Τυχαίνει μέσα στον αστικό ιστό οι μεγάλες λεωφόροι να λειτουργούν και ως «κουρτίνες»: Ενώ χιλιάδες οχήματα κυλάνε στο ρεύμα τους πρωί-βράδυ, σηματοδοτώντας τη γρήγορη ζωή της πρωτεύουσας, κανείς δεν παρεκκλίνει απ’ το δρόμο του για να δει τι κρύβεται από πίσω, να ψάξει μέσα στα στενά, παρά μόνον εάν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει ο Νέος Κόσμος, μια γειτονιά δύο μόλις χιλιόμετρα απ’ την Πλατεία Συντάγματος, που αγκαλιάζεται απ’ τη Συγγρού και τη Βουλιαγμένης, κόβεται στα δύο απ’ τη Λαγουμιτζή και εξυπηρετείται ταυτόχρονα από δύο στάσεις μετρό και δύο στάσεις τραμ. Ωστόσο σχεδόν ποτέ δεν ακούς τη φράση «Θα βγούμε Νέο Κόσμο, ψήνεσαι;». Με μόνη εξαίρεση, το αφτεράδικο του «Μπάτμαν», οι περισσότεροι φτάνουν απλώς στις παρυφές.
Τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα, αφού πλέον πνέει αέρας αλλαγής στην περιοχή που δικαίως θα έπαιρνε τον τίτλο της «τελευταίας των Μοϊκανών» στο κέντρο-απόκεντρο. Ζει απλά και τίμια στους δικούς της ρυθμούς, με το μοναδικό Δουργούτι και τα μυρωδάτα φαγάδικα για όσους γνωρίζουν, τα μπακάλικα, τη λαϊκή του Σαββάτου και τις γεμάτες πλατείες με παιδιά που μιλούν σε άλλες γλώσσες. Ο Νέος Κόσμος ήταν ανέκαθεν τόπος προσφυγικός: Ξεκίνησε απ’ τις παράγκες των Αρμενίων και των Μικρασιατών, μεγάλωσε με τα κύματα εσωτερικής μετανάστευσης και απορρόφησε μέρος απ’ όσους τα τελευταία χρόνια εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για κάτι πιο ανθρώπινο. Έτσι και ο Νέος Κόσμος έγινε ανθρώπινος. Εδώ ήταν που οργανώθηκαν τα πρώτα συσσίτια στην κρίση, εδώ ήταν που άνοιξαν μαγαζιά με την υπόσχεση «να μη μείνει κανένας νηστικός, όσο φτωχός κι αν είναι» (λόγια του Τόμας απ’ το θρυλικό κεμπαπτζίδικο του ’88). Φτιάχτηκαν δεσμοί ανάμεσα στους κατοίκους και τις μικροεπιχειρήσεις, όπως τα σιδεράδικα και τα βουλκανιζατέρ που έδιναν μεροκάματο, αναπτύσσοντας μια μικρο-κοινωνία αλλά και ένα δίκτυο μικρο-οικονομίας που επιβίωνε αθόρυβα πίσω απ’ τα «υπερωκεάνια» των λεωφόρων.
Συν τοις άλλοις τα ενοίκια ήταν φτηνά. Λίγοι Αθηναίοι είχε τύχει να περπατήσουν τη γειτονιά ώστε να εκτιμήσουν το χαρακτήρα της, την ατμόσφαιρα των προσφυγικών και την οικεία ζεστασιά από ανθρώπους που βγάζουν καρεκλάκια και κάθονται παρέα έξω απ’ το σπίτι τους, όταν καλοκαιριάζει. Γι’ αυτό και δεν ήξεραν ότι ανάμεσα στις παλιές ορθογώνιες πολυκατοικίες που χτίστηκαν για να λύσουν το στεγαστικό πρόβλημα των προσφύγων απλώνονται επαρκέστατοι δημόσιοι χώροι με πράσινο, σαν πλατείες. Βέβαια, τα πράγματα πλέον αλλάζουν, κι αυτό έγινε ιδιαίτερα αισθητό μετά την πανδημία: Με την επιστροφή πολλών σπιτιών στη μακροπρόθεσμη μίσθωση, τα ενοίκια πήραν την άνω βόλτα, boutique ξενοδοχεία μπήκαν στα σκαριά μαζί με εικαστικά πρότζεκτ που διερευνούν τις «δυνατότητες του μαζί» (αναφερόμαστε στο «Neos Cosmos», που τρέχει από μια πολύπλευρη ομάδα, στην οποία περιλαμβάνεται και η πρώην διευθύντρια της Μπιενάλε Αθήνας Ξένια Καλπακτσόγλου), ενώ –για πρώτη φορά τόσο οργανωμένα– καινούργια μαγαζιά διασκέδασης και εστίασης με «υπερτοπικό» χαρακτήρα ξεφυτρώνουν στα στενά. Ο λόγος; Από τη μία, το γεγονός ότι στο Κουκάκι τα πράγματα «υπερχείλισαν» προς την απέναντι όχθη της Συγγρού και, από την άλλη, η προοπτική μιας εναλλακτικής πιάτσας έξω από τα συνηθισμένα που προσφέρει ο Νέος Κόσμος, που εξιτάρει όσους ψάχνονται, όπως παρεμπιπτόντως συμβαίνει με το κοινό της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση.
