© Λεωνίδας Τούμπανος
"Ξέρεις τι μου είπε ο ταξιτζής που πήρα για να μην καθυστερήσω στο ραντεβού μας;" μου λέει η Βασιλεία Κάγκα καλοσωρίζοντάς με στην έκθεση "Radical Rest” στο Okay Initiative Space στην οδό Κεφαλληνίας. "Υπάρχουν εκείνοι που τρέχουν για τα λεφτά, κι εκείνοι που τρέχουν για τη δουλειά. Τους ξεχωρίζω. Εσύ τρέχεις για τη δουλειά…" Καθώς βολευόμαστε όμως πάνω στον τεράστιο λούτρινο σκύλο - γλυπτό της Μαρίας Πελεκάνου ξεφυλλίζοντας τις εκδόσεις του Slumber Party ή ανεβαίνουμε, χαϊδεύοντας την μάλλινη σκάλα, στο πατάρι όπου μια παρέα φοιτητών της ΑΣΚΤ έχει στήσει το δικό της σαλονάκι - μικροέκθεση μες στην έκθεση φιλοξενώντας διάφορα δρώμενα, για να συναντήσουμε τον συνεπιμελητή Σταύρο Καπετάνιο, νιώθω ότι σε αυτή την επιμέλεια η συλλογική δουλειά πήγε χέρι χέρι με την ανάπαυση. Σύντομα η "χνουδωτή μαρξιστική σπηλιά” που έστησε το επιμελητικό duo Captain Daddi έμελλε να γεμίσει ξαπλωμένα σώματα που βυθίστηκαν στα πλοκάμια - μαξιλάρια του αποδομημένου χταποδιού του Σόνι Παπαδόπουλου παρακολουθώντας έργα βίντεο νέων καλλιτεχνών που αγκαλιάζουν την έννοια της χειραφετητικής ανάπαυσης μέσα από διαφορετικές υλικότητες - από τα πειραγμένα αρχεία παλιών λεσβιακών ερωτικών ταινιών (Ίρια Βρεττού, Αριάδνη Στροφύλλα) ως τη Βαβέλ της συνεννόησης γιαγιάς, εγγονής και… θείων σε ένα διαμέρισμα γεμάτο πλαστικά παιχνίδια (Ειρήνη Ταμπασούλη).
Θα ρωτήσω πως ξεκίνησε η έκθεση "Radical Rest" παρότι όσες ασχολούμαστε με την τέχνη, και όχι μόνο, καταλαβαίνουμε απόλυτα. Ή όπως ρωτάτε κι εσείς: γιατί κάνετε αυτή την έκθεση ενώ δεν μπορείτε να πάρετε ανάσα;
"Για μένα, οι εκθέσεις είναι ρωγμές στο παρόν. Είναι χώροι μικρής κουήρ ουτοπίας, όπου μπορούμε συλλογικά να φανταστούμε άλλους κόσμους. Η τέχνη, όταν τη ζεις με φροντίδα, γίνεται και πεδίο συλλογικής ίασης".
Βασιλεία Κάγκα: Το Radical Rest γεννήθηκε μέσα από την επιθυμία μας να δουλέψουμε μαζί. Να συνεπιμεληθούμε μια έκθεση, να φτιάξουμε έναν χώρο συλλογικά — με τους δικούς μας όρους, όπου μπορούμε να υπάρχουμε αλλιώς. Αν και στην πραγματικότητα ήρθε πρώτο το όνομα Captain Daddi του επιμελητικού μας duo, το οποίο προέκυψε σαν ευφυολόγημα, κάπως παιχνιδιάρικα: είναι ο συνδυασμός του επωνύμου του Σταύρου Καπετάνιου και του ψευδώνυμού μου, Cyber Daddi. Και αυτή η σύμπτωση μάλλον έπρεπε να γίνει συνεργασία.
Καθώς ψάχναμε τη θεματική της έκθεσης, η "ανάπαυση" προέκυψε αρχικά ως ευσεβής πόθος — γιατί και οι δύο είμαστε σε συνεχή κίνηση, με πρωινές full-time δουλειές, άλλα πρότζεκτ, deadlines και ελάχιστο χρόνο. Κι όμως, αυτή η συνεργασία, η συλλογική δουλειά, ήταν για μας ένας τρόπος ξεκούρασης.
