4Rooms, Superpoly
Η πρόσκληση για τα εγκαίνια του 4Rooms project στο ακριτικό Καστελόριζο από την Società Delle Api, το ίδρυμα που έχει ιδρύσει η συλλέκτρια Sylvia Fiorucci, και δραστηριοποιείται με βάση το Μονακό, τη Grasse στη Γαλλία και τη Ρώμη με στόχο την υποστήριξη καλλιτεχνών και designers και την ενθάρρυνση του διαλόγου, ήρθε αναπάντεχα. Τα τέσσερα δωμάτια ενός παραδοσιακού δίπατου νεοκλασικού του νησιού, παλιά οικία σφουγγαράδων και γνωστό ως Porta Rossa, ανακαινίστηκαν έτσι ώστε να στεγάζουν πλέον ένα residency καλλιτεχνών, σχεδιαστών και συγγραφέων. Προκειμένου να σχεδιαστούν η Società Delle Api οργάνωσε έναν διαγωνισμό ντιζάιν και τα υλοποιημένα έργα των νικητών ετοιμάζονταν να ανοίξουν στο κοινό στο πλαίσιο ενός διήμερου εγκαινίων το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου. Τα βαριά ονόματα στην κριτική επιτροπή (όπως, για παράδειγμα, ο ντιζάινερ Michael Anastassiades, η Editorial Director του Salone del Mobile Annalisa Rosso και ο διευθυντής της σχολής ντιζάιν της Λοζάνης ECAL Αλέξης Γεωργακόπουλος) όσο και οι πρώτες εικόνες από τις εμπνευστικές ιδέες των σχεδιαστών με έκαναν να προσγειωθώ Σάββατο πρωί στο λιλιπούτειο αεροδρόμιο της Μεγίστης επιστρέφοντας μετά από είκοσι περίπου χρόνια σε ένα νησί που είχα ερωτευτεί κατά τη διάρκεια ενός island hopping.
Πέντε ώρες με το πλοίο από τη Ρόδο, κατά μήκος των τουρκικών ακτών, όπως θα ξαναθυμόμουν στην επιστροφή, το Καστελόριζο ευτυχώς δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα, αν εξαιρέσουμε τις ανακαινίσεις των σπιτιών και τα boutique hotels, τα περισσότερα από ξένους ιδιοκτήτες, αλλά και τις νέες κοινότητες που δημιουργούνται (μαθηματικοί, επιστήμονες, ντοκιμαντερίστες, με τη συμβολή και του δραστήριου Δήμου) και ως δια μαγείας χωράνε στο "κορδόνι”, δηλαδή την προκυμαία του λιμανιού και τα πίσω στενά (δεν υπάρχουν ουσιαστικά άλλοι οικισμοί) επιστρέφοντας εκεί από καλοκαίρι σε καλοκαίρι. Μια τέτοια κοινότητα καλλιτεχνών, ντιζάινερ και εραστών της τέχνης έχει δημιουργήσει η Sylvia Fiorucci, η οποία ανακάλυψε πριν χρόνια το νησί, αγόρασε μία σειρά σπίτια και ερείπια με την οικογένειά της και ξεκίνησε να καλεί καλλιτέχνες και να υποστηρίζει τη δημιουργία έργων στο νησί.
Φυσική συνέχεια αποτέλεσε η δημιουργία μιας μόνιμης βάσης για τη φιλοξενία residencies, κι έτσι γεννήθηκε η ιδέα για τα 4Rooms. Είχαν προηγηθεί τα 5Rooms στη Grasse, τη βάση της Fiorucci, με το ίδιο σκεπτικό. Προκειμένου να προσκληθούν designers να σχεδιάσουν τα 4 δώματα του σπιτιού σε χώρο διαμονής και εργασίας, τα μέλη της κριτικής επιτροπής (στην οποία συμμετέχουν ακόμη η δημοσιογράφος design and curator Annalisa Rosso, ο επιμελητής της συλλογής Fiorucci Cristiano Raimondi και η ίδια τη συλλέκτρια) ανέλαβαν να προτείνουν 3 designers studios ο καθένας. Οι νικητές πέρα από την πραγματοποίηση του πρότζεκτ είχαν, φυσικά, και χρηματικό έπαθλο.
