"Η έμπνευση μου ξεκίνησε από το γεγονός ότι αυτό το μουσείο είναι αφιερωμένο σε μια γυναίκα καλλιτέχνη" ανέφερε η επιμελήτρια τέχνης Φαίδρα Βασιλειάδου, μιλώντας μας για τη νέα έκθεση "Contemporary Womanhood 1.0: σύγχρονες θηλυκότητες" στο Μουσείο Αλεξ Μυλωνά, που εγκαινιάστηκε στις 6 Ιουλίου. Η έκθεση απλώνεται σε ολους τους χώρους του κτιρίου ξεκινώντας από τον πρώτο όροφο, όπου βρίσκεται και το κεντρικό της αφήγημα.
Το κεντρικό κόνσεπτ της έκθεσης στηρίζεται πάνω στο τρίπτυχο ζωής-θανάτου και πάλι ζωής, με αφορμή έναν μύθο από το βιβλίο της Κλαρίσα Πίνκολα Εστές "Οι γυναίκες χορεύουν με τους λύκους", ένα έργο που σχετίζεται με τη γυναικεία οντότητα.
Από τους διαισθητικούς, διερευνητικούς και καθαρτικούς μύθους που σχετίζονται με την αδάμαστη φύση της γυναίκας και αποτυπώνονται στο εν λόγω βιβλίο, η παρούσα έκθεση εστιάζει σε αυτόν για τη Γυναίκα Σκελετό, την πιο γνωστή ιστορία από την προφορική παράδοση των Εσκιμώων. Διανύοντας μια ιστορική περίοδο κοινωνικών αλλαγών, η Γυναίκα Σκελετός της Πίνκολα Εστές μοιάζει να συμβολίζει την ενσάρκωση όλων των φόβων, που ο σύγχρονος άνθρωπος αρνείται να κοιτάξεις. Εκείνων των φόβων, που τελικά, αν τους αντικρύσουμε κατάματα και καταφέρουμε να διανύσουμε το μονοπάτι του "θανάτου" που περιγράφει ο μύθος, θα βρεθούμε στην αντίπερα όχθη δημιουργίας και φωτός.
Το ''Luz del Abismo'' (φως της αβύσσου) της καλλιτέχνιδας Νάνας Σαχίνη είναι ένα από τα 14 έργα της έκθεσης το οποίο βασίζεται στο βιβλίο της Εστές, ενώ το έργο της Τζόνα Σαχπάζης αντλεί έμπνευση από ένα δοκίμιο μίας φιλοσόφου που παρομοιάζει το τρανς βίωμα με το τέρας του Φρανκενστάιν και πραγματεύεται επίκαιρα ζητήματα όπως αυτό της τρανς θηλυκότητας. "Θεώρησα πολύ σημαντικό, όταν συμβαίνει μία έκθεση σε πολιτιστικό πλαίσιο, να ορίζουμε την προσβασιμότητα των θηλυκοτήτων ακριβώς όπως πρέπει να την ορίσουμε" τόνισε η Φαίδρα Βασιλειάδου.
Ο γενικότερος σκοπός της έκθεσης είναι να αποτυπωθούν μέσα από τα έργα τα στερεότυπα, οι δυσκολίες και οι διάφορες κοινωνικές ανισότητες που αντιμετωπίζει μια σύγχρονη γυναίκα. Η έκθεση φιλοξενείται απόλυτα στοχευμένα στο Τμήμα Σύγχρονης Γλυπτικής, καθώς αγγίζει τη σύγχρονη πλευρά της γλυπτικής και είναι μία καλή ευκαιρία να εξοικειωθούμε με τη σύγχρονη τέχνη.
Συμμετέχουσες καλλιτέχνιδες: Μυρσίνη Αρτακιανού, Μαρίνα Βελησιώτη, Δήμητρα Ζερβού,
Νικομάχη Καρακωστάνογλου, Ναταλία Μαντά, Mariandrie, Εσμεράλδα Μομφερράτου, Νικόλ Οικονομίδου, Ναταλία Παπαδοπούλου, Χαρίκλεια Παπαποστόλου, Σοφία Σαράντη, Νάνα Σαχίνη, Τζόνα Σαχπάζης, Δέσποινα Χαριτωνίδη
info: MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά | 6/7-8/10 | Ώρες λειτουργίας: Τρ., Τετ., Παρ., Σαβ., Κυρ.: 11 π.μ. - 7 μ.μ., Πεμ.: 11 π.μ. - 10 μ.μ. | Είσοδος: €4, €2
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Contemporary Womanhood 1.0: σύγχρονες θηλυκότητες
Η γλυπτική ως μορφή τέχνης και ένας μύθος-προφορική παράδοση λειτουργούν ως κοινή βάση και δημιουργική αφετηρία για τις προσωπικές, ιδιαίτερες, ευαίσθητες και συγχρόνως δυναμικές, εικαστικές χειρονομίες 14 σύγχρονων γυναικών καλλιτέχνιδων στην έκθεση. Στην έκθεση, η οποία φιλοξενείται απόλυτα στοχευμένα στο τμήμα σύγχρονης γλυπτικής του MOMus, ένα μουσείο που ιδρύθηκε από τη γλύπτρια Άλεξ Μυλωνά και αφιερώθηκε στην τέχνη της γλυπτικής, επιχειρείται ένα άυλο γεφύρωμα της μετάβασης από το μοντέρνο στο σύγχρονο, όχι μόνο στο μέσο της γλυπτικής αλλά και στην ίδια την εικαστική δημιουργία και ζωή. Βασικός πυλώνας της έρευνας της έκθεσης αποτελεί το έργο της ψυχαναλύτριας και ακτιβίστριας Κλαρίσα Πίνκολα Εστές και πιο συγκεκριμένα το βιβλίο της με τίτλο «Οι γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους». Από τους διαισθητικούς, διερευνητικούς και καθαρτικούς μύθους που σχετίζονται με την αδάμαστη φύση της γυναίκας και αποτυπώνονται στο εν λόγω βιβλίο, η παρούσα έκθεση εστιάζει σε αυτή για τη Γυναίκα Σκελετό, την πιο γνωστή ιστορία από την προφορική παράδοση των Εσκιμώων. Σύμφωνα με τον μύθο, μια γυναίκα που βιώνει την απόλυτη απόγνωση και ζει ως ένα τερατόμορφο πλάσμα κάτω από το νερό, καταφέρνει να διατηρήσει ανέπαφη την ουσία της ύπαρξής της και τελικά να αναγεννηθεί, μέσα από την δύναμη της μεταμόρφωσης. Το τρίπτυχο ζωής – θανάτου – ζωής που περιγράφεται στον μύθο καθιστώντας τον θάνατο ως ένα μεταβατικό μονοπάτι μεταστοιχείωσης, μετατροπής και μετάλλαξης, λειτουργεί ως κοινό νήμα για τους άξονες που διατρέχουν όλη την έκθεση: το ίδιο το μέσο της γλυπτικής, την εικαστική χειρονομία, τη θέση της γυναίκας καλλιτέχνη, και τη μετάλλαξη όλων αυτών από εδραιωμένες ιδέες και παγιωμένα, μη προσβάσιμα και στιβαρά πρότυπα σε κάτι πιο ρέον, νέο και τελικά ξανά ζωντανό.
