Ο Δημήτρης Κομνηνός μας μιλάει για το έργο του Νίκι Σίλβερ που ανεβάζει στο θέατρο Βικτώρια, το μήνυμα του οποίου - αυτό της αλληλοαποδοχής- τον εκφράζει τόσο που...θέλει να πάρει μια ντουντούκα και να βγει σους δρόμους να το ουρλιάζει, αλλά και για το τι τον απογοητεύει στη σύγχρονη Ελλάδα του λαϊκισμού και της έλλειψης κριτικής σκέψης.
Ανεβάζω το «Fit» γιατί... αναδεικνύει την αθέατη πλευρά των πραγμάτων μέσα απο τo αστείο. Γιατί μιλάει σκληρά και χωρίς περιττές φιοριτούρες και μασκαρέματα. Μιλάει για το πιο βαθύ μας μυστικό, αυτό που συνήθως προσπαθούμε να κλειδώσουμε στην ντουλάπα. Γιατί οι χαρακτήρες του, ζουν και αναπνέουν τον ίδιο ασφυκτικό αέρα με εμάς, πολεμούν και ερωτεύονται, αναζητούν και φοβουνται... νιώθουν χωρίς να ντρέπονται, απογοητεύονται κι ελπίζουν... για να ανακαλύψουν ότι, τελικά, ο δρόμος της αλληλοαποδοχής είναι μονόδρομος για την επικοινωνία. Κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν. Και αυτή, ως έχει, η πολυχρωμία μας, είναι η ζωή μας όπως οφείλουμε να την αντικρίζουμε. Και με εκφράζει τόσο πολύ αυτό το μήνυμα του έργου - αυτό της αλληλοαποδοχής - που απλά θέλω να πάρω μια ντουντούκα και να βγω σους δρόμους να το ουρλιάξω!
Αυτό που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον στα έργα του Νίκι Σίλβερ είναι... η ωμή ευθύτητα και ο σαρκασμός του. Γνωρίζει καλά την φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Δημιουργεί εξωφρενικές συνθήκες από χαρακτήρες σύνθετους, ενδιαφέροντες και απόλυτα ρεαλιστικούς και τεκμηριώνει το πικρό. Ειδικότερα στην περίπτωση του FIT, ο Νίκι Σίλβερ δημιουργεί ένα όμορφο, εύθραυστο "ménage à trois" όπου μέσα από μια ιστορία γεμάτη ανατροπές, αποκαλύψεις και ξεκαρδιστικά απρόοπτα σχηματίζει μια «άλλου τύπου» οικογένεια, μακρυά από βλακώδη ήθη και έθιμα, χωρίς ταμπού... με βάση μόνο την αγάπη.
Η σύγχρονη κοινωνία με τρομάζει… όταν βυθίζεται στις φοβίες. Με τρομάζει που είμαστε μια αδρανής κοινωνία που άγεται και φέρεται. Γιατί σε αυτά τα χρόνια της μαύρης κρίσης, συλλογικά αρνείται να βρει υγιείς τρόπους να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Δεν είναι οι αγράμματοι, απαίδευτοι και περιορισμένης ευφυίας εκκολαπτόμενοι μπράβοι-ναζιστές που με τρομάζουν. Με τρομοκρατεί ωστόσο η εύκολη, έμμεση και άμεση, υποστήριξή τους από συμπατριώτες μας, οι οποίοι υποκλίνονται στην εύκολη υποσχεσιολογία και τον εμετό μίσους και βλακείας που τους σερβίρουν χωρίς καν να νοιάζονται για το τι αντιπροσωπεύει αλλά και τι κινδύνους κρύβει η αναγνώριση αυτής της δράκας εγκληματιών.
Συνεχίζω με παραστάσεις στο Βικτώρια γιατί… είμαι ένας αμετανόητος τρελός. Μπορώ να σας πω ότι μια από τις λαμπρές ευκαιρίες που δημιουργούνται σε περιόδους κρίσης, είναι η αποδέσμευση της Τέχνης από το Χρήμα. Ειδικότερα για το θέατρο, θα ήθελα να τονίσω ότι αυτό οφείλεται κυρίως στην αγάπη των ηθοποιών για τη δουλειά τους. Προσωπικά, στο «Βικτώρια», δεν υπήρχε ποτέ μια lifestyle αντίληψη στο ανέβασμα μιας θεατρικής παραγωγής. Ανήκω σε αυτούς που ομιλούν μόνον όταν έχουν πραγματικά κάτι να πουν. Φαντάζει σαν μια εκ προοιμίου χαμένη μάχη αλλά κατά βάθος πρόκειται για ένα τεράστιο προσωπικό στοίχημα.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της τέχνης είναι… η απροθυμία μας να αποβάλλουμε συνήθειες και προκαταλήψεις. Η έλλειψη ερωτισμού. Η περιχαράκωση σε θεωρητικούς κανόνες. Η υποταγή στη μόδα και τη δημοσιότητα. Οι πιέσεις του κομφορμισμού, του φόβου μήπως θεωρηθεί κάτι «κατεστημένο» ή οποιαδήποτε είναι η σχετική ετικέττα της εποχής. Είναι ατελείωτη η συζήτηση περί Τέχνης. Δεν υπάρχει στ’ αλήθεια Τέχνη. Υπάρχουν καλλιτέχνες. Και ο καλλιτέχνης δεν ακολουθεί κανόνες, πάει ψηλαφιστά. Δεν γνωρίζει πάντα γιατί έκανε το ένα ή το άλλο. Επομένως τέχνη είναι πράξη, όχι λόγια. Είναι το αίσθημα απελευθέρωσης και θριάμβου.
Η Ελλάδα με απογοητεύει… όταν υποκύπτει στην υποκρισία, την εκκλησία και τον λαϊκισμό. Και τα τρια αυτά, είναι στοιχεία βαθειάς παρακμής πολιτισμού, και έλλειψη στοιχειώδους παιδείας. Είμαστε ένας βαθειά αγράμματος λαός και ως εκ τούτου ένας λαός ναρκισσευόμενος και απομονωμένος. Με απογοητεύει η έλλειψη κριτικής σκέψης και η εμμονή στην επιφάνεια των πραγμάτων. Με απογοητεύει που κανείς δε θέλει να πει, γιατί κανείς δεν θέλει να ακούσει, την αλήθεια. Απογοητεύομαι όταν αντιλαμβάνομαι ότι περιμένουμε να τελειώσει αυτή η κρίση - ως δια μαγείας προφανώς - προκειμένου να επιστρέψουμε στο προηγούμενο status quo ίδιοι και απαράλλαχτοι. Με απογοητεύει η φαυλότητα του κράτους όταν υποβαστάζεται από την μεσαιωνική Εκκλησία μας που χαρακτηρίζεται από μίσος και μισαλλοδοξία. Αμφότεροι τιμωρητικοί, εκδικητικοί και καταστροφικά παρεμβατικοί…
και μου αρέσει… όταν έχει λιακάδα.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι αυτό θα ήταν… η ευθυνοφοβία!
Περισσότερες πληροφορίες
Fit
Το έργο θίγει με ευθύτητα τα καυτά θέματα που μας απασχολούν και αφήνει για το τέλος μια πηγαία νότα αισιοδοξίας