Όταν η ενέργεια της Silvia Fiorucci συνάντησε αυτήν του Καστελόριζου
" Ο στόχος του 4Rooms είναι να φιλοξενήσει καλλιτέχνες, διανοητές, σχεδιαστές και φίλους δίνοντάς τους την ευκαιρία να ζήσουν σε ένα ξεχωριστό μέρος σε διάλογο με την φοβερή ενέργεια του νησιού. Πριν από χρόνια, ένας φίλος και καλλιτέχνης, ο Renato Leotta, εξέφρασε την επιθυμία να μείνει για κάποιο χρονικό διάστημα στο Καστελόριζο- αγόρασα τότε το σπίτι La Porta Rossa για να τον φιλοξενήσω και να δημιουργήσω μαζί με τον Cristiano Raimondi (τον επιμελητή με τον οποίο συνεργάζομαι για τη συλλογή μου σύγχρονης τέχνης) ένα πρόγραμμα διαμονής καλλιτεχνών που να συνδέει το Καστελόριζο με τη Γκρας και το πρόγραμμα 5Rooms που είχα κάνει σε συνεργασία με τη Villa Noailles στο Hyeres στο εξοχικό μου "Le moulin des Ribes." μας λέει η Silvia Fiorucci που ξεκίνησε την επαγγελματική της ζωή ως ambassador της οικογενειακής επιχείρησης (το γνωστό fashion brand Fiorucci) στις Ηνωμένες Πολιτείες και ως επικεφαλής των οικονομικών περιουσιακών στοιχείων, δραστηριότητα στην οποία εξακολουθεί να ασχολείται μέχρι σήμερα.
Πρωταθλήτρια ιππασίας, συλλέκτρια με πάθος για τη σύγχρονη τέχνη και το ντιζάιν (με ενδιαφέροντα που κινούνται από την εννοιολογική τέχνη μέχρι τον μαγικό ρεαλισμό), υποστηρίκτρια μουσείων όπως τα Nouveau Musée National de Monaco και του Villa Noailles-Centre d'art d'Intérêt National, métropole Toulon Provence Méditerranée και διεθνών εκθέσεων, όπως η Manifesta 12 και η Quadriennale της Ρώμης 2020, η Fiorucci είναι άνθρωπος προσιτός, με συμπεριφορά που δεν "φωνάζει” και ζεστή σχέση με τους καλλιτέχνες αλλά και τον κόσμο του νησιού.
Μια κοινότητα για τους δημιουργούς
Η λέξη "κοινότητα” επανέρχεται διαρκώς στην κουβέντα αλλά και στις δηλώσεις των ανθρώπων που εμπλέκονται στο project. Το όνειρο της Silvia είναι είναι να χτίσει "μια κοινότητα ανταλλαγής ιδεών υπηρετώντας τη δημιουργία και τους δημιουργούς". Έχει αγοράσει μια σειρά χαλασμάτων στις παρυφές του οικισμού που στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν το Καστελόριζο ήταν σημαντική ναυτική δύναμη, αριθμούσε 12-14.000 κατοίκους (!), παρουσιάζοντας, όπως μπορεί να δει κανείς στις παλιές φωτογραφίες, μια εντελώς διαφορετική οικιστική εικόνα, πριν τους βομβαρδισμούς των ναζί αλλά και την πυρπόληση των Συμμάχων στα τέλη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου προκειμένου να καλυφθούν οι λεηλασίες των Βρετανών στρατιωτών.
