Επιδεικνύοντας εξωστρέφεια με ουσία και σωστά αντανακλαστικά για θέματα που αφορούν την εποχή και τους κατοίκους της πόλης, από τη σχέση του αστικού τοπίου και της ιστορίας μέχρι την ομοφοβία και τον ρατσισμό, το 11ήμερο Φεστιβάλ Ιστορίας των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (9-19 Φεβρουαρίου) συνδυάζει μια πλούσια αρχειακή έκθεση στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, Πάρκο Ελευθερίας με συχνές ξεναγήσεις, θεματικές βόλτες και συζητήσεις με μεγάλη προσέλευση κοινού.
Με επίκεντρο την κεντρική έκθεση με τίτλο "Όταν όλα είναι δυνατά! 4 στιγμές του 20ού αιώνα", η οποία περιλαμβάνει σπάνια τεκμήρια από τις συλλογές των ΑΣΚΙ, το φεστιβάλ φιλοδοξεί να προτείνει μια εναλλακτική αφήγηση της διαδρομής των ελληνικών πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων του 20ού αιώνα, αντιμετωπίζοντάς την όχι ως μια τελεολογική ιστορία διάψευσης και ήττας, όπως συχνά συμβαίνει, αλλά ως ένα πεδίο που μας επιτρέπει να σκεφτούμε τη δυναμική της συλλογικής δράσης, των πολιτικών ιδεών και των συλλογικών προσδοκιών
Η ιστορία των ΑΣΚΙ
"Τα ΑΣΚΙ δημιουργούνται το 1992 έχοντας να διαχειριστούν μια βαριά κληρονομιά" μας λένε οι άνθρωποι των αρχείων καλοσωρίζοντάς μας στην ξενάγηση. "Το 1968 μετά τη διάσπαση του κομμουνιστικού κόμματος ένα μεγάλο μέρος των αρχείων του περιήλθε στα χέρια του τότε ΚΚΕ Εσωτερικού, το οποίο το 1992 το παρέδωσε σε μια ομάδα ιστορικών και επιστημόνων στην Ελλάδα με σκοπό για πρώτη φορά τη διάθεση στο κοινό ενός αρχείου πολιτικού κόμματος. Τα αρχεία πολιτικών κομμάτων δεν είναι κάτι πολύ συνηθισμένο γιατί συνήθως τα αρχεία είναι προσωποκεντρικά, όμως η φύση του κόμματος επέβαλε τη συγκρότηση ενός αρχείου μέσα στο οποίο περιλαμβάνονται πάρα πολλά πράγματα που δεν αφορούν μόνο τις κομματικές διεργασίες αλλά συνολικά την κοινωνία, συνδικαλιστικά, πολιτιστικά, κοινωνικά. Όλα αυτά οδήγησαν τον πρωτεργάτη των αρχείων Φίλιππο Ηλιού να τα ονομάσει Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας θέτοντας ως στόχο τη μελέτη ακριβώς της σύγχρονης κοινωνικής ιστορίας. Βασική ιδέα του εγχειρήματος ήταν, επίσης, η έννοια των ανοιχτών αρχείων, δηλαδή η ιδέα ότι ήταν η ώρα αυτά τα αρχεία να ανοίξουν στο κοινό, στόχος ο οποίος πραγματοποιήθηκε μέσα από το αναγνωστήριο αρχικά και ιδιαίτερα μέσα από την ψηφιοποίηση του αρχείου στη συνέχεια." Μια κρίσιμη στιγμή για τα ΑΣΚΙ ήταν η στιγμή της απόκτησης δυο πολύ σημαντικών αρχείων, του αρχείου της ΕΠΟΝ, της αντιστασιακής οργάνωσης νέων που ιδρύθηκε την περίοδο της Κατοχής και της ΕΔΑ, της νόμιμης έκφρασης της Αριστεράς από το 1952 ως το 1967, ένα τεράστιο αρχείο που είχε τεκμήρια για όλη τη μεταπολεμική ζωή.