'Ένα από τα κείμενα που μας συνόδευσε ήταν το "Δικαίωμα στην Τεμπελιά” του Paul Lafargue. Εκείνος έκανε σφοδρή κριτική στον φετιχισμό της εργασίας και έλεγε πως οι εργαζόμενοι έχουν καταπιεί την ιδεολογία της δουλειάς σαν καθήκον και ηθική υποχρέωση — ενώ στην πραγματικότητα, είναι εργαλείο εκμετάλλευσης. Και η ανάπαυση, επομένως, γίνεται αντίσταση.
Για μένα, οι εκθέσεις είναι ρωγμές στο παρόν. Είναι χώροι μικρής κουήρ ουτοπίας, όπου μπορούμε συλλογικά να φανταστούμε άλλους κόσμους. Η τέχνη, όταν τη ζεις με φροντίδα, γίνεται και πεδίο συλλογικής ίασης.
'Όπως έγραψε και η Audre Lorde: "Η φροντίδα του εαυτού δεν είναι πολυτέλεια· είναι αυτοσυντήρηση — και αυτό είναι μια πράξη πολιτικού αγώνα."
Και δεν το έγραψε σαν lifestyle συμβουλή. Το έγραψε ως μαύρη, λεσβία, φεμινίστρια με καρκίνο, που ήξερε τι σημαίνει εξάντληση και απουσία φροντίδας από το σύστημα.
Γιατί open call; Τι είδους έργα λάβατε και πώς καταλήξατε στις επιλογές σας;
"Λάβαμε πάνω από 250 αιτήσεις από 14 διαφορετικές χώρες! Λάβαμε συμμετοχές από την Χίο και την Χαλκιδική, μέχρι την Ταϊπέι και τη Χιλή. Το επίπεδο των προτάσεων ήταν πολύ υψηλό και για αυτό προσπαθήσαμε να είμαστε πιστοί στην θεματική μας -στην κατεύθυνση που την συλλάβαμε εμείς- και στην συνάφεια των προτάσεων με αυτή."
Σταύρος Καπετάνιος: Στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξαμε κι εμείς νέοι/ες καλλιτέχνες και επιμελητές και ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να νιώθει κανείς πως υπάρχουν ευκαιρίες να παρουσιάσει την δουλειά του σε κάποιον χώρο ανοιχτό στο ευρύ κοινό. Ακόμα και τώρα, αισθανόμαστε πως υπάρχει μία έντονη ανακύκλωση στη σκηνή της σύγχρονης τέχνης με θεματικό επίκεντρο την ατζέντα ιδρυμάτων -και ως προέκταση των υποστηρικτών τους. Κόντρα σε αυτό, αναδύεται μέσα από συζητήσεις που είχαμε με την Βασιλεία η ιδέα του ‘Radical Rest’. Μια θεματική με πολιτικές προεκτάσεις, που αγγίζει ευαίσθητες χορδές και πυρηνικές ανησυχίες της γενιάς μας. Αυτό φάνηκε και από την μαζική ανταπόκριση στην ανοιχτή πρόσκληση. Λάβαμε πάνω από 250 αιτήσεις από 14 διαφορετικές χώρες! Λάβαμε συμμετοχές από την Χίο και την Χαλκιδική, μέχρι την Ταϊπέι και τη Χιλή. Νιώσαμε πραγματικά τιμή και εκτίμηση που μας εμπιστεύτηκαν τις ιδέες και τα έργα τους τόσα άτομα! Το επίπεδο των προτάσεων ήταν πολύ υψηλό και για αυτό τον λόγο προσπαθήσαμε να είμαστε πιστοί στην θεματική μας -στην κατεύθυνση που την συλλάβαμε εμείς- και στην συνάφεια των προτάσεων με αυτή.