«Ο Νέος Κόσμος έχει τόσο έντονο παρελθόν που δεν θεωρούμε ότι διατρέχει άμεσο κίνδυνο να αντιμετωπίσει τα αρνητικά του gentrification, όπως συνέβη σε άλλες περιοχές», αναφέρει στο «α» ο αναπληρωτής διευθυντής Πολιτισμού της Στέγης, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, και συνεχίζει: «Εκτιμούμε ότι δεν πρόκειται να χάσει τον έντονο residential χαρακτήρα της, δεν θα μετατραπεί σε λούνα παρκ». Τόσο με τα υπαίθρια πάρτι και τα εκπαιδευτικά προγράμματα όσο και με τις παρεμβάσεις που έγιναν το καλοκαίρι, αναβαθμίζοντας αισθητικά και ποιοτικά παιδικές χαρές και χώρους άθλησης της περιοχής, η Στέγη επενδύει στη σύνδεση με τη γειτονιά στην οποία εδρεύει τα τελευταία έντεκα χρόνια. «Η θέση μας είναι να είμαστε διακριτικοί, βοηθητικοί και όχι παρεμβατικοί, με σκοπό το Δουργούτι να παραμείνει ένας τόπος συνάντησης για όλους, μια ζωντανή γειτονιά που έχει πολλά να δώσει, χωρίς να απολέσει το παρελθόν και την ταυτότητά της».
Εξερευνητές με θεατρικά προγράμματα για κιάλια
Παρά την κρατούσα αντίληψη, οι εξορμήσεις των θεατρόφιλων δεν αρχίζουν ούτε τελειώνουν στις παρυφές του Νέου Κόσμου, όπου στεγάζονται το ομώνυμο θέατρο και η Στέγη, αλλά, χάρη σε ενέργειες των δύο οργανισμών και άλλων ομάδων, οι αναζητήσεις τους φτάνουν μέχρι τα βάθη του Δουργουτίου.
Αν η μεταμόρφωση του Γκαζιού σε θεατρική πιάτσα ήταν αναμενόμενη στις αρχές των 90s, κανείς δεν φανταζόταν ότι στον Νέο Κόσμο, με τα ελάχιστα freestyle και alternative μπαράκια, οι καλλιτέχνες θα έβρισκαν γόνιμο έδαφος για θεατρικές αναζητήσεις. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι αυτό που έφερε τους θεατρόφιλους στην περιοχή, το 1997, τη χρονιά που ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μας προσκάλεσε να δούμε τη συγκλονιστική παράσταση «Κοινός λόγος» στην αυλή του καινούργιου, τότε, θέατρου του. Το ιστορικό κτίριο της πρώτης ζυθαποθήκης του Φιξ, στέγασε από την πρώτη στιγμή της (επανα)λειτουργίας του το «young theater» και κατάφερε να κάνει θεατές και καλλιτέχνες μια μεγάλη παρέα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γαλουχήθηκε ο Μίλτος Σωτηριάδης, γιος του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που έχει αναλάβει πλέον την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου. Ο ίδιος θυμάται τον εαυτό του να τριγυρίζει, σε ηλικία δέκα ετών, στη γειτονιά, «ένα σύνθετο μωσαϊκό ανθρώπων» όπως τη χαρακτηρίζει. «Φτιάξαμε το θέατρο ανάμεσα σε συνεργεία αυτοκινήτων και εργαστήρια, και μέχρι σήμερα η φυσιογνωμία της γειτονιάς δεν έχει αλλάξει. Η γοητεία της είναι η ιδιαίτερη urban αθηναϊκή αισθητική της, χωρίς καλλιέπειες. Αυτό ερωτευτήκαμε και γι’ αυτό παλεύουμε εκεί τόσα χρόνια! Ο “Σταυρός του Νότου”, το θέατρο μας, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, πιο πρόσφατα, κι άλλοι χώροι πολιτισμού που βρίσκονται στη γειτονική περιοχή του Φιξ προσελκύουν κόσμο και είναι ωραίο που ανοίγουν χώροι εστίασης για να προσθέσουν το δικό τους ποιοτικό λιθαράκι».
