Αν και ο έρωτας, με το flip side του, τον θάνατο, δεν έπαυσαν ποτέ να είναι τα καύσιμα της όποιας μορφής τέχνης, από τις βραχογραφίες των τρωγλοδυτών και τα ομηρικά έπη, μέχρι τις μουσικοκινητικές installation και τις tweet stories, τη λογοτεχνία των 140 χαρακτήρων, λίγα βιβλία είναι γνήσια ερωτικά.
Δηλαδή, λίγοι συγγραφείς ασχολούνται με αυτό καθαυτό το φαινόμενο του έρωτα, ή μάλλον με την προσβολή των ανθρώπων από τον ερωτικό ιό, την ερωτική "νόσηση", εντός και εκτός εισαγωγικών, και τη θεραπεία τους από αυτόν, εάν βέβαια υπάρχει τέτοια.
Βεβαίως, υπάρχουν τόνοι λογοτεχνίας ροζαλιάς, υδαρούς και τρυφερούτσικης, που λαμβάνεται ως υποκατάστατο για το αληθινό πράγμα, το σκληρό ναρκωτικό του πόθου, κάπως σαν τη μεθαδόνη για να απεξαρτηθείς από την ηρωίνη. Και βέβαια υπάρχουν σωροί, καραβιές ολόκληρες, από πορνογραφία, που ουσιαστικά είναι ανατομικές πραγματείες περί της τριβής επιδερμίδων και της ανταλλαγής υγρών, πληρέστατες, μόνο που απουσιάζει απ’ αυτές ο έρωτας. Ο έρωτας – αυτό το άγριο πράγμα που σε αρπάζει σαν ανεμοστρόβιλος, που γυρίζει τα μέσα έξω, σαν κάλτσα.
Λοιπόν, αυτό το κενό φιλοδόξησε να καλύψει η Κατερίνα Νικολάου, δημοσιογράφος και κειμενογράφος, που έγραψε ένα ψυχωμένο βιβλίο για τον έρωτα, το οποίο εμπλουτίστηκε με σχέδια της Χαριτίνης Κυριάκου. Η ηρωίδα, η Ρεντ Μαρμπουνάκη, είναι η Κοκκινοσκουφίτσα που θα ήταν ικανή να σκοτώσει τη Γιαγιά, εάν αυτό επρόκειτο να ευχαριστήσει τον Κακό το Λύκο του βιβλίου, το Αρσενικό, με άλφα κεφαλαίο, της ιστορίας, τον Μπραντ, ο οποίος έχει αρπάξει στα σαγόνια του τη μικρή κοκκινομάλλα και τη μασάει με το πάσο, την όρεξη και την ησυχία του σε βάθος χρόνου. Και καλά της κάνει, εδώ που τα λέμε, εφόσον εκείνη το ανέχεται, κι όχι απλώς το ανέχεται, παρά γουστάρει κι από πάνω.
Διαβάζεις τις μικρές ιστοριούλες, κάπως σαν short stories, οι οποίες συναρθρώνονται σε ένα μυθιστορηματικό αφήγημα, και λες, για κοίτα ρε παιδί μου, η συγγραφέας ξέρει για τί πράγμα μιλάει. Για την λαχτάρα του έρωτα, πρώτα - πρώτα, γνωριζοντας καλώς πως "λαχτάρα" σημαίνει σφοδρή επιθυμία, αλλά και τρόμος. Ο τρόμος του έρωτα! Ο τρόμος της άγνοιας, της αμφιβολίας: τί είπε, και τι σκέφτηκε, και τί εννοούσε, και τί ήθελε να πει, και τί έκανε, και τι επιθυμούσε να κάνει ο Μπραντ, ο Μέγας Σερνικός που λέγαμε, και γιατί αντιλαμβάνεται αυτός τον έρωτα ως "βίζιτα", όπως τον χαρακτηρίζει η πονεμένη Ρεντ;