"Ο πρώτος στόχος του αρχείου ήταν η συλλογή υλικού, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ξεπερνά τα 5.000.000 έγγραφα. Την ίδια στιγμή ο δεύτερος στόχος που τέθηκε, καθότι δεν το έφτιαξε ένας κρατικός φορέας αλλά ιστορικοί, ήταν η δυνατότητα της έρευνας και έτσι προχωρήσαμε σε αυτά τα εργαλεία που μας είναι απαραίτητα για την έρευνα, ένα περιοδικό, το "Αρχειοτάξιο", συνέδρια, μεταξύ των οποίων και διεθνή καθότι είναι πολύ σημαντικό για μας να εντάσσουμε την ελληνική περίπτωση στα διεθνή δρώμενα, και βέβαια, εκδηλώσεις, βιβλία, ό,τι μπορούσε να ενισχύσει την έρευνά μας".
Το 2004 παρατηρείται μια τομή στον αρχειακό χάρτη της χώρας γιατί μέσα από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα μπαίνει η διαδικασία της ψηφιοποίησης των αρχείων ως τρόπος συντήρησης αλλά κυρίως εξωστρέφειας. Και φυσικά για τα χειμαζώμενα ελληνικά αρχεία προκύπτει ένας τρόπος χρηματοδότησης. Έχοντας ψηφιοποιήσει περισσότερα από 250.000 τεκμήρια, από τα πρωτοσοσιαλιστικά κείμενα του 19ου αιώνα μέχρι τη μεταπολίτευση, τα ΑΣΚΙ προσπαθούν να φτιάξουν μια αφήγηση ανοιχτή στον καθένα και για του λόγου το αληθές μπορείτε να πλοηγηθείτε στο αρχείο τους πατώντας τις αντίστοιχες λέξεις κλειδιά και να δείτε όλο το υλικό.
Στροφή στην ιστορία
Μια ακόμη μεθοδολογία που έχει προστεθεί μετά το 2000 είναι η δημόσια ιστορία. "Κάτι που έρχεται μέσα από ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία που παρατηρείται από αυτήν την εποχή, το οποίο συνδέεται με διάφορους παράγοντες, όπως η ανάπτυξη του μορφωτικού επιπέδου και τα ερωτήματα που γενούν οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει μια στροφή στην ιστορία, έτσι κι εμείς στα ΑΣΚΙ μέσω ιστορικών περιπάτων, ενός μεταπτυχιακού σεμιναρίου, μιας ραδιοφωνικής εκπομπής κάθε Κυριακή προσπαθούμε να να λειτουργήσουμε σε μια διαδικασία διαλόγου με το κοινό ξεκινώντας από τη βεβαιότητα πως εμείς δεν λέμε την καλή ιστορία, λέμε μία ιστορία την οποία θέλουμε να συζητήσουμε με εσάς".
Διαβάστε Επίσης
Οι ομιλητές τονίζουν την ανάγκη να διασώσουμε αυτό που υπάρχει σήμερα και αύριο δεν θα υπάρχει, εξού και ανοίγουν τα ενδιαφέροντά τους, σε θέματα όπως η Αλβανική μετανάστευση από το 1992 και μετά, συλλέγοντας μαρτυρίες, εφημερίδες και διάφορα ντοκουμέντα, γιατί, "ο ιστορικός του μέλλοντος σε 30 χρόνια από τώρα, αν δεν μάθει γι αυτό που είναι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα και μάλιστα όχι μόνο από μας αλλά και από τα υποκείμενα αυτής της ιστορίας θα χάσει ένα μεγάλο κομμάτι αυτού που είναι η ελληνική κοινωνία σήμερα.
Το να σώσουμε αυτό που συμβαίνει είναι πολύ σημαντικό για μας, ειδικά αυτό που δεν θα σωθεί από τους δημόσιους φορείς. Το δεύτερο πολύ σημαντικό να φέρουμε την ελληνική ιστορία στο διεθνές πλαίσιο. Η ελληνική ιστορία δεν είναι ιστορία ιδιαιτεροτήτων και προκειμένου να την καταλάβουμε πρέπει να την εντάξουμε σε ένα διεθνές πλαίσιο". Έτσι συμμετέχουν αυτή τη στιγμή, σε δυο μεγάλα διεθνή προγράμματα, ένα για τη γυναικεία κράτηση, από την Πολωνία και την Ισπανία ως την Ελλάδα και ένα για τη δημιουργία ενός ψηφιακού μουσείου αντιδικτατορικού αγώνα, όπου η τοπική περίπτωση μπαίνει στο κάδρο δίπλα στη Χιλή, την Ισπανία και άλλες χώρες.