'Ένα πολυ-αφηγηματικό περιβάλλον εμβύθισης
Πως δουλεψατε μεθοδολογικά από την επιλογή των καλλιτεχνών ως το στήσιμο;
Σ.Κ: Μεθοδολογικά υπήρξε μια απελευθερωτική, αλλά οριζόντια προσέγγιση στην επιμέλεια των έργων και στην αρχιτεκτονική του χώρου. Παρουσιάζοντας μία συλλογική δουλειά σε έναν μη θεσμικό χώρο, δεν χρειάστηκε να ακολουθήσουμε πεπατημένες ιδρυματικών πρακτικών και προσεγγίσεων. 'Όταν δεν έχεις την αγοραπωλησία στο επίκεντρο της σκέψης σου ως επιμελητής, παίρνεις ρίσκα που μία κερδοσκοπική γκαλερί ίσως να αποκαλούσε ακόμα και "υποτίμηση του έργου τέχνης”. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα το έλεγε με την έννοια της χρηματικής του αξίας πάντα… η εγγύτητα έργων διαφορετικών καλλιτεχνών, οι αιχμηρές γειτνιάσεις, οι παράτολμες πυκνώσεις και αραιώσεις, θα έμοιαζαν απαγορευτικές σε τοίχους των profit-oriented institutions, ενώ εδώ ξεκλείδωσαν ένα πεδίο διευρυμένων αναγνώσεων δημιουργώντας ένα πολυ-αφηγηματικό περιβάλλον εμβύθισης.
Β.Κ: Σκοπός μας κατά το στήσιμο της έκθεσης ήταν να δημιουργήσουμε έναν χώρο — ένα κουκούλι, όπως πολύ όμορφα το περιέγραψες — που να σε προσκαλεί να μπεις μέσα και να αφήσεις τον χρόνο να σταματήσει.
Θέλαμε οι επισκέπτριες/α/ες να μπορούν να ξαποστάσουν πάνω στα ίδια τα έργα: όπως πάνω στον τεράστιο σκύλο της Μαρίας Πελεκάνου ή στο αποδομημένο χταπόδι του Σόνι Παπαδόπουλου.
Να μπορείς να δεις την έκθεση όχι βιαστικά και στα όρθια, αλλά καθισμένο ή ξαπλωμένη, με την επιλογή να ξεφυλλίσεις zines από τη βιβλιοθήκη του Slumber Party — ένα τέχνασμα που σκεφτήκαμε, ώστε να μπορέσουμε να συμπεριλάβουμε όσο το δυνατόν περισσότερα έργα από τις αιτήσεις που λάβαμε.
Μαζί με το Cinemā Ōniro — τη βραδιά προβολών video art και δύο περφορμανς— δημιουργήσαμε ένα σύνολο εμπειριών που ζητούν απλά ενσυνείδητη παρουσία και επιβράδυνση.
Πως ήταν να δουλεύετε μαζί;
Β.Κ: Προερχόμαστε από πολύ διαφορετικά background — ο Σταύρος από την αρχιτεκτονική και είναι γρήγορος, λειτουργικός, με τρομερή ικανότητα να δημιουργεί χώρους- κυριολεκτικά.
Εγώ, πάλι, από την Πολιτιστική Διαχείριση του Παντείου, με πολλή θεωρία, και σαν άνθρωπος είμαι πιο αργή, πιο συναισθηματική (γέλια).
Κι όμως, αυτές οι διαφορές έδεσαν απίστευτα. Αλληλοσυμπληρωθήκαμε με έναν πολύ αβίαστο και τρυφερό τρόπο.
Ο Σταύρος μπορούσε να οραματιστεί και να υλοποιήσει τον χώρο — να κάνει τα πράγματα να συμβούν, πρακτικά, με ακρίβεια και φροντίδα. 'Έμαθα πάρα πολλά από την πρακτική του.
Ήταν πραγματικά ξεκούραστο να δουλεύουμε μαζί — με την έννοια ότι ο ένας έδινε χώρο στον άλλον, χωρίς πίεση, με εμπιστοσύνη και κοινό ρυθμό.
Στο τέλος της μέρας, αυτή η συνεργασία ήταν η ουσία του Radical rest και με γέμισε ελπίδα και ενέργεια για να συνεχίσουμε το κουπί στη γαλέρα του ‘’κόσμου της τέχνης’’.
