Μιλήσαμε με τον Χάρη Ρώμα με αφορμή τη νέα κωμωδία του, τον «Πρότυπο οίκο ανοχής», για χάρη της οποίας το Θέατρο Ακάδημος μεταμορφώθηκε σε έναν παράνομο πλην όμως πολυτελή οίκο ανοχής, που βρίσκεται σε μεσοτοιχία με το διαμέρισμα του διευθυντή του Τμήματος Ηθών…
Ένας οίκος ανοχής και ένα τμήμα ηθών, δηλαδή, ο ερωτισμός και …ο σωφρονισμός;
Mάλλον ο αγοραίος αλλά πιο τίμιος έρωτας από εκείνον που επιβάλλει η «αγία οικογένεια» και η μικροαστική συνείδηση περί ορθού ζευγαρώματος. Στο καινούργιο μου έργο εκείνοι που χρειάζονται σωφρονισμό είναι σίγουρα αυτοί που προσπαθούν φανατικά και φασιστικά να σωφρονίσουν τους άλλους που τολμούν, όσα οι ίδιοι φαντασιώνονται αλλά δε μπορούν να βιώσουν.
Πώς προέκυψε η ιδέα για το νέο σας έργο, τον «Πρότυπο οίκο ανοχής»;
Γνώρισα μια ιερόδουλο που μου εκμυστηρεύτηκε το ανελέητο και ανεξήγητο, πολλές φορές, κυνηγητό που υπέστη από έναν ανώτερο αξιωματικό (κοινώς «μεγαλομπάτσο»). Φαντάστηκα αμέσως ότι μια τέτοια εμμονή κρύβει στερημένο πόθο.
Να υποθέσω πως εσείς θα παίζετε τον διευθυντή του τμήματος ηθών; Ποιους ρόλους ερμηνεύουν οι υπόλοιποι ηθοποιοί του θιάσου;
Σωστά υποθέτετε αλλά και λάθος, αν a priori φαντάζεστε ότι αυτός ο διευθυντής του τμήματος ηθών είναι αντιπροσωπευτικός των ρόλων «εξουσίας» που με έκαναν δημοφιλή στο πλατύ κοινό της τηλεόρασης κατά το παρελθόν. Ο ήρωας που ερμηνεύω εδώ είναι φύσει καλλιτεχνική, που υποχρεώθηκε από το οικογενειακό του περιβάλλον να ακολουθήσει ένα δρόμο που δεν ήθελε καθόλου. Είναι κόντρα στην ιδιότητά του, τρυφερός, ευάλωτος και «απροσάρμοστος». Τα καθήκοντα του ουσιαστικά έχει αναλάβει η μεγαλομανής, κομπλεξική σύζυγός του που ονειρεύεται να ανέλθει τα κοινωνικά στρώματα. Την ερμηνεύει η Μαρία Γεωργιάδου. Την αυθόρμητη και ρηξικέλευθη πόρνη ερμηνεύει η Σοφία Μουτίδου, το μερακλή λαϊκό πελάτη στο πορνείο αλλά και το δίδυμο κεφαλαιοκράτη αδερφό του (που μπλέκεται στην ιστορία από παρεξήγηση) ερμηνεύει ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, το γιο του διευθυντού του τμήματος ηθών ερμηνεύει ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης, ενώ η Βίκυ Κάβουρα ερμηνεύει την κόρη της πόρνης.
Συνηθίζετε να ερμηνεύετε πολύ ιδιοσυγκρασιακούς ρόλους –τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Έχετε ποτέ ταυτιστεί με κάποιον από αυτούς;
Ποτέ, δεδομένου ότι δεν έχουν τίποτα κοινό με τον πραγματικό εαυτό μου. Προσπαθώντας, βεβαίως, να μην είναι χάρτινοι αλλά αληθινοί χαρακτήρες τους αναλύω, τους αιτιολογώ και ενίοτε τους δικαιολογώ.
Ύστερα από μια σειρά κοινωνικών έργων και αισθηματικών κομεντί, επιστρέφετε στο θέατρο με μια κωμωδία ηθών. Είναι, τελικά, η κωμωδία το δυνατό σας χαρτί;
Η πορεία που ακολούθησα τα τελευταία χρόνια ήταν προαποφασισμένη για να εκφραστώ με μια καλλιτεχνική γλώσσα που δεν είχα τολμήσει να παρουσιάσω μέχρι τώρα και να εκπαιδευτώ απ’ την αρχή σαν συγγραφέας και ηθοποιός. Έτσι επιστρέφω στην αμιγή κωμωδία με άλλα εφόδια από εκείνα που είχα χρόνια πριν. Αν, πάντως, πρέπει να κρίνω από την προσέλευση του κοινού, τότε, ναι, ο κόσμος με έχει ταυτίσει με την κωμωδία. Και δε με «χαλάει» αυτό.
Θα μοιραστείτε μαζί μας την πιο αστεία ατάκα του έργου σας;
Το κοινό, σας διαβεβαιώ, σ’ αυτή την ευτυχή παράσταση γελάει αυθόρμητα με πολλές ατάκες δικές μου και των συναδέλφων μου. Όμως εγώ δεν πιστεύω πια στην κωμωδία της ατάκας και της γκριμάτσας όσο στην κωμωδία των καταστάσεων και των χαρακτήρων. Εκείνη που όχι απλώς εκτονώνει τον θεατή, αλλά του δημιουργεί σκέψεις για τα ανθρώπινα πάθη, και αφού φύγει απ’ την παράσταση.
Με τον προγραμματισμό παραστάσεων για τη φετινή σεζόν να ξεπερνάει τις …1.000, πώς βλέπετε να διαμορφώνεται το θεατρικό τοπίο της Αθήνας;
Θολό έως θολότατο ! Μοιάζει σαν να είναι εύκολη υπόθεση το θέατρο, ενώ είναι το πιο δύσκολο και δύστροπο μέσο για να εκφραστεί και να επικοινωνήσει ένας αληθινός συγγραφέας, σκηνοθέτης ή ηθοποιός.
Περισσότερες πληροφορίες
