφής ότι αυτό που το διαχώριζε από τους αστούς συμμαθητές του που είχαν μια άλλη σχέση με τον εσωτερικό τους κόσμο ήταν ότι ως παιδί εργατικής οικογένειας δεν είχε μάθει να ζει στο τώρα. Από τότε φροντίζει να το ζει και να το εκφράζει όσο περισσότερο μπορεί.
Το CA έσπασε μετά από 30 χρόνια συγγραφής τη "βία του ευθέως στίχου βγαίνοντας από το αριστερό περιθώριο” της σελίδας όταν του μίλησαν τα φαντάσματα των ποιητών του παρελθόντος. Η διατήρηση του σχήματος των ποιημάτων ήταν για τη μεταφράστρια Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη πολύ σημαντική, σε αντίθεση, όπως μάθαμε από το CAConrad, με μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες όπως τα γερμανικά που δεν τους ένοιαξε καθόλου!
Διαβάστε Επίσης
Αφορμή για τα τελετουργικά με τα οποία γράφει αποτέλεσε για το CAConrad το τραύμα της απώλειας που σηματοδότησε για την καλλιτεχνική κοινότητα της Νέας Υόρκης το AIDS και έκανε πολλά μέλη της να στραφούν στα ταρό. Για το νέο του πρότζεκτ πειραματίζεται με το τελετουργικό της ανατολής, και ειδικά με τη στιγμή ακριβώς πριν βγει ο ήλιος που τα μάτια προσαρμόζονται, το μυαλό αδειάζει και τα κανάλια επικοινωνίας είναι πιο ανοιχτά. Έχει συλλέξει ανατολές απ’ όλο τον κόσμο μέσω web κάμερας προσπαθώντας να ζήσει 24 ώρες συνεχόμενης Ανατολής.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κείμενα & Phenomenon
'Ένας περίπατος στο μέλλον - τo πρώτο στρατευμένο ουτοπικό μυθιστόρημα επιστημονικο-πολιτικής φαντασίας για παιδιά
Πριν μερικές εβδομάδες, πάλι στο EIGHT / ΤΟ ΟΧΤΩ γνωρίσαμε ένα διαφορετικό βιβλίο άγνωστου συγγραφέα που ανακαλύφθηκε τυχαία σε μια βιβλιοθήκη του Βελιγραδίου και επανακυκλοφόρησε σε μια καλαίσθητη δίγλωσση έκδοση στα σερβοκροάτικα και αγγλικά από τις εκδόσεις Samizdat Edicija Jugoslavija / Phd in One Night .
Τo πρώτο στρατευμένο ουτοπικό μυθιστόρημα επιστημονικο-πολιτικής φαντασίας για παιδιά, γραμμένο στο Βελιγράδι το 1924/25 δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο προλεταριακό παιδικό περιοδικό Budućnost [=Μέλλον] το 1924, στο τότε Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Ως υπογραφή έφερε απλώς το όνομα της νεαρής πρωταγωνίστριας, της "μικρής Ζόρα" [=Αυγής], αλλά πιθανολογείται ότι, όπως διαβάζουμε αναλυτικά στο blog του Άκη Γαβριηλίδη που μας το σύστησε στην παρουσίαση συνομιλώντας με την συνεπιμελήτριά του Ίβανα Μομτσίλοβιτς, πραγματικός συγγραφέας του ήταν ο εκδότης του περιοδικού Ντραγκούτιν Βλαντισάβλιεβιτς, γιατρός, παιδαγωγός και ιδρυτικό μέλος του κομμουνιστικού κόμματος Σερβίας –από το οποίο όμως αποχώρησε λίγο αργότερα. Αφηγείται ένα όνειρο της Ζόρα, κόρης επαναστατών εργατών, την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1924, στο οποίο βρίσκεται εκατό χρόνια αργότερα και ξεναγείται στα κομμουνιστικά σχολεία του (τότε) μέλλοντος από τους αυτοοργανωμένους μαθητές και μαθήτριες.
Το ουτοπικό αυτό κείμενο είχε ουσιαστικά ξεχαστεί επί έναν αιώνα, αλλά πρόσφατα το ξαναανακάλυψε τυχαία σε μια βιβλιοθήκη του Βελιγραδίου η πανεπιστημιακή φιλόλογος Μπιλγιάνα Αντόνοβσκα, και το εξέδωσε με συνεπιμέλεια της Ίβανα Μομτσίλοβιτς, μαζί με δύο επεξηγηματικά σημειώματα των δύο επιμελητριών. H έκδοση γνώρισε απρόβλεπτη απήχηση στη Σερβία, διότι σύντομα μετά ακολούθησαν οι μαζικές κινητοποιήσεις για την κατάρρευση της στέγης στο σταθμό του Νόβισαντ, στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν, και παίζουν, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες.