Σ.Κ: (γέλια) Πραγματικά θα συμφωνήσω! Δέσαμε πάρα πολύ στον τρόπο που δουλεύουμε… γνωριζόμασταν προσωπικά ήδη κάποια χρόνια τώρα. Η Βασιλεία έχει αναπτύξει ένα κοινωνικό χάρισμα να ενώνει ανθρώπους, να φέρνει κοινότητες κοντά! Ο κόσμος βλέπει την ανιδιοτέλειά της και συμμετέχει χωρίς δεύτερη σκέψη στις πρωτοβουλίες της, που είναι πάντα υβριδικές και πρωτότυπες! Ιδέες εκκολάπτονται στο μυαλό της για μήνες, αν όχι χρόνια, μέχρι να κουμπώσει το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Κάπως έτσι ξεκίνησε κι αυτή η συνεργασία… πριν ενάμιση χρόνο μου ‘χε πει /Σταύρο, πιστεύω θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μαζί, έχω τις εξής ιδέες. Κι όταν βρισκόμασταν έκτοτε έξω, σε τυχαίες περιστάσεις, είχε καταλήξει να είναι το αστείο μας, "έχουμε να κάνουμε κι αυτό που λέγαμε” (γέλια), ώσπου κι όμως έγινε!
Κάλεσμα για επιβράδυνση και τρυφερότητα
'Έχετε στήσει ένα φιλόξενο κουκούλι που σε προκαλεί να κοιτάξεις πιο χαμηλά, να καθίσεις, να ξαπλώσεις, να αγγίξεις, να χαϊδέψεις. Πόσο ευσυνείδητο ήταν αυτό;
"Με την επιμέλεια μας θέλαμε να φροντίσουμε το σώμα, το οποίο κάθεται, ξαπλώνει, ακουμπά και το βλέμμα μπορεί να χαθεί στο χώρο".
Β.Κ: Ο σκοπός ήταν ακριβώς αυτός. Να δημιουργήσουμε έναν χώρο που δεν σε καλεί να "ερμηνεύσεις", αλλά να τον αισθανθεί με όλες σου τις αισθήσεις.
Θέλαμε να ξεφύγουμε από την κλασική φόρμα των χώρων τέχνης όπου ο επισκέπτης στέκεται απέναντι από το έργο σαν απλός θεατής. Εδώ, με την επιμέλεια μας θέλαμε να φροντίσουμε το σώμα, το οποίο κάθεται, ξαπλώνει, ακουμπά και το βλέμμα μπορεί να χαθεί στο χώρο.
Φυσικά, είναι κι ένα κάλεσμα για επιβράδυνση και τρυφερότητα: να χαϊδέψεις τα απτικά γλυπτά που προανέφερα της Πελεκάνου και του Παπαδόπουλου, να ξεφυλλίσεις τα zines της βιβλιοθήκης Slumber Party — της Αρτεμισίας Ρέππα, της Shawty Papi, της Μαίρης Βόσσου, του Γιώργου Παραθύρα, της Κλέλιας κ.ά.
Να καθίσεις στο συλλογικό installation-σαλόνι του πάνω ορόφου, από τη Βασιλική Καμινάρη, την Έλενα Ακρίδα, τον Νικόλα Γκάτσιο, τη Μινωίς Μπαχτσετζή Μαρκίδου, Λαουδέρα και τη Μαριάννα Κοσμίδη. Να νιώσεις στις πατούσες σου το προβατίσιο μαλλί με το οποίο έπλεξε η Kajsa Mio Un όλη τη σκάλα του Okay, να χαθείς στο ατέρμονο scrolling του Ευθύμη Γρόνθου, να κλάψεις με το κρεμμύδι που κλαίει του Μανόλη Δανάμπαση, να συγχρονιστείς με τους ρυθμούς του κεραμεικού σαλιγκαριού της Αριάδνη Στροφύλλα. Αλλά και να μυρίσεις στο χώρο το τυρί που φτιαχνόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης, από την Κατερίνα Αλεξανδρή, να δυεισδήσεις μέσα στο όνειρο/εφιάλτη της Έριδας Τσουρή (το οποίο ζωγράφισε πάνω στο σεντόνι που το είδε), να ονειροπολήσεις, αφήνοντας το βλέμμα να ξεκουραστεί στα έργα των Κατερίνα Μπούσιου, Oplacenta, Ελένη Τωμαδάκη, Πηνελόπη Γερασίμου, Jean-Damien Charmoille, Σάββα Τσιμούρη.
Οπότε ναι, το "κουκούλι” , η χνουδωτή μαρξιστική σπηλιά μας (γέλια) δεν ήταν τυχαία — ήταν κάτι απόλυτα συνειδητό, να πάρεις απλά το χρόνο του όπως τα ρολόγια της Μικαέλλας Σωκράτους τον μετράνε αλλιώς, πάνω από το κουβερτένιο μνημειακό οβελίσκο του Σωτήρη Βουγιατζή.