Και γιατί παραμένει παντρεμένος αυτός, και γιατι παραμένει παντρεμένη κι εκείνη, και γιατί τα έτερα ημίσεα των πρωταγωνιστών, η σύζυγος του ενός, κι ο αντρούλης της άλλης, γιατί τελοσπάντων παραμένουν εκτός μυθιστορηματικού κάδρου, αόρατοι, άχρωμοι, διαφανείς και άοσμοι; Κι επίσης γιατί η πρωταγωνίστρια, η Ρεντ, επιμένει μαζοχιστικά να ζει ως ζουμερή μπουκίτσα στα σαγόνια του γκριζου γοητευτικού λύκου; Γιατί, αν και μουσικός, αν και επαγγελματίας, αν και μορφωμένη, χειραφετημένη και έξυπνη, γιατί μπαίνει χρόνια ολόκληρα στον κόπο του, γιατί είναι πάντα εκείνη που θα τον αναζητήσει, πάντα εκείνη που θα κάνει το πρώτο βήμα για να τον πλησιάσει όταν αυτός απομακρύνεται σαν την πλημμυρίδα και την αμπώτιδα επειδή έτσι γουστάρει, γιατί να είναι πάντα εκείνη τελικά το θύμα του έρωτος;
L’ amour, toujours l’ amour! Λοιπόν, αυτή είναι η απάντηση: ο έρωτας, πάντα ο έρωτας, που σε συγκλονίζει, σε αλώνει, σε ανυψώνει και σε καταβαραθρώνει την ίδια στιγμή, ο έρωτας που χλευάζει τη λογική, την ηθική, τον καθωσπρεπισμό, τις κοινωνικές συμβάσεις, το καθήκον, τους καλούς τρόπους, τα πάντα, εκτός ίσως από τη φιλία. Να, η Ρεντ, ας πούμε: έχει την Μπουμπού, την φιλενάδα της, στην οποία ανοίγει πάντα την καρδιά της, και καλώς κάνει, διότι, όπως έλεγε κι η πληθωρική θεία της Ρεντ, η Ρόζα, "η γυναίκα στον άντρα ανοίγει τα πόδια της, αλλά την καρδιά της, μόνο στη φίλη της".
Ναι, ασφαλώς είναι μια άθλια σεξιστική μπαρούφα αυτό, όπως και το "οι άντρες έχουν τα δικά τους, ποδόσφαιρο, καρβουνομαγείρεμα, σεξ. Τόσα χρόνια κι ακόμα δεν είμαι σίγουρη ποια σειρά είναι η σωστή, αφού το ίδιο παθιάρικα λένε τις λέξεις γκολάκια, κωλάκια και μπριζολάκια...". Ναι, όλα αυτά τα αποφθέγματα της Ρόζας είναι ισοπεδωτικές, στερεοτυπικές ανοησίες. Είναι ντροπιαστικό για όλα τα φύλα και τα gender να θεωρείται πως η γυναίκα είναι η έξυπνη κι η καπάτσα, που μπορεί να χειριστεί έναν άντρα σέρνοντάς τον από το πουλί, αλλά αυτά δεν τα λέει η Ρεντ, ούτε καν η συγγραφέας, η Κατερίνα Νικολάου, έ; Τα λέει η θεία Ρόζα, είπαμε...
Λοιπόν, όλο αυτό το μέγα φορτίο συναισθημάτων η συγγραφέας το χειρίζεται με τσαχπινιά, οξύνοια και χιούμορ – πικρό μεν, ή ίσως γλυκόπικρο, αλλά χιούμορ τέλος πάντων. Κι έτσι όπως είναι διαρθρωμένο το βιβλίο, με κειμενάκια και ιστοριούλες, στις οποίες παρεμβάλλονται τα εκφραστικά σκίτσα της Κυριάκου, ή συνταγές μαγειρικής, ή απλώς κουβέντες σκόρπιες, ή θραύσματα σκέψεων ατάκτως ερριμένων, ο αναγνώστης νιώθει ότι έχει μπει, καλοδεχούμενος, στον προσωπικό χώρο της συγγραφέως, στην καρδιά και το μυαλό της. Κι εκείνη του έχει βάλει καφέ, και του έχει πει, κάτσε τώρα να τα πούμε, κάτσε να σου πω τί έπαθα, τί ένιωσα, τι πόθησα, τί αγάπησα, τί μου συνέβη, και μετά θα μου πεις κι εσύ τα δικά σου, και, κοίτα, έγραψα ένα βιβλίο και έκλεισα τον έρωτά μου εκεί, γιατί η ζωή είναι μικρή, και γιατί ο έρωτας είναι η άλλη πλευρά του θανάτου, είναι η μόνη αιώνια στιγμή των θνητών πλασμάτων. Είναι ό,τι αξίζει στη ζωή μας, από αρχαιοτάτων χρόνων.