Η Στέγη ενεργοποιεί σταθερά το Δουργούτι, από τους παλαιότερους προσφυγικούς συνοικισμούς της ευρύτερης Αθήνας, με καλλιτεχνικές δράσεις όπως η περιπατητική παράσταση «Ένας δολοφόνος στο Τόκιο» του Σύλλα Τζουμέρκα, το «Soundscapes Landscapes 1», μια καλλιτεχνικά επιμελημένη ψηφιακή χαρτογράφησηac για real-time βόλτες στην περιοχή μέσα από smartphone ή tablet, τα site-specific ή τα εργαστήρια «Dourgouti Island Hotel Project», που έγιναν με τους «Όχι παίζουμε». Αφετηρία για τα τελευταία ήταν η παλιότερη δουλειά της ομάδας του Γιώργου Σαχίνη, η οποία μάλιστα ήταν η πρώτη που μετέτρεψε τους δρόμους και τις πλατείες του Δουργουτίου σε σκηνή.
«Το Δουργούτι μοιάζει με νησί της άγονης γραμμής κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Έχει τη δική του ιστορία, κοινωνία, πολεοδομία, ρυθμό, χρώμα, ησυχία σε σχέση με τη γύρω πολύβουη “ακτογραμμή”», δήλωνε η ομάδα το 2015 σχετικά με την παράσταση-εξερεύνηση, που, στο πλαίσιο του UrbanDig Project, πέτυχε να ενώσει στους δρόμους της πόλης σαράντα χορευτές, ηθοποιούς, μουσικούς, live artists, εικαστικούς και, φυσικά, θεατές. Με τέτοιες ενέργειες, πρώτα σποραδικές και πλέον όλο και πιο συντονισμένες, η συνοικία που ήταν κάποτε συνώνυμο της φτώχειας (η ταινία «Μαγική Πόλη» του Νίκου Κούνδουρου αποτυπώνει καθαρά τη γειτονιά του Δουργουτίου το 1954) μεταμορφώθηκε σε ένα εκκολαπτόμενο hot spot πολιτισμού, ενώ η ανάπτυξή της όπλισε με θάρρος κι άλλους καλλιτέχνες να επενδύσουν σε γειτονικές περιοχές, διευρύνοντας την πολιτιστική δραστηριότητα, όπως το Θέατρο Καλλιρρόης και αλλά το Radar στον γειτονικό Αγ. Ιωάννη
Η νόστιμη χάρη του απάτητου
Με εστιατόρια-προορισμούς για τους foodies όλης της Αθήνας, αλλά και διαμάντια τοπικής κοπής που προσκυνούν οι μυημένοι της γειτονιάς, το μενού του Νέου Κόσμου διατηρεί μια γευστική ταυτότητα με ιστορία δεκαετιών.
Ο Φώτης Φωτεινόγλου θα έλεγε κανείς ότι ήταν ο πρωτομάστορας. Το «ΦΙΤΑ», που άνοιξε το 2019 με τον παλιό φίλο και συνάδελφο, Θοδωρή Κασσαβέτη, με κουζίνα ανατρεπτική, αλλά και βασισμένη στους εκλεκτούς προμηθευτές και παραγωγούς που οι δυο τους είχαν σταχυολογήσει στη μακρά διαδρομή τους από εστιατόρια ανά την Ελλάδα, μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες ανάγκασε τους foodies της πόλης να στραφούν στα σοβαρά στον Νέο Κόσμο. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, η Ιόλη Βρυχέα και ο Πάνος Στουγιάννης, με τη Σταυριανή Ζερβακάκου στην κουζίνα, δημιούργησαν τον έτερο πόλο της γειτονιάς.