Στο βιβλίο, που διαβάζεται μεταξύ άλλων στις εκδηλώσεις στις καταλήψεις που συνεχίζονται, η μικρή Αυγή ξυπνάει ένα πρωί για να βρεθεί σε έναν ουτοπικό κόσμο όπου τα παιδιά οδηγούν αυτοκίνητα που πηγαίνουν με 10 χλμ. την ώρα, τα μαθήματα στο σχολείο γίνονται στο ύπαιθρο, η ιστορία διδάσκεται μέσα από το θέατρο, η προσωπική υγιεινή μέσα από τον κινηματογράφο, τα κορίτσια έχουν τον πρώτο λόγο και οι ενήλικοι είναι σχεδόν αόρατοι. Μαρξισμός και σουρεαλισμός, φεμινισμός και αυτοοργάνωση, εναλλακτική παιδαγωγική συνυπάρχουν σε ένα ξεχωριστό εγχείρημα που στη νέα του έκδοση παίρνει μορφή με τη συνεργασία με την πρωτοποριακή κολεκτίβα ντιζάιν matrijarsija.
Στη συζήτηση η Ιβάνα Μομτσίλοβιτς, γιουγκοσλάβα δραματουργός με έδρα το Βέλγιο, ακτιβίστρια και ιδρυτικό μέλος πολλών συλλογικοτήτων, το έργο της οποίας επικεντρώνεται
στη μετατόπιση της φιλοσοφίας και της τέχνης σε διάφορους τομείς της καθημερινής ζωής: εκπαίδευση, μεταναστευτικά κινήματα, κηπουρική, perma-culture, μίλησε για τον τρόπο που οι φοιτητές/τριες αυτοοργανώθηκαν και χειρίστηκαν στρατηγικά το θέμα της διαφθοράς στη Σερβία καταφέρνοντας να συνομιλήσουν με το ευρύ κοινό πέρα από τους διανοούμενους και τα κινήματα αλληλεγγύης. Μάλιστα, ήταν μια από τις σπάνιες φορές στη Σερβική δημόσια σφαίρα που υπήρξε ορατότητα της μουσουλμανικής κοινότητας μέσα από τη συμμετοχή των φοιτητών/τριών στις καταλήψεις και την αλληλεγγύη από την υπόλοιπη κοινότητα και τις οικογένειές τους.
Διαβάστε Επίσης
Τζούντιθ Μπάτλερ - "Ποιος φοβάται το φύλο;" και πώς θα κάνουμε ελκυστικά τα αντιφασιστικά πάθη;
Με το πλέον επιδραστικό έργο στις σπουδές φύλου, την queer και φεμινιστική θεωρία, την πολιτική φιλοσοφία και ηθική, το Τζούντιθ Μπάτλερ ήρθε στην Αθήνα για να μιλήσει με αφορμή το καινούργιο του βιβλίο "Ποιος φοβάται το φύλο;" για τα ζητήματα φύλου, για την anti – gender στρατηγική της ακροδεξιάς, για τα διακυβεύματα που προκύπτουν από την αντιδραστικοποίηση της δημόσιας συζήτησης στο διεθνές και εγχώριο συγκείμενο αλλά και τις αντιστάσεις που είναι αναγκαίο να χτιστούν. Σε διοργάνωση του Eteron – Ινστιτούτο για την Έρευνα και την Κοινωνική Αλλαγή και των εκδόσεων Αλεξάνδρεια (από τις οποίες κυκλοφορεί το "Ποιός φοβάται το φύλο;”), η παλώμενη από ενέργεια εκδήλωση, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την ανταπόκρισή μας, γέμισε τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης και τα πεζοδρόμια της Φωκίωνος Νέγρη ήδη μια ώρα πριν την έναρξη.
"Είμαστε εδώ σήμερα γιατί έχουμε ανάγκη να είμαστε μαζί.” είπε το Judith Butler ξεκινώντας την ομιλία του, που επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι η ακροδεξιά και η νέα αυταρχικοποίηση έχει μελετήσει και δημιουργήσει εκείνους τους μηχανισμούς και την τεχνολογία, τις ψηφιακές πλατφόρμες που κινητοποιούν το πάθος των ανθρώπων και εργαλειοποιούν τους φόβους και τις αγωνίες τους. Το Butler αναφέρθηκε ιδιαίτερα στον μηχανισμό που κινητοποιήθηκε, από τον Elon Musk και γενικότερα, ενάντια στην εκλογή της Κάμαλα Χάρις διαδίδοντας ψευδείς κατασκευές, όπως ότι θα προμόταρε τις τρανς εγχειρήσεις των μεταναστών και θα σκούρηνε κι άλλο τις ΗΠΑ, καταφέροντας να συνθέσει διαφορετικές φοβίες, π.χ. για μια μαύρη γυναίκα πρόεδρο, για το φύλο, τα μεταναστά. Επέμεινε, λοιπόν, ότι παράλληλα με το ψυχοκοινωνικό πλαίσιο, όπου είναι ανάγκη πρώτα απ’ όλα να φανταστούμε τα νέα πάθη γύρω από τα οποία μπορούμε να συνασπιστούμε, πρέπει να αναζητηθούν από την αριστερά και οι μηχανισμοί, ειδικότερα στην ψηφιακή σφαίρα, που θα μπορέσουν να κάνουν αυτά τα πάθη εκλυστικά μελετώντας τους αντίστοιχους μηχανισμούς της ακροδεξιάς.
