©Χλόη Καρνέζη
Τα τελευταία 10 χρόνια, το Snehta έχει αναπτύξει ένα περιβάλλον στην πόλη της Αθήνας, όπου οι καλλιτέχνες ζουν, εργάζονται, δημιουργούν νέες αναγνώσεις σχετικές με την πόλη και ταυτόχρονα δίνουν έμφαση σε διαφορετικούς τομείς της. Μετά από πολύχρονες μελέτες, ο οργανισμός επιχειρεί να επανεξετάσει τον λειτουργικό πυρήνα του προγράμματός του μέσω της ενδυνάμωσης του ρόλου του ως "οίκο" σύγχρονης τέχνης. Επίσης, παρακολουθεί την τοπική οικονομία μέσω του καλλιτεχνικού του προγράμματος και επικεντρώνεται στη μεθοδολογία της έρευνας.
Καθώς το πρόγραμμα φιλοξενίας εξελίσσεται, η καλλιτεχνική έρευνα των συμμετεχόντων καλλιτεχνών βρίσκεται σε συνεχής ανάπτυξη υπό την επιμελητική καθοδήγηση της Ιωάννας Γερακίδη.
Αναλυτικότερα, η πρακτική της Fionnuala στηρίζεται πάνω στην Αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα, η οποία αναφέρεται στην έννοια της πίστης έναντι της γνώσης και πώς αυτό επηρεάζει την ερμηνεία μας για την πραγματικότητα. Στην αλληγορία, το σκοτάδι, το φως της φωτιάς, το φως της ημέρας και άλλες αλλαγές στο περιβάλλον, όλα επηρέασαν την κρίση των ανθρώπων και την πίστη τους για το τι ήταν πραγματικό. Αντλώντας έμπνευση από αυτό, η Fionnuala χρησιμοποιεί το έργο της για να εξερευνήσει τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο χώρο. Φυσικός κι απτός χώρος, ψηφιακός χώρος, ψευδαισθητικές αναπαραγωγές – καθένα από αυτά παίζει ρόλο στην αλλαγή της χωρικής μας αντίληψης.
Χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό τυπογραφίας και γλυπτικής, πρώτων υλών και φωτογραφικών εικόνων, ενθαρρύνει τον θεατή να αναρωτηθεί πώς αλληλεπιδρά και κατανοεί αυτό που βλέπει. Οι εικόνες και οι δομές που χρησιμοποιεί αναφέρονται στις αφηρημένες και γεωμετρικές μορφές που βρίσκονται στη φύση, την αρχιτεκτονική και την επιστήμη, και συχνά τις χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης. Χειρίζεται αυτές τις εικόνες ψηφιακά ή μέσω μεθόδων όπως το δίπλωμα, το τσαλάκωμα ή η φωτοτυπία, δημιουργώντας εκτυπώσεις που έχουν μια ψευδαίσθηση χώρου και μια αβεβαιότητα ως προς το αν απεικονίζουν κάτι φυσικό ή τεχνητό, πραγματικό ή απατηλό. Η Fionnuala ενδιαφέρεται να δημιουργήσει χώρους και προσωρινές εγκαταστάσεις που παρέχουν νέες, καθηλωτικές εμπειρίες στον θεατή. Αυτές οι εγκαταστάσεις καταγράφουν και αναδεικνύουν στοιχεία της δικής της αλληλεπίδρασης με το χώρο, επιτρέποντας στον θεατή μια ματιά σε αυτόν, καθώς και ενθαρρύνοντας τον να ασχοληθεί και να βιώσει τη δική του νέα πραγματικότητα.