Βλέποντας τα έργα των καλλιτεχνών από την Ελλάδα διακρίνεις κάποια αισθητικά χαρακτηριστικά γενιάς και γενεαλογίας, όπως η σχέση της κουίρ τέχνης με το ύφασμα και τις μαλακές φόρμες. Ποιά είναι η γνώμη σας;
Β.Κ: Ναι, συμφωνώ απόλυτα με αυτή την παρατήρηση. Νομίζω πως υπάρχει μια βαθιά έλξη προς αυτές τις υλικότητες — το ύφασμα, τις μαλακές φόρμες — γιατί προσφέρουν δυνατότητες και είναι ένας τρόπος να αποδομηθούν οι κυρίαρχες αισθητικές, να δημιουργηθεί χώρος φροντίδας, επαφής, επιβράδυνσης.
Η απαλότητα, για μένα, είναι ένας τρόπος femme αντίστασης απέναντι σε μια κουλτούρα που εξιδανικεύει τη δύναμη, τη σκληρότητα και την αρρενωπότητα.
Ίσως επειδή μεγαλώσαμε χωρίς πραγματικά ασφαλείς χώρους για θηλυκότητες και κούηρς τα έργα αυτά γίνονται απαλά καταφύγια. Όχι μόνο αισθητικά. Είναι μια πολιτική χειρονομία.
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω και τη δουλειά της Αντιγόνης Τσαγκαροπούλου, με την οποία είχα τη χαρά να συνεργαστώ στο παρελθόν. Η Αντιγόνη έχει χαράξει έναν πολύ ιδιαίτερο δρόμο στη σύγχρονη ελληνική σκηνή, φτιάχνοντας κουήρ, χνουδωτούς, ουτοπικούς κόσμους.
Αυτό που με συγκινεί είναι πως βλέπω και τη νεότερη γενιά να δομεί τους δικούς της απαλούς κόσμους με νέες ευαισθησίες και μεθοδολογίες.
Η ενεργοποίηση ενός ασφαλούς χώρου δημιουργίας και θέασης, πέραν των επιταγών της αγοράς αλλά και της οικειοποίησης των θεσμών ήταν για σας ιδιαίτερα σημαντική. Νιώθετε ότι δεν υπάρχουν χώροι όπου να μπορείς να δουλέψεις ελεύθερα;
Σ.Κ: Όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, πιστεύουμε πως ο κάθε χώρος ή θεσμός έχει και την δική του θεματική ατζέντα. Οπότε το να παρουσιάσει κανείς κάπου, κάτι, είτε θα πρέπει να ενστερνιστεί την ατζέντα του εκάστοτε φορέα -στον βαθμό που απαιτείται- είτε θα πρέπει να προτάξει την ταυτότητά του ως τον πυρήνα του έργου του, που πιθανότατα θα εργαλειοποιηθεί από το εκάστοτε ίδρυμα προς όφελός του. Οπότε η έννοια της ελευθερίας μπορεί να καπηλευτεί από τον οποιοδήποτε σήμερα. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή, για μια άλλη φορά… επανερχόμενος όμως στην ερώτησή σου… Ναι. Υπάρχουν χώροι ελεύθεροι. Αυτό δεν σημαίνει πως κάνει κανείς ότι θέλει εκεί. Ειδικά σε αυτούς τους χώρους είναι που πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι κάνεις. Προσωπικά πιστεύω πως χρειάζεται να παρουσιάσεις κάτι, με τρόπο τέτοιο, που να μην μπορεί κανένας να προσάψει τα δικά του νοήματα και προπαγάνδες.
Η επιθυμία να φτιάξουμε κάτι αλλιώς, εδώ και τώρα
Η απόφαση να δουλέψετε με έναν εθελοντικό, do it yourself τρόπο χωρίς αιτήσεις για budget, και κατ' επέκταση αμοιβές κλπ. ήταν από επιλογή ή εξ ανάγκης;
Σ.Κ: Κάπως με την Βασιλεία διαχωρίσαμε το πότε κάνουμε κάτι, γιατί το πιστεύουμε, για μας, για την κοινότητα με δικά μας κεφάλαια και πότε για βιοπορισμό.
Β.Κ: Χωρίς ωστόσο μια τέτοια απόφαση να στερεί σε ποιότητα και επαγγελματισμό.
