Χαριτωμένη κι ευφρόσυνη, βασισμένη στην …μπερμπάντικη μετάφραση του Σπύρου Ευαγγελάτου, η πασίγνωστη σεξο-πολεμική κωμωδία, στη συγκεκριμένη σκηνοθεσία, ανάγει σε πρωταγωνιστικούς μάλλον τους ρόλους που περιφέρονται γύρω από τη Λυσιστράτη-Μαρία Καβογιάννη: τον Πρόβουλο-Αντώνη Λουδάρο, την Μυρρίνη-Νάντια Κοντογεώργη και τον Κινησία-Θανάση Τσαλταμπάση.
«Το σεξ είναι κωμικό^ η έλλειψη του ακόμη πιο κωμική» επισημαίνει ο J. Michael Walton στη μελέτη του «Το αρχαίο ελληνικό θέατρο επί σκηνής» (εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2007) και συνεχίζει: «Δυστυχώς, είναι σχεδόν αναπόφευκτο ένα έργο που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο σεξ να θεωρείται ένα έργο για το σεξ, κάτι που η ‘Λυσιστράτη’ δεν είναι. Είναι ένα έργο με πάθος, όμως το πάθος αυτό είναι ο πόλεμος».
Βασισμένος στη μπριόζα και …μπερμπάντικη μετάφραση του Σπύρου Ευαγγελάτου, ο Τσέζαρις Γκραουζίνις έστησε μια παράσταση γουστόζικη κι ευφρόσυνη, ένα θέαμα θετικής διάθεσης και αισιοδοξίας που αντιμετωπίζει τον πόλεμο ως το αντίπαλο δέος της χαράς, της ευτυχίας, της ευωχίας. Γεμάτος βωμολοχίες αλλά και παροιμίες, σκανδαλιστικές παρηχήσεις, ομοιοκαταληξίες και λογοπαίγνια του καπηλειού, ο λόγος του Αριστοφάνη αποδίδεται από τον Ευαγγελάτο ως ένα εύφλεκτο και συνάμα λυρικό μνημείο άσεμνης δηκτικότητας (με ατάκες όπως «αχ, Ψωλιάδη, συμφορά σε χτύπησε μεγάλη και το πουλί σου έφτασε ίσαμε την αμασχάλη» ή «κάλιο αναστενάρισσα στα κάρβουνα να γίνω, παρά χωρίς ψωλή εγώ να ζήσω» ή, ακόμη, και το αυθαίρετο αλλά ανησυχητικά επίκαιρο «τη θέλουνε την Πύλο οι Σπαρτιάτες πίσω για να της χτίσουνε ξενώνες πέντε αστέρων»).
Ο θίασός, θυμίζοντας ίσως στην όψη λαϊκό μπουλούκι των αρχών του 20ου αιώνα, με τα πρόσωπα λευκοβαμμένα εν είδει μάσκας-προσωπείου και κοστούμια που συνδυάζουν κεφάτα τη φουστανέλα με το κομπινεζόν και το στηθόδεσμο με την πιτζάμα (σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Πάτσας), δίνει αρχικά την εντύπωση πως θα κινηθεί με όρους εξπρεσιονιστικούς, σε ένα α λα καμπαρέ θέαμα που θα προασπιστεί, έναντι του πολεμικού ολέθρου, το σώμα ως την απόλυτη σεξουαλική και γονιμική οντότητα.
Για κάποιον, όμως, παράξενο λόγο το σκαμπρόζικο ύφος του λόγου και της ένδυσης δεν απαντάται ούτε στην υπόκριση ούτε στην κίνηση του Χορού, παρά μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις: στην αργή κίνηση της πάλης ανδρών-γυναικών και κάποιες ακόμη παρεμφερείς παντομίμες του Χορού, στα εμβόλιμα ενδοθεατρικά αστεία και, κυρίως, στις πιπεράτες ερμηνείες τριών περιφερειακών ρόλων: του one-man-show Αντώνη Λουδάρου (Πρόβουλος), ο οποίος φτάνει ακόμη και σε διαδραστικά σκέρτσα με το κοινό, της Νάντιας Κοντογιώργη (Μυρρίνη) με τη τραγουδιστή φωνή και την εξίσου «μελωδική» σωματικότητα και του Θανάση Τσαλταμπάση, ο οποίος διαθέτει το υποκριτικό ένστικτο να ακολουθήσει τη στάση και την ιδιοσυγκρασία του αφοπλισμένου σεξουαλικά «κουτσαβάκη» για το ρόλο του Κινησία.
Η παράσταση προδιαθέτει για ένα πανηγύρι των αισθήσεων, της σεξουαλικής «ατάκας» και του ερωτικού καμώματος αλλά σταδιακά οπισθοχωρεί σε ένα πολύ πιο συγκρατημένο, ευπρεπές αν και αρκούντως συμπαθητικό κωμικό ύφος, ταιριαστό, όμως, λόγου χάρη μάλλον στη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι παρά στη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη. Μετρημένη και σταθερή, με έναν ρομαντικών αποχρώσεων ιδεαλισμό και με το ταμπεραμέντο της λαϊκής ντάμας, η Μαρία Καβογιάννη δεν είναι μια Λυσιστράτη σαρωτική, μια ασυγκράτητη ηγέτιδα και μια καταιγιστική επαναστάτιδα. Είναι μια Λυσιστράτη «της διπλανής πόρτας», μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, η οποία αγωνιά και συγκινείται, αμφιβάλλει και ανησυχεί ακόμη κι όταν καταφέρνει το μέγα τούτο: να λύσει το στρατό και να διαλύσει τον πόλεμο.
Η ερμηνευτική γραμμή της έχει άποψη και ενδιαφέρον. Θα περίμενε, όμως, κανείς από μια κωμική αρτίστα με εμπειρία και αναγνωρισιμότητα, όπως η Καβογιάννη, να αγκαλιάσει το ρόλο της Λυσιστράτης με τον τσαμπουκά και τη λάμψη της πρωταγωνίστριας, πλουτίζοντάς τον με μεγαλύτερη δημιουργική φαντασία. Πρωτίστως, όμως, θα μπορούσε να δουλέψει περαιτέρω την στριγκή και «πνιγμένη» για τα δεδομένα του ανοιχτού θεάτρου φωνή της. Συμπαθείς αλλά κάπως θαμποί είναι οι υπόλοιποι συντελεστές (Καίτη Κωνσταντίνου, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Μαρία Φιλίππου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Ελίνα Μάλαμα, Θανάσης Κουρλαμπάς, Δημήτρης Παπανικολάου, Θωμάς Γκάγκας, Βασίλης Πουλάκος, Γεράσιμος Σκαφιδάς). Στα πλεονεκτήματα της παράστασης πρέπει να συνεκτιμηθεί η μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη με τα περιπαικτικά εμβατήρια, τα πειραγμένα ζεϊμπέκικα και τα ψευτομάγκικα ρεμπέτικα.
Η παράσταση περιοδεύει στα ανοιχτά θέατρα της Αττικής.
Περισσότερες πληροφορίες
Λυσιστράτη
Οι γυναίκες καταλαμβάνουν την Ακρόπολη, όπου φυλάσσεται ο θησαυρός της πόλης, αναλαμβάνουν τη διακυβέρνησή της και κατεβαίνουν σε σεξουαλική απεργία