Το «Annie - Fine Cooking» τράβηξε τον προβολέα από το πρωτόκολλο του dining, για να τον ρίξει στο φίνο μαγείρεμα της εξαιρετικής πρώτης ύλης, σε μια εστιατορική πρόταση που επαναπροσεγγίζει την έννοια της ελληνικής παράδοσης, μέσα από το ευρηματικό βλέμμα της σεφ, που ανασχεδιάζει το μενού της κάθε μέρα, προσαρμοσμένο στη διαθεσιμότητα των υλικών. Τα δυο τους, ακροβολισμένα στο πάνω και το κάτω άκρο του Νέου Κόσμου, συνθέτουν πια έναν στιβαρό άξονα, εκατέρωθεν του οποίου η γειτονιά κρύβει τα δικά της γευστικά φαβορί. Στέκια αυτονόητα για τους κατοίκους της περιοχής, λιγότερο ή περισσότερο γνωστά στους γευστικούς flaneurs της Αττικής, τα οποία, με αυθεντικότητα που πάει πίσω δεκαετίες, πλέκουν τη νοστιμιά μιας γειτονιάς που κρατά ζωντανή την έννοια του off-Broadway καλοφαγικού προορισμού.
Απόδειξη, για παράδειγμα, ο «Καφενές του Τάκη» (Μεναίχμου 8, 2109242559), ένα τετράγωνο πιο πέρα. Με μικρότερη ιστορία ο ίδιος, αλλά μια ταμπέλα που κρατά απ’ τη δεκαετία του ’50, ο κύριος Τάκης έγινε… καφετζής προ δεκαετίας, όταν η τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας πήρε την κάτω βόλτα. «Είχα το εργαστήριό μου εδώ δίπλα κι άφησα τα ασήμια για να πιάσω τα μαντέμια», εξηγεί, ακουμπώντας στο τραπέζι τα κεφτεδάκια του, που έρχονται με ένα χρυσοκίτρινο βουναλάκι από φρεσκοκομμένες τηγανητές πατάτες πλάι τους. Πάρτε μια μερίδα, κι αράξτε στη σκιά, για να κρυφακούσετε τα κουτσομπολιά της γειτονιάς απ’ τις παρέες στα διπλανά τραπέζια και να θυμηθείτε τα σαββατιάτικα μεσημέρια στο χωριό.
Διαφορετικά, περπατήστε μέχρι τα στενά της Κασομούλη και εντοπίστε το «Αναψυκτήριο Η Κρήτη» (Ιππώνακτος 54, 2109023132). Εδώ, local heroes του Νέου Κόσμου, πατέρας και γιος ταΐζουν, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι, μαστόρια, και μαγαζάτορες, ψυκτικούς και συνεργειατζήδες, φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, ντόπιους και περαστικούς, με την περιβόητη μπαγκέτα τους. Ομελέτα της στιγμής (σερβίρεται και σκέτη), με τηγανητές πατάτες, μπέικον, φρεσκοψημένο χωριάτικο λουκάνικο, μορταδέλα, κίτρινο τυρί, ντομάτα, φέτα και μουστάρδα, απλώνονται σε μαστόρικα ζυγισμένες αναλογίες, ώστε να δώσουν στο αφράτο σουσαμένιο ψωμάκι μια γεύση πληθωρική, που «βγαίνει» σε τρία μεγέθη: η μικρή ξεπερνά σε μάκρος τις «παντόφλες» των branded ταχυφαγείων της πόλης, η μεσαία αποτελεί πρόκληση ακόμη και για τις πιο μερακλίδικες ορέξεις, κι η μεγάλη, που δεν κουβαλά τυχαία το παρατσούκλι «κλαρίνο», θα μπορούσε να αποκαλείται και «καριοφίλι» με την ίδια ευστοχία.
Λίγο πιο κάτω, ο «Καλός Στρατιώτης Σβέικ», το παλιότερο τσέχικο εστιατόριο της πόλης, με σχεδόν 40 χρόνια ιστορίας, έχει την έδρα του σε ένα παλιό διώροφο κοντά στο μετρό του Νέου Κόσμου. Κι αν η κόρη του ιδιοκτήτη, Νεφέλη Κουλούρη, δεν έκανε φέτος το breakout σουξέ της στις «Άγριες Μέλισσες», η μπαρόκ σάλα αλλά και τα περίφημα κεφτεδολουκάνικά του, μαζί με τις τσέχικες μπίρες, μπορεί να παρέμεναν ένα στέκι που κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα ανάμεσα στους θεατρόφιλους.