Μια προβολή στο μέλλον της νέας ιστορίας του Καστελόριζου
Ζητώντας της να μας δώσει τη δική της άποψη για τα έργα που προέκυψαν στα 4 Rooms η Fiorucci αναφέρει: "Κάθε πρόταση έχει και μια διαφορετική οπτική για το Καστελόριζο, κάποιοι εμπνεύστηκαν από το φυσικό περιβάλλον του νησιού, άλλοι από το κοινωνικό πλαίσιο, τα αντικείμενα που βρίσκεις εδώ ή τα παραδοσιακά υφαντά. Σε κάθε περίπτωση εκτιμήσαμε ιδιαίτερα ότι όλα τα projects, συμπεριλαμβανομένου και του 5ου δωματίου, του χώρου υποδοχής, είναι ερευνητικά: δεν έχουν τόσο να κάνουν με το να βρεις πρακτικές λύσεις όσο με το να διερευνήσεις τις έννοιες του σχεδιασμού.
Προσπαθήσαμε πολύ να δουλέψουμε με Έλληνες προμηθευτές και να εκπαιδεύσουμε μέσα από τη διαδικασία δημιουργίας τοπικούς χτίστες και τεχνίτες. Όλοι οι σχεδιαστές μελέτησαν την πλούσια ιστορία του Καστελόριζου και της Ελλάδας για να χτίσουν την ιδέα τους. Κάποιοι αποφάσισαν να την εξελίξουν άλλοι να πάρουν μια απόσταση από αυτήν! Αλλά με κάποιο τρόπο τα projects μας είναι μια προβολή στο μέλλον της νέας ιστορίας του Καστελόριζου".
Ως προς τη βιωσιμότητα, αν και για να είσαι οικολογικός νομίζω ότι πρέπει να σταματήσεις να κάνεις πράγματα και να παράγεις νέα αντικείμενα, προσπαθήσαμε να δουλέψουμε όσο γίνεται περισσότερο σε 0km και να δουλέψουμε με τοπικούς προμηθευτές από το Καστελόριζο και την Αθήνα.”
Διαβάστε Επίσης
Η εμπειρική ποιητικότητα του Φάνου Κυριάκου
Αν και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους τα 4 δωμάτια που προέκυψαν λειτουργούν παρόλα αυτά και σαν ένα ενιαίο σύνολο ενώ μπορεί κανείς να βρει συνδετικούς κρίκους ανάμεσά τους. Προσωπικά δεδομένου του ζητούμενου του residency βρήκα πιο to the point το δωμάτιο του Κύπριου εικαστικού - σχεδιαστή Φάνου Κυριάκου (Phanos Kyriacou) που διακρίνεται από μια ποιητική λιτότητα και βιωματικότητα μετασχηματίζοντας τις μνήμες και τα βιομηχανικά υλικά της Κύπρου, οικεία στους ντόπιους, σε έναν καθαρό, α-τοπικό χώρο με γλυπτικές λεπτομέρειες- εκπλήξεις που διακόπτουν την κανονικότητα, σε διάφορα αναπάντεχα σημεία (από την κρεμάστρα της ντουλάπας στη θήκη του χαρτιού υγείας στο μπάνιο). Λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά το λεκτικό παιχνίδι με το Porta Rossa στο κάλυμμα του κρεβατιού, αλλά και η ντυμένη με χαλί πλατφόρμα για να δουλεύεις ή να σκέφτεσαι καθισμένη κάτω και ακουμπώντας στην ντουλάπα.
"Είμαι νησιώτης, όπως και το δωμάτιο που επέλεξα να σχεδιάσω στο Καστελόριζο, το κοντινότερο νησί στο δικό μου" λέει ο Κυριάκου, ο οποίος επίπλωσε το δωμάτιο με αναμνήσεις και ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια. Η εξοχή, το φεγγάρι, οι αντικατοπτρισμοί, ο ήλιος αποτελούν πρωταρχική πηγή έμπνευσης, ειδικά ο τελευταίος που στεγνώνει τη γη και που εκτείνεται πάνω από τη θάλασσα, στους θαμνότοπους, μια προέκταση της θάλασσας, δίνοντας ένα γήινο χρώμα στα έργα του.
