Ένα ποιητικό trance, το οποίο τροφοδοτείται από την ενέργεια των Άν. Μάσχα, Ορφ. Αυγουστίδη, Γ. Πυρπασόπουλου και άλλων ηθοποιών, είναι ο χοροθεατρικός «Άνεμος» του Κωνσταντίνου Ρήγου, που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο-Rex (από 9/12).
Μιλούν, μιλούν χωρίς σταματημό, λικνίζονται, χορεύουν, παίζουν μποξ κι ένας άνεμος παρασύρει τα λόγια τους, φουσκώνει τα μαλλιά τους, τους ρίχνει στο πάτωμα, αλλά εκείνοι ξανασηκώνονται… Ηθοποιοί και χορευτές μαζί, ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, η Άννα Μάσχα, η Ηρώ Μπέζου, η Βιβή Μπουτάτη, ο Άρης Παπαδόπουλος, ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος, η Ρόζα Προδρόμου, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, η Αλεξάνδρα Ρογκόβσκα, ο Αντώνης Στρούζας, ο Γιάννης Τσιγκρής, έρχονται να ενσαρκώσουν μια ιδέα του σκηνοθέτη/χορογράφου Κωνσταντίνου Ρήγου και να την μπολιάσουν με τους δικούς τους αυτοσχεδιασμούς, σε ένα θέαμα που απαιτεί πολλή ενέργεια.
Ο χοροθεατρικός «Άνεμος» που φυσά στο Εθνικό Θέατρο από 9/12 επιχειρεί με έναν τρόπο να περιγράψει τη ζωή μεταφορικά, χρησιμοποιώντας ως άξονα τη φύση. Μια ομάδα ανθρώπων, που συναντιούνται τυχαία, εκφράζουν με αφορμή την εναλλαγή των τεσσάρων εποχών του χρόνου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, μιλούν για τον έρωτα, την τέχνη, τη δημιουργία, τη σχέση τους με τον υλικό κόσμο, το θάνατο. Με τη συμμετοχή του μουσικού κουαρτέτου που ερμηνεύει συνθέσεις του Δημήτρη Μαραμή, στην παράσταση του Ρήγου ακούγεται η ομίχλη, προσωποποιείται η καταιγίδα, μιλάνε τα στοιχεία της φύσης, μέρος της οποίας είναι και ο άνθρωπος, παρότι τείνουμε να το ξεχνάμε.
Ο λόγος είναι πηγαίος και αληθινός στις παραστάσεις του Ρήγου αλλά και η χορευτική έκφραση αποδεικνύεται πανίσχυρη, καθώς εντάσσεται οργανικά στο θεατρικό σύνολο. Το είδαμε σε τρία αμιγώς χοροθεατρικά του θεάματα, στην ποιητική «Bossa Nova» (2008) στην οποία μας μίλησε για τον έρωτα μέσα στην ατμόσφαιρα της Βραζιλίας των ’60s, στην electro-dance tragedy «Τιτανικός» (2009), όπου εξέφρασε την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στον κίνδυνο, αλλά και στην «Αρκαδία» (2014), «ένα ρέκβιεμ», όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος, για τη φύση, εμπνευσμένο από τον Αρκαδισμό, το καλλιτεχνικό κίνημα που αγκάλιασε την ίδια τη φύση του ανθρώπου και από την Αναγέννηση συνδέθηκε με την ευτυχισμένη κι ελεύθερη ζωή της υπαίθρου μακριά από τη βία και την εκμετάλλευση.
Εκεί ο Ρήγος υπογράμμισε πως το όνειρο της αρκαδικής ουτοπίας υποχωρεί υπό το βάρος της παράλογης καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος και της συνειδητοποίησης της θνητότητας. Κάτι ανάλογο θέλει να μας δείξει και με τον «Άνεμο». Το σίγουρο είναι ότι φιλτράρει τα υπαρξιακά του ερωτήματα μέσα από το λυρισμό –εδώ αναδεικνύονται η pop ποιητικότητα αλλά και η γοητεία των φλούο χρωμάτων– και στοχεύει να συναρμολογήσει μπροστά στα μάτια των θεατών την κοινωνική και ψυχολογική ταυτότητα των πρωταγωνιστών, ενώ όπως πάντα επιδιώκει την έκπληξη μέσα από τη σωματικότητα, το βίαιο, το ανάλαφρο και το χειροπιαστό της υποκριτικής ερμηνείας.
Περισσότερες πληροφορίες
Άνεμος
Μια ομάδα ανθρώπων συναντιέται με αφορμή την εναλλαγή των τεσσάρων εποχών και μιλάει για τον έρωτα, την τέχνη, τη σχέση της με τον υλικό κόσμο, το θάνατο.