Ο «Αχιλλέας» (Σπινθάρου 18, 2109021391) και ο «Τόμας» (Σαρκουδίνου 49, 2109015981), φυσικά, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις: οι δυο τους αποτελούν το γιν και το γιανγκ των πιο αυθεντικών εκφάνσεων του τυλιχτού της Αθήνας, με τον πρώτο να περηφανεύεται για τον χειροποίητο χοιρινό γύρο με τη μυστική μαρινάδα, που σιγοψήνει από το 1987, και τον δεύτερο να αποτελεί ένα κεφάλαιο της προσφυγικής ιστορίας της γειτονιάς. Έφτασε στην Αθήνα στα τέλη των 70s, για να γλιτώσει τη γενοκτονία των Αρμενίων, κι αποφάσισε να απλώσει ρίζες εδώ, με σπόρο τα μαγειρικά μυστικά της μητέρας του και καρπό τους ένα από τα καλύτερα κεμπάπ της Αθήνας, με αγνό κιμά από μοσχάρι και αρνί.
Λίγο πιο κάτω, μια παρέα βετεράνων της γειτονιάς παίζουν ντάμα σε ένα παγκάκι κι ένας κύριος γυρνά με το καρότσι της λαϊκής, φωνάζοντας τη γυναίκα του να του ανοίξει την πόρτα. «Καμιά φορά, εμφανίζονται και κάτι Ιταλιάνοι που παίζουν αμπαλί εδώ απέναντι», σημειώνει ο Φωτεινόγλου. «Αν αυτό κάποια στιγμή αρχίσει να χάνεται, δεν θα είναι πια για εμάς ο Νέος Κόσμος. Θα είναι γι’ αυτούς που θα έχουν έρθει, να τον μετατρέψουν σε κάτι που δεν ήταν», καταλήγει, συμπυκνώνοντας σ’ ένα ανάθεμα όλη τη γοητεία μιας γειτονιάς που, μόλις 2 χιλιόμετρα απ’ την Ακρόπολη, κρατά ακόμη τη χάρη του απάτητου.
Οι πρωτεργάτες μιας πιάτσας ή ξεχωριστοί προορισμοί;
Για πολλά χρόνια, οι έξοδοι για ποτό στα μπαρ του κέντρου έφταναν (το πολύ) μέχρι το δημοφιλές Κουκάκι. μέχρι που τρία νέα, ενδιαφέροντα στέκια έβαλαν τον γειτονικό Νέο Κόσμο για τα καλά στον μπαρίστικο χάρτη της πόλης.
Ενα από τα πράγματα που αγαπάμε στην Αθήνα είναι ότι δεν μένει ποτέ ίδια. Δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς μια πιάτσα ή να πεις ότι την εξάντλησες, κι η τάση έχει ήδη αρχίσει να δείχνει προς μια άλλη. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που έχουν πάρει τα πάνω τους οι γειτονιές, αξιόλογα στέκια ανοίγουν σε ανεξερεύνητες συνοικίες που ξεφεύγουν από τη στενή περίμετρο του κέντρου, επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο τον μπαρίστικο χάρτη της πόλης. Μία τέτοια περίπτωση είναι και η γειτονιά του Νέου Κόσμου που μέχρι πρόσφατα, αν εξαιρέσεις το θρυλικό αφτεράδικο «Μπάτμαν», δεν είχε να προσφέρει άλλες αξιόλογες προτάσεις εξόδου. Γεγονός που προκαλεί εντύπωση, αν σκεφτείς ότι βρίσκεται δίπλα στις δημοφιλείς πιάτσες του Κουκακίου και των Πετραλώνων και ότι μόλις τον τελευταίο χρόνο ξεκίνησαν να ξεπηδούν φρέσκα και ενδιαφέροντα στέκια που ξεπερνούν τα όρια του «συνοικιακού» καφέ-μπαρ.