Τα τολμηρά διλήμματα των UND.studio
Στο άλλο άκρο η φευγάτη πρόταση των UND.studio, επεμβαίνει δυναμικά στο χώρο σχεδιάζοντας ένα πολυμορφικό έπιπλο-πλατφόρμα που φιλοξενεί από το γραφείο ως το ιπτάμενο κρεβάτι. Παρότι η πιο φιλόδοξη σχεδιαστικά πρόταση είναι δύσκολο να φανταστείς πως μπορείς να μείνεις και να δουλέψεις εδώ, αν και οι οκτώ Γερμανοί σχεδιαστές που απαρτίζουν αυτήν την κολεκτίβα μας διαβεβαίωσαν ότι ζώντας μέσα εγκλιματίζεσαι πιο εύκολα απ’ ότι νομίζεις - και τους πιστέψαμε! Έχοντας ως στόχο να δημιουργούν αντικείμενα που φέρνουν χαρά, οι σχεδιαστές δούλεψαν για πρώτη φορά όλοι μαζί σε ένα project και μάλιστα εν μέσω covid, λαμβάνοντας όλες τις αποφάσεις συλλογικά μέσα από απανωτά polls!
Ένα πιο ήσυχο αλλά πάντα παιγινώδες καταφύγιο στο συγκεκριμένο δωμάτιο αποτελεί η ατμοσφαιρική βεράντα αλλά και η άδεια γωνία με τον καθρέφτη δίπλα στο παλιό τζάκι και το αναρριχώμενο χαλί που σε προσκαλεί να καθίσεις με το λάπτοπ σου και να δουλέψεις. Όπως το θέτουν οι ίδιοι οι UND: "Τα έπιπλα σε πάνε κατευθείαν στο κεντρικό ζήτημα της καλλιτεχνικής παραγωγής: Είμαι σε αυτό το μικρό νησί για διακοπές; Υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει; Θα μεταμορφωθώ σε μια χίμαιρα παραθεριστή και δημιουργικού εργάτη; Σκεπτόμενος αυτό το γλυκό δίλημμα, για άλλη μια φορά διασχίζω το γραφείο για να σκαρφαλώσω πίσω στον πολυέλαιο, που μετατρέπεται σε κρεβάτι, μόλις κλείσω το φως."
Η κάψουλα συναισθημάτων των Studio Brynjar & Veronika
Μια ακόμη ολιστική πρόταση με βασικό πρωταγωνιστή το χρώμα αλλά εντελώς διαφορετική φιλοσοφία είναι αυτή του ισλανδο-γερμανικού Studio Brynjar & Veronika, οι οποίοι εμπνέονται από θεατρικές και περιβαλλοντικές αναφορές που συνδυάζουν την ανθρωπολογία με τη γεωλογία αλλά και τη χρωματοθεραπεία. "Είναι σημαντικό για εμάς να βεβαιωθούμε ότι το δωμάτιο δημιουργεί ένα άνετο περιβάλλον για να μείνεις για μικρότερα και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα" δηλώνει το σχεδιαστικό duo που στις δουλειές του χρησιμοποιεί διαφορετικά στοιχεία, όπως ζωγραφική, βίντεο, ήχο. Στο δωμάτιο που σχεδίασαν για την Porta Rossa τα χρώματα των τοίχων δημιουργούν διαφορετικές γωνίες (κόκκινο στο κρεβάτι, μπλε σαν την γαλάζια σπηλιά του Καστελορίζου στο μπάνιο, λευκό στο γραφείο με την καρέκλα-ανοιχτό βιβλίο για να ξορκίσει το… writer’s block) , ενώ η ράβδος-πρίσμα που κρέμεται στο παράθυρο προκαλεί κάθε πρωί ένα εφέ ουράνιου τόξου.