30 στιγμές της ιστορίας
Η έκθεση ξεκινά με την παρουσίαση 30 τεκμηρίων από 30 στιγμές της ιστορίας, από φωτογραφίες της κηδείας του βασιλιά Γεωργίου του Α’, από ένα σπάνιο αρχείο της αστικής οικογένειας Κριεζή-Δραγούμη που απαθανάτισαν με μια απο τις πρώτες φωτογραφικές μηχανές το γεγονός από το μπαλκόνι τους, μέχρι το συγκινητικό χειρόγραφο του τελευταίου λόγου του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν δολοφονηθεί, ο οποίος αναφέρεται στην ανάγκη της ειρήνης και του αφοπλισμού, από το αρχείο του δικηγόρου και πολιτικού Αντώνη Μπριλάκη. Η ξενάγηση μάς ξεδιπλώνει και το παρασκήνιο της απόκτησης ορισμένων από τα τεκμήρια αυτά, όπως το αρχείο του συνταγματολόγου Αλέξανδρου Σβώλου και της Μαρίας Σβώλου, το οποίο βρήκε σε μια υπόγεια αποθήκη του διαμερίσματος που αγόρασε ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος και "αντί να το πετάξει σε έναν κάδο όπως δυστυχώς συμβαίνει συχνά επέλεξε να το δώσει σε έναν φορέα να το συντηρήσει, να το ταξινομήσει και έχουμε την ευκαιρία να απολαμβάνουμε σπανιότατα τεκμήρια από την εκστρατεία στη Μικρά Ασία μεταξύ άλλων, όπως η συγκινητική εντολή στη μητέρα του για να εγκαταλείψει την περιοχή: μητέρα πάρε το αρχείο και φύγε".
Στα αποκόμματα προπαγανδιστικού γερμανικού Τύπου από το Αρχείο του καθηγητή της φιλοσοφικής κατά την περίοδο του Μεταξά Λέανδρου Βρανούση, ο οποίος παρότι οργανωμένος στην Αντίσταση αντιλήφθηκε τη σημασία της συλλογής υλικού και των αντιπάλων, βλέπουμε σπάνιες εικόνες της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, όπως τις απεικόνιζαν οι γερμανόφωνες προπαγανδιστικές εφημερίδες της εποχής με πολίτες να υποδέχονται τους κατακτητές. Από το αρχείο της ΕΠΟΝίστριας αγωνίστριας Φώφης Λαζάρου που από τη δεκαετία του ‘40 συλλαμβάνεται και παραμένει στις φυλακές Αβέρωφ για πολλά χρόνια, έχει επιλεχθεί μια φωτογραφία από την ημέρα της απελευθέρωσής της το 1966, όπου απολαμβάνει την ελευθερία της, για λίγους μήνες, όπως θα αποδειχθεί, αφού το 1967 ξαναμπαίνει στην παρανομία και συλλαμβάνεται λίγο καιρό μετά.
Τα θαμμένα αρχεία ξαναζούν
Η δεύτερη μεγάλη συλλογή των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας αφορά το αρχείο της ΕΔΑ το οποίο αποτελείται από 700 ταξινομικά κουτιά. Η ΕΔΑ συστηνεται το 1951 μετά τον εμφύλιο πόλεμο και το αρχείο της έχει τη δική του ιστορία. Όπως μας διηγούνται οι υπεύθυνοι, το 1967 μπαίνει η ασφάλεια στα γραφεία της ΕΔΑ και μαζεύει ότι βρίσκει, το ξετινάζει προσπαθώντας να αποδείξει πόσο επικίνδυνη και κομμουνιστική ήταν και πόσο καλά έκαναν που συνέλαβαν τα μέλη της, και το 1974, πλέον, ο Ηλίας Ηλιού, βουλευτής και μετέπειτα αρχηγός της ΕΔΑ αιτείται από την ασφάλεια το αρχείο, το οποίο αφού περνάει κάποιο χρονικό διάστημα, του παραδίδεται σε σακούλες σκουπιδιών χύμα. "Η Ιωάννα Παπαθανασίου μαζί με μια ομάδα ιστορικών αρχειονόμων ανέλαβε την ταξινόμηση του αρχείου, η οποία διήρκησε 2-3 χρόνια, και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους φυσικά δεν είναι ποτέ το ίδιο αρχείο, άλλωστε δεν γνωρίζουμε πώς ήταν ταξινομημένο το πρωτότυπο. Άλλο πολύ αγαπημένο μας και σπανιότατο αρχείο είναι αυτό της ΕΠΟΝ, της σημαντικότερης αντιστασιακής οργάνωσης νέων την περίοδο της Κατοχής. Με το που ξεκινάει ο Εμφύλιος πόλεμος, εγκιβωτίζουν το αρχείο, το τυλίγουν με πισσόχαρτο, σκάβουν και το θάβουν στο χώμα, στον κήπο ενός σπιτιού, απ' όπου ανασύρεται τη δεκαετία του '60, 20 χρόνια μετά, με τις αναμενόμενες φθορές. Αφού το μελετάει ο Πέτρος Ανταίος παραδίδεται στα ΑΣΚΙ που αναλαμβάνουν τη συντήρηση, την ταξινόμηση και τέλος την ψηφιοποίησή του έτσι ώστε ο καθένας μπορεί να το δει από το σπίτι του, κάθε τεκμήριό του.