Σ.Κ: Στην προκειμένη περίπτωση κάναμε αίτηση στο υπουργείο πολιτισμού για την χρηματοδότηση της συγκεκριμένης έκθεσης, επειδή θέλαμε να εξασφαλίσουμε αμοιβές για τους/ις/α καλλιτέχνες/ιδες/α, αλλά από ό,τι φαίνεται, μας ‘φάγαν τα συμφέροντα… (γέλια)
Β.Κ: Υπάρχει και κάτι απελευθερωτικό στο να φτιάχνεις κάτι χωρίς εξαρτήσεις. Όσο εξαντλητικό κι αν είναι να κάνεις τα πάντα, από το να γράφεις κείμενα, να στέλνεις mails, να οργανώνεις, να κουβαλάς, να στήνεις, να καρφώνεις , να κάνεις φώτα, να πακετάρεις - καταλήγει να είναι μία τελετουργική διαδικασία (για ΄μένα τουλάχιστον) που με γεμίζει.
Γνωρίζουμε τη Βασιλεία από μια σειρά επιμέλειες και κειμενικές δράσεις που έχουν αφήσει ήδη το αποτύπωμά τους στην τοπική σκηνή. Σταύρο Καπετανιό θες να μας συστηθείς κι εσύ ως δημιουργός αλλά και ως ιδρυτής του Okay Initiative Space;
"Το OKAY initiative space προέκυψε σαν μια απλή ιδέα… να υπάρξει ένας διαθέσιμος χώρος για τις νέες γενιές, με θεματικό επίκεντρο την σύγχρονη τέχνη, που να προσφέρεται για πειραματισμούς."
Σ.Κ: Όπως είπε και προηγουμένως η Βασιλεία, είμαι αρχιτέκτονας. Τα τελευταία χρόνια ασκώ την αρχιτεκτονική σαν πρακτική μου, τρέχοντας ένα γραφείο με την φίλη μου Ηρώ Αθανασίου. Παράλληλα, έχω τελειώσει το MFA στην καλών τεχνών της Αθήνας και τώρα συνεχίζω τις σπουδές μου με την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής μου.
Το OKAY initiative space προέκυψε σαν μια απλή ιδέα… να υπάρξει ένας διαθέσιμος χώρος για τις νέες γενιές, με θεματικό επίκεντρο την σύγχρονη τέχνη, που να προσφέρεται για πειραματισμούς. Εικαστικοί καλούνται να παρουσιάσουν τα πρώτα solo shows τους ή να συμμετέχουν σε ομαδικές εκθέσεις κατόπιν ανοιχτών καλεσμάτων ή διεθνών ανταλλαγών.
Το OKAY συνδέεται με ρεύματα ψηφιακής υποκουλτούρας και οι θεωρητικές αναφορές του εστιάζουν σε ερωτήματα και προβληματικές της ανθρωποκαίνου εποχής. Σκέψεις πάνω στο μέλλον του ανθρώπου, για τις προεκτάσεις των σύγχρονων πολιτικών πρακτικών και κοινωνικών φαινομένων. Μη έχοντας κερδοσκοπικό άξονα, η δράση του χώρου αποκτά μια ανεξαρτησία ως προς τα μέσα και γενικώς την απόδοση των εκάστοτε πρωτοβουλιών. Ένας άξονας είναι η δημιουργία μιας υπερτοπικής διεθνής κοινότητας. Με ανταλλαγές μεταξύ κοινοτήτων και κολλεκτιβών… οπότε ο φυσικός χώρος στην Κυψέλη αποτελεί απλά μια φυσική βάση… με μεγάλο μέρος της δράσης του OKAY να είναι πέραν του φυσικού χώρου αυτού.
Δουλεύοντας στο χώρο της τέχνης στην Αθήνα τι σας κρατάει σε αυτόν και τι σας διώχνει;
Β.Κ: Η σχέση μου γενικότερα με την Αθήνα είναι αμφιθυμική. Είναι μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις: από τη μία, εξευγενισμός για τους τουρίστες, αλλά οι κάτοικοι δυσκολεύονται να βρουν σπίτι. Αστυνομική βία από τη μία, ισχυρά κινήματα από την άλλη. Υπάρχει κάποια κουήρ ορατότητα στην τέχνη, αλλά αυξανόμενες επιθέσεις στο δρόμο. Το λιμάνι λειτουργεί ως κόμβος αποστολής όπλων στο Ισραήλ, αλλά ταυτόχρονα είναι και πεδίο έμπρακτης αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
Στον κόσμο της τέχνης, πέρα από την προφανή έλλειψη χρηματοδότησης — ειδικά για συλλογικές ή πειραματικές πρακτικές — εκείνο που με αποθαρρύνει είναι η ανάγκη να ενταχθούμε σε "κατηγορίες". Οι ταμπέλες που μας φοριούνται για να είμαστε κατανοητοί και εμπορεύσιμοι.