Το δωμάτιο έχει την απαιτούμενη καθαρότητα και φρεσκάδα που απαιτεί ένας αντίστοιχος χώρος φιλοξενίας, την ίδια στιγμή όμως εκπέμπει συναισθήματα (από τρυφερότητα και φροντίδα μέχρι χιούμορ), κερδίζοντας πόντους από τα ειδικά σχεδιασμένα φωτιστικά και έπιπλα αλλά και τα κρυμμένα φυλαχτά που μπορείς να ανακαλύψεις βάζοντας το χέρι σου σε μια τρύπα στον τοίχο ή στο τζάκι (οι ιδιότητες των οποίων σύμφωνα με διαφορετικές κουλτούρες σου εξηγούνται σε σχετικό σημείωμα).
Το καραβάνι υφών της Julie Richoz
Ρομαντική, ευαίσθητη, αν και ελαφρώς ασύνδετη, η πρόταση της Julie Richoz, βασίζεται κυρίως στα υφάσματα και τις υφές με σημείο αφετηρίας τις παραδοσιακές στολές του Καστελόριζου που ήταν φτιαγμένες από υφάσματα απ’ όλο τον κόσμο. Ένα ιδιοσυγκρασιακό "καραβάνι" ξεδιπλώνεται από το κρεβάτι - οντά και την έξυπνα καλυμμένη με υφάσματα πλαστική καρέκλα - σήμα κατατεθέν της καλοκαιρινής επαρχίας ως τα υφάσματα που τοποθετημένα μπροστά από ένα μπουκάλι κρασιού μετασχηματίζονται σε πορτατίφ, κρεμασμένα μπροστά απ’ το μπάνιο δημιουργούν μια αυλαία - πόρτα ή κλείνουν ένα παράθυρο και γεμίζουν πινέζες-ζάρια με αριθμούς - αναφορά στο μουσείο γρίφων του νησιού.
"Μου έκανε αμέσως εντύπωση η πλούσια διαστρωμάτωση των πολιτισμών που καθορίζουν την ταυτότητα του νησιού” δηλώνει η Richoz. Βλέποντας τα υφάσματα ως μέσο επικοινωνίας και τρόπο για να συναντήσει κανείς την ταυτότητα ενός τόπου, το δωμάτιο γιορτάζει τον πλούτο του κόσμου των υφασμάτων, των διαφορετικών υλικών, τεχνικών, χρωμάτων, μοτίβων. Για την Richoz η πρόκληση να χρησιμοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα υφάσματα στο δωμάτιο, δεν έχει να κάνει τόσο με το ότι σχετίζονται με την ιστορία του νησιού, αλλά περισσότερο επειδή τα θεωρεί ένα υλικό που προσφέρει άνεση, χρώμα και δομή με έξυπνο τρόπο.
Το πολυμορφικό νησί των Superpoly
Εκτός από τα 4 δωμάτια, η Porta Rossa συμπληρώνεται από τον ισόγειο κοινό χώρο συνεύρεσης και την κουζίνα, ο σχεδιασμός των οποίων αποτέλεσε παραγγελία στους Superpoly, το γραφείο των Thomas Defour και Antoine Grulier που ζουν μεταξύ Βελγίου και Γαλλίας. Στόχος τους είναι να σχεδιάζουν εμβυθιστικά περιβάλλοντα που πέρα από τη χρηστική τους αξία δημιουργούν εμπειρίες, με μια ολιστική προσέγγιση που συνδυάζει σύγχρονη τέχνη, ντιζάιν και γραφιστική με έμφαση στη συνεργασία με παραδοσιακούς τεχνίτες. "Το έργο αυτό ξεκίνησε ως ένας διάλογος μεταξύ του νησιού, της αισθητικής του, των πόρων του και των κατοίκων του” λένε οι Superpoly.