Στον ειδικό χώρο στην έκθεση στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων στο Πάρκο Ελευθεριας παρουσιάζονται σπάνια τεκμήρια από αυτό το αρχείο μια όπως παράνομη εφημερίδα σε χαρακτηριστικά μικρό μέγεθος, μια εφημερίδα που εκδίδονταν στην Ξάνθη όπου φαίνεται ότι ήταν πιο εύκολο να βρεις κυριλλικά γράμματα από τους γείτονες, οργανωτικές καταστάσεις και η συγκινητική χειρόγραφη εφημερίδα "Φυλακισμένη Νεολαία" που φιλοδοξούσε να κρατά δημιουργική παρέα στους έκλειστους. "Αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ και τρώγε το φαΐ σου" ήταν, άλλωστε, ένα μότο των φυλακών, καθότι το πιο αποδιοργανωτικό για όσους έμεναν 20 χρόνια ήταν η διαχείριση του νεκρού αυτού χρόνου, γι αυτό και οι καλλιγράφοι αναλάμβαναν να φτιάξουν αντίστοιχα έντυπα σε παραπάνω από ένα αντίτυπα.
Ιστορικές στιγμές αλλαγής και συλλογικότητας
Στο τελευταίο τμήμα της έκθεσης σπάνια ή λιγότερο σπάνια τεκμήρια από τα αρχεία των ΑΣΚΙ οργανώνονται σε τέσσερες ενότητες με στόχο "να μιλήσουμε για την ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα από το 1944 ως το 1974 όχι ως τη συνήθη ιστορία ήττας, γιατί αυτή μας φτιάχνει μια εικόνα κατήφειας και δεν μας δίνει τη δυνατότητα να σκεφτούμε την ιστορική διαμόρφωση αυτού του κινήματος και τον τρόπο με τον οποίο επέδρασε. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχουμε πάντα οι ιστορικοί, ξεκινάμε ξέροντας το τέλος οπότε ξαναδιαβάζουμε συχνά την ιστορία με βάση αυτό. Δεν είναι όμως έτσι, οι άνθρωποι που γιορτάζουν στην Απελευθέρωση δεν ξέρουν ότι ένα μήνα μετά θα γίνουν τα Δεκεμβριανά, όσοι συμμέτουν στο φοιτητικό κίνημα τη δεκαετία του ‘60 δεν φαντάζονται οτι σε μερικά χρόνια θα υπάρχε δικτατορία. Αυτές οι στιγμές είναι που έχουν σημασία, που δένουν αυτούς τους ανθρώπους μεταξύ τους και φτιάχνουν αυτό το κίνημα. Όπως είχε χαρακτηριστικά πει η γνωστή παιδαγωγός Ρόζας Ιμβριώτη όταν της ζητήθηκε να υπογράψει ώντας εξόριστη εκείνη αρνήθηκε λέγοντας ότι αν υπέγραφε δεν θα μπορούσε να ξαναδεί στα μάτια τους ανθρώπους που ήταν μαζί. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν χτίσει μια σχέση προσωπική αλλά και ιδεολογική που πηγάζει μέσα από τη συλλογική δράση, και αυτή η συλλογική δράση πάει πάντα μαζί με τον πολιτισμό, όπως φαίνεται από το καμίνι των πολιτιστικών εκδηλώσεων που παρουσιάζεται και στα σχετικά τεκμήρια". Έτσι, στο τελευταίο και πιο εκτενές μέρος της έκθεσης ακολουθούμε μια ιστορία των αριστερών κινημάτων με επίκεντρο 4 στιγμές: την Απελευθέρωση, τη δεκαετία του '60 και το νεολαιίστικο και όχι μόνο κίνημα που κορυφώνεται στα Ιουλιανά, την αποχουντοποίηση και την πρώιμη μεταπολίτευση.