Το έργο της computational artist Χλόης Καρνέζη εξερευνά τον Μετανθρωπισμό, πιο συγκεκριμένα τους τρόπους με τους οποίους οι έννοιες του εαυτού και της καθημερινής ζωής μπλέκονται με τα ψηφιακά μέσα πέρα από κάθε αποκατάσταση. Η Χλόη ερμηνεύει εκ νέου την έννοια του σώματος, του εαυτού και του περιβάλλοντος μέσα από το πρίσμα της τέχνης των νέων μέσων, οικειοποιώντας τα έτσι για την ψηφιακή εποχή. Ενδιαφέρεται να δημιουργεί παραμορφώσεις καθημερινών κι αναγνωρίσιμων σκηνών και αντικειμένων, να δημιουργεί οπτικά αποτελέσματα με διάφορους βαθμούς αφαίρεσης και να δημιουργεί την αίσθηση του παράξενου - του μετά βίας αναγνωρίσιμου, του οικείου αλλά ταυτόχρονα ξένου, αυτού που προκαλεί μια συναισθηματική απόκριση (πχ. νοσταλγία, φόβος, αηδία) ακόμα και όταν ο συνειδητός εγκέφαλος δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τι ακριβώς κοιτάζει.
Η Χλόη ενδιαφέρεται για τη φυσική πτυχή του χώρου και των ανθρώπων, τη φθορά τους και τη σχέση μας μαζί τους καθώς φθείρονται, καθώς και την αξία που τους προσφέρουμε. Της κινεί το ενδιαφέρον η νοσταλγία που μας ελκύει σε αυτά τα μέρη και τους ανθρώπους και αφού τα βρει χρησιμοποιεί τρισδιάστατες σαρώσεις και ψηφιακή επεξεργασία, τα οποία υπογραμμίζουν περαιτέρω την έννοια της αποσύνθεσης, με το "ψηφιακό μπάλωμα" που προκύπτει στο τελικό αποτέλεσμα, επειδή δεν έχουμε ακόμη τα μέσα να απαθανατίσουμε επαρκώς ένα αντικείμενο.
Ο Όθωνας Χαραλάμπους ενσωματώνει ποίηση, βίντεο και ήχο για να εκφράσει υβριδικές σχέσεις μεταξύ σώματος και τοπίου, εξερευνώντας χωροχρονικές αφηγήσεις που εμπερικλείουν βιοπολιτικές και σωματικότητα και επανεξετάζοντας ριζοσπαστικά την σωματική ύπαρξη μέσα και γύρω από φυσικά περιβάλλοντα. Για τη δουλειά του στο πλαίσιο του Snehta residency, ο Χαραλάμπους εστιάζει στην εξερεύνηση της ηχορύπανσης στα θαλάσσια κοινά ως αποτέλεσμα της ανθρωποκεντρικής δραστηριότητας.
Το έργο αναπτύσσεται ως μια εκδήλωση ανησυχιών εκ μέρους της θαλάσσιας ζωής προς την ανθρώπινη παρουσία στο νερό, ανταλλάσσοντας αφηγηματικές θέσεις για να επανεξετάσει το αντίκτυπο των πράξεων της στη διατάραξη υποθαλάσσιων διαδικασιών πλοήγησης, κυνηγιού και επιβίωσης, διαδικασίες που προτείνονται με στόχο τη συλλογική διεύρυνση κατανόησης οικουμενικής φροντίδας, ισορροπίας και συμβίωσης. Εξερευνώντας γεωγραφικές τοποθεσίες που λειτουργούν ως ενδεικτικές για τον υψηλότερο βαθμό ηχητικής διατάραξης στη θαλάσσια ζωή, χωρίς ωστόσο να ακούγονται ιδιαίτερα επιβλαβείς σε εμάς, το έργο προσεγγίζει σημεία υποβρύχιων γεωτρήσεων σε διυλιστήρια πετρελαίου και φυσικού αερίου μεταξύ άλλων, προσκαλώντας μας να βυθιστούμε σε συλλογικές ασκήσεις ενσυναίσθησης.
Περισσότερες πληροφορίες για την τελική παρουσίαση στα τέλη Ιουλίου θα ανακοινωθούν σύντομα. Μείνετε συντονισμέν@.
Το πρόγραμμα φιλοξενίας για το 2022 βρίσκεται υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.