Αυτή η "αντίπαλη φαντασία” (counter fantasy), που πρέπει να συγκροτηθεί απέναντι στο φαντασιωτικό της ακροδεξιάς και του νέου αυταρχισμού, ίσως έχει να κάνει με την πέρα από τον άνθρωπο ζωή και την ισότητα όλων των ζωντανών όντων και την κλιματική δικαιοσύνη. "Η εποχή δεν είναι τόσο σκοτεινή όσο φαίνεται, κανείς δεν μας έχει πάρει την φαντασία. Πρέπει να πάρουμε την πολιτική της ζωής μακριά από την ακροδεξιά, να φτιάξουμε τη δική μας πολιτική της ζωής. Πρέπει να βρούμε τα αντιφασιστικά πάθη και τις τεχνολογίες που θα τα κάνουν ελκυστικά. 'Όπως λένε και οι φίλες μου από το κίνημα Ni Una Menos (Ούτε μία λιγότερη) στην Αργεντινή (σ.σ. το φεμινιστικό κίνημα που προέκυψε ως απάντηση στα υψηλά ποσοστά γυναικοκτονιών και έμφυλης βίας) ναι, υπάρχουν δύο φύλα, οι φασίστες και οι αντιφασίστες”. Συνομιλώντας με την Αθηνά Αθανασίου, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Μυρτώ Τσιλιμπουνίδη, συγγραφέα και ερευνητό, το Μπάτλερ υποστήριξε τη δύναμη της τέχνης και της θεωρίας στο δρόμο της κατάφασης, στο να επιβεβαιώσουμε τις αρχές μας μιλώντας για εκείνα που αγωνίζονται για τη δημοκρατία ακόμη κι αν ο κόσμος τους έχει τελειώσει, με ιδιαίτερη αναφορά στην ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας στα πανεπιστήμια και στο φόβο και τον θυμό που βιώνουν στις ΗΠΑ για τα φοιτητά τους που διαδήλωσαν υπέρ της Παλαιστίνης και απειλούνται με απέλαση ή φυλάκιση ή στα τρανς άτομα που μεταφέρονται από τις γυναικείες στις ανδρικές φυλακές κινδυνεύοντας.
Στο βιβλίο του το Butler (μετάφραση Γιώργος Καράμπελας) υποστηρίζει ότι "το γεγονός ότι το "φύλο” αποκαλείται ιδεολογία είναι ένα παράδειγμα της εξωτερίκευσης, της προβολής και της αντιστροφής των νοημάτων που συμβαίνουν στη ζώνη του φαντασιωτικού.(...) Το φύλο δεν είναι δευτερεύον ζήτημα για τον Όρμπαν, τον Πούτιν ή τη Μελόνι, αλλά κεντρικό θέμα συστράτευσης για την υπεράσπιση των εθνικών αξιών, ακόμα και της εθνικής ασφάλειας. Οι φεμινίστριες που θεωρούν ότι τα δικαιώματα των τρανς ή οι κινητοποιήσεις των ΛΟΑΤΚΙ+ είναι περισπασμός ή απειλή πρέπει, με ειλικρίνεια, να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι οι αγώνες μας συνδέονται πλέον, καθώς προσπαθούμε να υπερνικήσουμε τις δυνάμεις που επιδιώκουν να μας στερήσουν βασικούς όρους βιωσιμότητας.(...) Οι σύγχρονοι αυταρχικοί μπορεί να μη θεωρούν ότι είναι φασίστες, βασίζονται όμως στη φασιστική τεχνική και στην υποδαύλιση φασιστικών παθών για να μείνουν στην εξουσία. (...) Η απελευθέρωση ριζοσπαστικών δημοκρατικών δυνατοτήτων από τις δικές μας διευρυνόμενες συμμαχίες μπορεί να δείξει ότι είμαστε από την πλευρά της βιώσιμης ζωής, της αγάπης με όλες τις δυσκολίες της, της ελευθερίας, κάνοντας τα ιδεώδη αυτά τόσο δυνατά ώστε κανένας άνθρωπος να μην μπορεί να τα παραβλέψει, κάνοντας την επιθυμία επιθυμητή ξανά με τρόπο ώστε οι άνθρωποι να θέλουν να ζήσουν, και να θέλουν να ζήσουν μαζί τους κι άλλοι, στον κόσμο που οραματιζόμαστε, έναν κόσμο όπου το φύλο και η επιθυμία να ανήκουν σε ό,τι εννοούμε ως ελευθερία και ισότητα.”
Διαβάστε Επίσης