Μεταξύ άλλων απεικονίζονται στιγμές της Αντίστασης, της μεγάλης πολιτιστικής παραγωγής της λεγόμενης χαμένης άνοιξης της δεκαετίας του '60, του φεμινιστικού κινήματος της εποχής του '70 και του συνδικαλιστικού κινήματος που θα καταλήξει στην εκλογή του ΠΑΣΟΚ το 1981.
Δύσκολοι καιροί για αρχεία
Κλείνοντας οι υπεύθυνοι των ΑΣΚΙ μας υπενθυμίζουν ότι η ιστορία που θέλουν να πουν ήταν εξόριστη για πολλά χρόνια και από την ιστορία και από την αρχειακή πολιτική, ενώ παρά τις προσπάθειες που έγιναν τη δεκαετία του '90 για συγκρότηση αρχείων από τα κάτω πλέον τα περισσότερα έχουν κλείσει όπως και οι οργανισμοί που τα έφτιαξαν. "Είναι μια δύσκολη περίοδος για τα αρχεία. Τα Γενικά Αρχεία του Κράτους είναι ακέφαλα εδώ και καιρό, δεν ενδιαφέρεται κανένας και ο νέος νόμος για τα προσωπικά δεδομένα δυσκολεύει τη διαδικασία και θέλει γενναίες αποφάσεις. Το προσωπικό είναι πολύ λίγο, και γενικά υπάρχει μια αδιαφορία γι αυτό που θα λέγαμε γενικώς αρχειακή πολιτική".
Πώς σκεφτόμαστε τη μνήμη της πόλης
Γιατί το άγαλμα του Τρούμαν ανεγέρθη τόσο γρήγορα ενώ του Βενιζέλου άργησε δεκαετίες και εγκαινιάστηκε από τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο; Τι μας αποκαλύπτουν οι προσόψεις αλλά και οι ιστοσελίδες του Πολεμικού Μουσείου και του νοσοκομείου ΝΙΜΙΤΣ για τον τρόπο που αφηγούμαστε την ιστορία; Με ποιόν τρόπο αποτυπώθηκε το φαντασιακό της μοντέρνας Αθήνας στην αρχιτεκτονική της Λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου και την Βασιλίσσης Σοφίας και ποιές ζυμώσεις χρειάστηκε να γίνουν για να ενταχθούν στο πολιτικό αφήγημα της δεκαετίας του ‘60; Αυτά ήταν μερικά από τα ερωτήματα που έθεσε ο πολύ ενδιαφέρον ιστορικός περίπατος "Από τον Τρούμαν στον Βενιζέλο, διαμάχες και προσδοκίες για τον δημόσιο χώρο στην Αθήνα του Ψυχρού Πολέμου" σε συντονισμό της Ελένη Κούκη (ιστορικός, ΕΑΠ-ΑΣΚΙ) και της Πηνελόπης Πετσίνη (δρ. τεχνών και ανθρωπιστικών επιστημών) την Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου.