Επιμελούμαι κουήρ καλλιτέχνες και το κουήρ είναι κομμάτι της ταυτότητάς μου — αλλά δεν είναι το μόνο. Συχνά παρουσιάζομαι απλώς ως "η κουήρ επιμελήτρια", ενώ άλλες πτυχές μου, όπως η μαρξιστική οπτική, παραλείπονται.
Παραμένω όμως γιατί η Αθήνα, παρά τις αντιφάσεις και δυσκολίες της, μου έχει προσφέρει ουσιαστικές στιγμές συλλογικότητας και αντίστασης.
Με κρατάει η επιθυμία να φτιάξουμε κάτι αλλιώς, εδώ και τώρα, και η επιμέλεια είναι ένα εργαλείο με το οποίο οργανώνω το χάος μου, επεξεργάζομαι και αντιστέκομαι.
Και σαφώς η ύπαρξη ανθρώπων — καλλιτεχνών, φίλων, κοινοτήτων,chosen family — με τους οποίους μοιραζόμαστε, δημιουργούμε και ονειρευόμαστε μαζί.
Μόνο συλλογικά μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα είτε στην τέχνη είτε στην κοινωνία.
Η έκθεση Radical Rest φιλοξενείται στο Okay Initiative Space (Κεφαλληνίας 7, Κυψέλη) ως τις 13.07.
'Ώρες λειτουργίας | Πέμπτη–Κυριακή 17:00–21:00
Κυριακή 13.07, 19:00: Finissage | Περφόρμανς | Προβολές | sleepover
Διαβάστε Επίσης
13.07, 19:00: Finissage | Περφόρμανς
Christina Reinhardt x Lou
Στέφανος Κουτρούλης
13.07, 21:00: Cinemā Ōniro (πρόγραμμα προβολών)
Δάφνης Μοναστηριώτης
Dariya Kanti
Desirée Alagna
Ειρήνη Ταμπασούλη
Ellinor Aasgaard, Zayne Armstrong
Ίρια Βρεττού, Αριάδνη Στροφύλλα
Joaquín García Navarro
Μάριος Σταματής
Marte Livio
Miguel Martin
Motka Ambu
Νάγια Σιούλη
Tamás Hegyi
Θάνος Τσιούσης
Θοδωρής Κλουκίνας, Νίκος Χατζηδάκης
T(n)C
wro wrzesińska
Xinhan Yu
Στην έκθεση συμμετέχουν:
#FFFF00
Alexandre Espagnol
Αριάδνη Στροφύλλα
Αρτεμισία Ρέππα
Bianca Papuc
Constantine
Ευθύμης Γρόνθος
Ελένη Τωμαδάκη
Eliška Jahelková
Ερίδα Τσουρή
Jean-Damien Charmoille
Joshua Leterreux
Kajsa Mio Un
Κατερίνα Αλεξανδρή
Κατερίνα Μπούσιου
Lisa Braid
Magdalena Gołaszewska
Μανώλης Δανάμπασης
Μαρία Λαμπρινίδη
Μαρία Πελεκάνου
Μικαέλλα Σωκράτους
Oplacenta
Πηνελόπη Γερασίμου
Rita Nobre
Σάββας Τσιμούρης
sexette
Σόνι Παπαδόπουλος
Σωτήρης Βουγιατζής
Βασιλική Καμινάρη, Έλενα Ακρίδα, Νικόλας Γκάτσιος, Μινωίς Μπαχτσετζή Μαρκίδου, Λαουδέρα, Μαριάννα Κοσμίδη
Ζάχος Σιάγκας
Zhizi Wu
Slumber Party Library
Γιώργος Παραθύρας
Ilva Ieva
Jakob Urban
Κλέλια
Μαίρη Βόσσου
Shawty Papi
Διαβάστε Επίσης
