Ποιος είπε ότι η θεατρική σεζόν τελείωσε και μαζί τα μουσικοθεατρικά θεάματα που τόσο αγαπάει το αθηναϊκό κοινό; Μια εξαιρετικά επιτυχημένη παράσταση, το «Αναζητώντας τον Αττίκ», επιστρέφει, αυτήν τη φορά στο Παλλάς (από 13/4). Ο Άκης Σακελλαρίου, ένας εκ των πρωταγωνιστών της, μιλά για τον Αττίκ αλλά και για το φαινόμενο του θεατρικού πληθωρισμού.
Έξι χρόνια μετά την πρώτη επιτυχία το «Αναζητώντας τον Αττίκ» ξαναπαρουσιάζεται εμπλουτισμένο με νέα κείμενα και τραγούδια. Γατί συνεχίζει να συγκινεί ο Αττίκ;
Ο Αττίκ είναι μια μουσική ιδιοφυΐα, συγκινεί με τη ζωή και τα βιωματικά τραγούδια του όχι μόνο το κοινό αλλά κι εμάς, τους καλλιτέχνες που συμμετείχαμε σε εκείνη την πρώτη παρουσίαση της παράστασης. Ο κόσμος του έχει ευαισθησία και χιούμορ. Το μότο του ήταν: «Έκλαψα για να γράψω, έγραψα για να τραγουδήσω και τραγούδησα για να ζήσω».
Ποιες άλλες φυσιογνωμίες του παρελθόντος ζωντανεύουν στη σκηνή;
Η παράσταση ξεκινά με την πρόβα τζενεράλε, που μεταμορφώνεται σε κανονική παράσταση. Στην αρχή κρατάω τον ρόλο του σκηνοθέτη και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης είναι ο νεαρός Αττίκ. Καθώς η παράσταση εξελίσσεται φωτίζοντας τη φυσιογνωμία και την τέχνη αυτού του σπουδαίου καλλιτέχνη, μεταμορφώνομαι εγώ σε Αττίκ. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί παρουσιάζονται στην αρχή ως μέλη ενός θιάσου και στη συνέχεια ερμηνεύουν είτε κάποια από τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στη θρυλική «Μάντρα» είτε τραγουδιστές που συνόδευαν τον Αττίκ. Η Νάντια Κοντογεώργη γίνεται η Δανάη, η Κατερίνα Παπουτσάκη μεταμορφώνεται σε Μαρίκα Φιλιππίδου, ο Μίνως Θεοχάρης ενσαρκώνει την εμβληματική Ζαζά και ο Αντώνης Καφετζόπουλος το «Μαντρόσκυλο», έναν τύπο στον αντίποδα του Αττίκ. Μόνο η Ζωζώ Σαπουντζάκη παρουσιάζεται ως αυτό που είναι, μια σταρ που χορεύει και τραγουδά απίστευτα κι έχει ζήσει τη λάμψη παλιότερων εποχών.
Η νεότερη γενιά καλλιτεχνών σε τι διαφέρει από την παλιότερη, της Σαπουντζάκη για παράδειγμα;
Εκείνοι έχουν ζήσει τελείως διαφορετικά. Τότε υπήρχαν λιτότητα και πολύ ταλέντο. Οι καλλιτέχνες ήταν μοναδικά πλάσματα, εν αντιθέσει με το τώρα, που δεν ξεχωρίζουν τα αληθινά ταλέντα λόγω των συνθηκών, της τεχνολογίας και του τρόπου ζωής. Δημιουργείτε ένα μπέρδεμα. Υπήρχαν αγνότητα και μια άλλη ηθική στις συνεργασίες. Τώρα είμαστε περιχαρακωμένοι στα δικά μας. Γι’ αυτό απολαμβάνω τη συνθήκη συνεργασίας στην παράστασή μας. Η μαγεία του Αττίκ και η χημεία δημιουργούν την επιθυμία να συμπορευτούμε.
Πώς εξηγείται η ιδιαίτερη προτίμηση του κοινού στα μιούζικαλ και στις μουσικοθεατρικές παραστάσεις;
Έχουμε αρχίσει να εξοικειωνόμαστε με αυτά τα θεάματα. Πιστεύω ότι σε αυτό έχει βοηθήσει ο ελληνικός στίχος. Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 μόνο η Αλίκη Βουγιουκλάκη τα υποστήριζε. Όσο για το μουσικό θέατρο, υπάρχει μεγαλύτερη εξοικείωση του ελληνικού κοινού χάρη στο πλούσιο μουσικό μας ρεπερτόριο. Η παράσταση για τον Αττίκ έπαιξε έναν ρόλο στο να ανακαλύψουμε συνθέτες του παρελθόντος. Το κοινό ανταποκρίνεται σε αυτές τις παραστάσεις επειδή μιλάνε στην ψυχή μας. Είδες τι έγινε φέτος; Ανακαλύψαμε ξανά συνθέτες-θησαυρός, όπως ο Ζαμπέτας και ο Καζαντζίδης. Η αξία τους είναι διαχρονική.
Ποια είναι η θέση σου απέναντι σε αυτό που αποκαλούμε τελευταία αθηναϊκό θεατρικό πληθωρισμό;
Πρέπει να σταματήσουμε την γκρίνια και να δεχτούμε ότι ο κόσμος κερδίζει σε πολιτισμό, σε αξίες και σε διαφυγές. Ας είμαστε αυστηροί σε σχέση με την ποιότητα, αλλά ας είμαστε και πραγματιστές. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ζούμε μια καλλιτεχνική αναγέννηση.
Έχεις υπηρετήσει διάφορα θεατρικά είδη κι έχεις συνεργαστεί με σπουδαίους δημιουργούς, από τον Θόδωρο Τερζόπουλο μέχρι τον Μπομπ Ουίλσον. Λειτουργείς με στεγανά στις επιλογές σου;
Όχι, μόνο σε ό,τι αφορά τους συνεργάτες είμαι κάθετος. Θέλω να υπάρχει πάντα καλή χημεία. Επιστρέφοντας από την Αμερική, μετά τις σπουδές μου, δούλεψα δέκα χρόνια με τον Θόδωρο και αυτό ήταν από τα πιο σημαντικά στάδια στην πορεία μου. Ακόμη και τώρα ανατρέχω στις τεχνικές που έμαθα κοντά του. Τα θετικά, δομικά στοιχεία μπήκαν στο κύτταρό μου και αυτό με βοήθησε να είμαι θαρραλέος και πιο ριψοκίνδυνος.
Περισσότερες πληροφορίες
Αναζητώντας τον Αττίκ
Ηθοποιοί, μουσικοί και χορευτές κάνουν μια αναδρομή στο έργο του Αττίκ, χωρίς ρετρό διάθεση, αλλά με πολύ χιούμορ, σαρκασμό, τρυφερότητα και συγκίνηση.