Η αρχή έγινε με το «Naif», το οποίο άνοιξε τις πόρτες του το 2020, τρεις εβδομάδες πριν το ξέσπασμα της πανδημίας. Όπως μας λέει ο ιδιοκτήτης του Πέτρος Ζήσου, «με ενδιέφερε να ανοίξω ένα οικείο στέκι που να σου βγάζει την αίσθηση της γειτονιάς, μακριά από τις πιάτσες του υπερκορεσμένου κέντρου. Ένα μπαρ που θα αποτελέσει από μόνο του προορισμό. Την περιοχή δεν τη γνώριζα καθόλου, πρώτη φορά την επισκέφτηκα έπειτα από κάποια παράσταση στη Στέγη. Μου άρεσε πολύ η Ευρυδάμαντος σαν δρόμος, και μια φίλη μου υπέδειξε αυτόν το χώρο απέναντι ακριβώς από τη Στέγη. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ότι τα στέκια της δεν βρίσκονται συγκεντρωμένα σε ένα σημείο, αλλά είναι διάσπαρτα στη γειτονιά, δίνοντάς σου την ευκαιρία να την περπατήσεις και να γνωρίσεις όμορφες γωνιές της, όπως το Δουργούτι και τα προσφυγικά». Τα νέα για το «Naif», όμως, έχουν διασχίσει τη Συγγρού και, «πέρα από τους κατοίκους της περιοχής που το επιλέγουν για καφέ και brunch, έρχονται από όλες τις περιοχές, πριν και μετά από κάποια παράσταση, ενώ το περασμένο καλοκαίρι ήρθαν αρκετοί τουρίστες λόγω του Airbnb και των ξενοδοχείων που άνοιξαν στην περιοχή». Γι’ αυτό άλλωστε η εξάπλωση είναι στα άμεσα σχέδιά του: Στις αρχές του επόμενου χρόνου αναμένεται να ανοίξει ο ακριβώς απέναντι χώρος, ο οποίος θα λειτουργεί αμιγώς ως μπαρ, κάνοντας focus σε διαλεχτές ετικέτες αποσταγμάτων και κρασιού.
Τη σκυτάλη πήρε ο «Λάλος», που έπιασε πόστο πριν από μερικούς μήνες στον ίδιο δρόμο. Ο Σπύρος Πανόπουλος, που βρίσκεται πίσω από το αξιόλογο εγχείρημα, έχει εργαστεί στις μεγαλύτερες μπάρες της Αθήνας και, όπως μας είπε, είδε στον Νέο Κόσμο μια ανερχόμενη περιοχή, που επιβεβαίωσε την πίστη του στις γειτονιές. «Συγκεκριμένα, έψαχνα ένα χώρο στην Ευρυδάμαντος, γιατί βρίσκεται σε κομβικό σημείο, πολύ κοντά στην πλατεία και μόλις λίγα χιλιόμετρα από το Κουκάκι, τα Πετράλωνα και την Καλλιθέα.
Μου αρέσει πολύ η γειτονιά και ήθελα ο “Λάλος” να γίνει μέρος της. Ανοίγουμε από τις 8 το πρωί μέχρι τη 1 το βράδυ και, εκτός από τους κατοίκους της περιοχής, μας επισκέπτονται και από περιοχές των νοτίων προαστίων, αλλά κι από αλλού, γιατί έχουν ακούσει, για παράδειγμα, για τα cinnamon rolls μας. Είναι ωραίο να βλέπεις αξιόλογες δουλειές στις γειτονιές, όπου μπορείς να βγεις σε απόσταση που περπατιέται, να πιεις καλό καφέ, να εργαστείς ήσυχα με το λάπτοπ σου και το βράδυ να διασκεδάσεις, πίνοντ
.jpg)
Σύμφωνος φαίνεται να είναι και ο Χάρης Ρήγαλος, ένας από τους ανθρώπους που βρίσκεται πίσω από το «Τέρας», την πιο πρόσφατη προσθήκη στη γειτονιά, που στεγάζεται σε ένα εντυπωσιακό, διώροφο νεοκλασικό του ’30, λίγο πιο κάτω από το ξακουστό αφτεράδικο. «Δώσαμε μεγαλύτερη έμφαση στο χώρο που θα φιλοξενήσει το εγχείρημά μας και, όταν είδαμε τη συγκεκριμένη οικία, ξέραμε ότι είναι η ιδανική. Δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να εγκατασταθούμε σε μία ήδη στημένη πιάτσα, αλλά να αποτελέσει από μόνος του ο χώρος του “Τέρατος”, με το showroom και το προσεγμένο προϊόν που προσφέρει, προορισμό. Και η αλήθεια είναι ότι στο διάστημα που λειτουργούμε, η γειτονιά μας έχει αγκαλιάσει, ενώ μας επισκέπτεται κι αρκετός κόσμος του κέντρου και άλλων περιοχών της Αθήνας. Υπάρχει και ο πάνω χώρος που ετοιμάζεται και θα δώσει μια ξεχωριστή πρόταση, φιλοξενώντας από εκθέσεις εγχώριων δημιουργών και workshops μέχρι μαθήματα γιόγκα και σεμινάρια κατασκευής επίπλου».