Ιδιαίτερη έμπνευση για τις δημιουργίες τους, όπου τα δίχτυα των ψαράδων γίνονται επένδυση για καρέκλες και πιατοθήκες, τα αγκίστρια παπουτσοθήκη και οι φελλοί βάσεις για να πατάει το τραπέζι, αποτελεί η επαναχρησιμοποίηση αχρησιμοποίητων αντικειμένων στο Καστελόριζο λόγω της έλλειψης πρώτων υλών, όπως και σε κάθε απομονωμένο νησί. Το πλέγμα που διατρέχει το δάπεδο από ασβεστόλιθο αλλά και τα κυρίαρχα χρώματα στους τόνους του μπλε και του κίτρινου ανασυστήνουν την αίσθηση του νησιώτικου περιβάλλοντος, ενώ τα πολυμορφικά έπιπλα αναφέρονται στο ότι στο Καστελλόριζο, οι δρόμοι αποτελούν προεκτάσεις των σπιτιών: στο ηλιοβασίλεμα, τραπέζια και καρέκλες βγαίνουν από τα σαλόνια και καταλαμβάνουν το δρόμο. Ο χώρος που δημιούργησαν προσπαθεί να αναπαραστήσει αυτό το περιβάλλον, με παιγνιώδη έπιπλα που έχουν διαφορετικό σκοπό ανάλογα με την ώρα της ημέρας δημιουργώντας ένα ανοιχτόκαρδο σύνολο που παρόλα αυτά έχει μια φλυαρία, περισσότερο σαν μια έκθεση ιδεών παρά ένα σύνολο που είναι κάτι παραπάνω από άθροισμα των μερών του.
Μια ανοιχτή φιλόξενη σχεδιαστική πρακτική
"Οι designers κατάφεραν να αφομοιώσουν την ξεχωριστή πραγματικότητα του νησιού, το ιστορικό, κοινωνικό και γεωγραφικό του πλαίσιο μέσα στις δικές τους, διαφορετικές σχεδιαστικές γλώσσες. Πειραματίστηκαν με προϋπάρχοντα αντικείμενα και υλικά για να δημιουργήσουν πρωτότυπες επανεκτελέσεις, εμπλέκοντας την τοπική πραγματικότητα και εφευρίσκοντας νέες λύσεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα ριζοσπαστικό και θαρραλέο έργο και ένας νέος τρόπος σκέψης για το σχεδιασμό: την έννοια του ίδιου του χώρου, την ιδέα της λειτουργίας. Πρόκειται για μια ανοιχτή και χωρίς αποκλεισμούς σχεδιαστική πρακτική, διατυπωμένη με το φιλόξενο ύφος που χαρακτηρίζει την Società delle Api." λεει η επιμελήτρια του project Annalisa Rosso.
Διαβάστε Επίσης
Στη μυστικιστική Casa del’ Ulivo
"Στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις διασύνδεσης των ανθρώπων. Πρώτα απ' όλα έχει να κάνει με τη συζήτηση" συμπληρώνει ο Cristiano Raimondi καθώς αφήνουμε πίσω μας την Porta Rossa και περπατάμε προς το δεύτερο σπίτι του ιδρύματος, αυτή τη φορά στις παρυφές του οικισμού. Ο λόγος για την Casa del’ Ulivo, ένα παραδοσιακό σπίτι, που δεν έχει επί της ουσίας ανακαινιστεί, παρά μόνο συντηρηθεί με στόχο να διαφυλαχτούν στο μέγιστο τα παραδοσιακά του στοιχεία. Ερευνώντας και θέλοντας να αξιοποιήσουν περαιτέρω την ιδιαίτερη ιστορία του σπιτιού στο μέλλον, φιλοξένησαν παράλληλα με τα εγκαίνια των 4Rooms μια έκθεση σύγχρονης τέχνης σε επιμέλεια του Raimondi. Αρχικά προσκλήθηκε η Σοφία Στέβη να παρουσιάσει μέρος της δουλειάς της που εκτέθηκε φέτος το καλοκαίρι στην ατομική της έκθεση "song without an ending” στον χώρο της Società delle Api Le Quai στο Μονακό.