Η ανέλπιστα μεγάλη προσέλευση έκανε την ακρόαση λίγο δύσκολη παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και το φορητό μεγάφωνο, παρόλα αυτά καθώς περιηγούμασταν από το Ωδείο Αθηνών προς το πάρκο Ριζάρη, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και την Πινακοθήκη, αυτό που κρατήσαμε, μαζί με πολλές μικρές άγνωστες λεπτομέρειες, είναι ο τρόπος με τον οποίο αλλάζουν οι νοηματοδοτήσεις του αστικού τοπίου μες στα χρόνια και τι μπορούμε να μάθουμε από τα διαφορετικά κτίρια και τις περιπέτειές τους ως προς το πώς σκεφτόμαστε τη μνήμη της πόλης. Αλλά και το σήμερα της πόλης, καθότι ένα από τα όσα εισπράξαμε είναι ότι συχνά οι καθυστερήσεις κάποιων έργων που τείνουμε να δαιμονοποιούμε είναι σημάδι ότι λειτουργεί η δημοκρατική διαδικασία, ότι γίνονται ζυμώσεις, σε αντίθεση με άλλα που προχωρούν αμέσως! Αντίστοιχο ζήτημα εγείρει και το θέμα της κατεδάφισης ή μη κτιρίων που συνδέονται με άσχημες μνήμες, ας μην ξεχνάμε ότι εκεί που στεγάζεται σήμερα η έκθεση, στο Κέντρο Τεχνών του Πάρκου Ελευθερίας βρίσκονταν επί Χούντας τα διαβόητα κρατητήρια της ΕΑΤ/ΕΣΑ, όπου βασανίστηκαν πολλοί αγωνιστές. Δίνουμε λοιπόν ραντεβού για τον ιστορικό περίπατο στα χνάρια της queer Αθήνας αυτήν την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου περνώντας από τις ιστορίες των κτιρίων και των θεσμών σε αυτές των πιο ευάλωτων υποκειμένων και τις δικές τους διεκδικήσεις.
Διαβάστε Επίσης
Το πρόγραμμα των υπόλοιπων ημερών του φεστιβάλ
Παρασκευή, 17 Φεβρουαρίου | Ωράριο έκθεσης: 11:00-21:00
12:00 Ξενάγηση στην έκθεση
19:00 Αναζητώντας τα υποκείμενα στο αρχείο. Νέες προσεγγίσεις στην ιστορία από τα κάτω
Συζητούν: Ντίνα Βαΐου (ομ. καθηγήτρια, ΕΜΠ), Δήμητρα Βασιλειάδου (ιστορικός, Παν. Αιγαίου), Κωστής Γκοτσίνας (ιστορικός, ΕΙΕ), Δήμητρα Λαμπροπούλου (ιστορικός, ΕΚΠΑ), Άννα Ματθαίου (ιστορικός, Παν. Θεσσαλίας)
Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου | Ωράριο έκθεσης: 10:00-19:00
12:00 Μνήμες βασανιστηρίων. Μια σκοτεινή ιστορία δίχως σύνορα
Ξενάγηση και συζήτηση στο Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης (Δεινοκράτους 72). Συζητούν: Θανάσης Γάλλος (ιστορικός, ΑΣΚΙ), Νίκος Μανιός (γενικός γραμματέας ΔΣ ΣΦΕΑ), Κλειώ Παπαπαντολέων (νομικός), Παναγιώτης Σωπάκης-Βαλαλάκης (Πρόεδρος ΔΣ Ελληνικού Τμήματος Διεθνούς Αμνηστίας), Γιάννης Φελέκης (συνδικαλιστής-εκδότης)
17:00 Η ιστορία αλλού. Μια συζήτηση για τις πολλαπλές αναγνώσεις του παρελθόντος με αφορμή τα 10 χρόνια της Ιστορίας στο Κόκκινο
Συζητούν: Θανάσης Πέτρου (δημιουργός κόμικς), Δανάη Σιώζιου (εκπαιδευτικός-ποιήτρια), Βαγγέλης Καραμανωλάκης (ιστορικός, ΕΚΠΑ-ΑΣΚΙ), Εύα Στεφανή (σκηνοθέτης), Νίκος Χατζόπουλος (ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής, καθηγητής υποκριτικής).
Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά στο facebook
Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου | Ωράριο έκθεσης: 10:00-15:00
12:00 Δημιούργησε το δικό σου τεκμήριο. Εργαστήριο μεταξοτυπίας με την ομάδα Λούπες
12:00 Ιστορικός Περίπατος: Στα χνάρια της Queer Αθήνας
Συντονισμός: Βάγια Γεωργαλή - Hella Tsaconas (Queer Athens)
Σημείο συνάντησης: Πεδίο του Άρεως (Άγαλμα Αθηνάς)