Η Στέβη συμφώνησε να ταξιδέψουν τα ζωγραφισμένα πανιά της με το σκάφος της Fiorucci από το Μονακό στο Καστελόριζο αλλά και να παρουσιαστούν σε διάλογο με τα έργα των δύο άλλων καλλιτέχνιδων. Έτσι προέκυψε η ιδιοσυγκρασιακή συνάντηση των ζωγραφιστών πανιών της Στέβη, που εμπνέονται από την τεχνική των γιαπωνέζικων Japanese ukiyo-e τυπωμάτων του 17ου-20ου αιώνα, την ελληνική μυθολογία αλλά και από τις φωτιές στην Εύβοια το περσινό καλοκαίρι, με τη γνωστή μας από την τελευταία Μπιενάλε της Αθήνας εγκατάσταση της Ίριδας Τουλιάτου "Emotional Infinity” που με τη συνύπαρξη ανεμιστήρων και κλειδιών έχει ως στόχο να αναπαράγει αέναα τον ήχο των κλειδιών όταν πας να ανοίξεις μια πόρτα και το βίντεο της Anna Franceschini "Angel” που με έναν πολύ υπαινικτικό και φευγαλέο τρόπο δημιουργεί την αίσθηση μιας αγγελικής παρουσίας σε ένα κατά τ’ άλλα συνηθισμένο σκηνικό, απαντώντας και στην αίσθηση της συλλέκτριας για την παρουσία ενός καλού πνεύματος στο συγκεκριμένο σπίτι. Παράλληλα, στο ίδιο σπίτι "συγκατοικούν" παλιά κεραμικά και αντικείμενα του σπιτιού αλλά και οι design καρέκλες φτιαγμένες από παλιά υλικά ή και παλιές καρέκλες που ανέσυρε στο νησί ο Ολλανδός σχεδιαστής Rikkert Paauw, έχοντας στήσει το εργαστήριό του στο ισόγειο του σπιτιού.
Το Καστελόριζο της Sylvia και το μέλλον του νησιού
Τι έκανε όμως τη Fiorucci να διαλέξει το Καστελόριζο για να περνάει το καλοκαίρι αλλά και να στεγάσει το όραμά της; "Η φύση, η θάλασσα, η ψυχή των κατοίκων του και η εγγύτητα με την Τουρκία. Το Καστελόριζο είναι ένας πραγματικός τόπος που δεν έχει ακόμα εξευγενιστεί (gentrified), αλλά δυστυχώς η στρατιωτική παρουσία αυξάνεται και αυτό δημιουργεί προβλήματα στην τοπική κοινωνία και κυρίως στο περιβάλλον. Αυτό το νησί πρέπει να προστατευθεί ως ένα πραγματικό διαμάντι της Μεσογείου αποφεύγοντας τεράστιες παρεμβάσεις που το μόνο που θα καταφέρουν είναι να σκοτώσουν την ψυχή του. Είναι ένα νησί για τους λάτρεις της άγριας και ήσυχης φύσης, είναι ένα μέρος που θα μπορούσε να αναπτύξει έναν τουρισμό που συνδέεται με τον αθλητισμό, την κολύμβηση και την αναρρίχηση για παράδειγμα, φέρνοντας εδώ υπεύθυνους τουρίστες αντί για "τουρίστες μιας χρήσης". Μπορείς να κολυμπήσεις σε ζεστά νερά μέχρι το τέλος Οκτωβρίου, έχει μια μπλε σπηλιά ακόμα πιο όμορφη από αυτή στο Κάπρι, και το ίδιο το χωριό είναι ένας μικρός αρχιτεκτονικός παράδεισος.
