
«Από τη γιαγιά σας που ζει ακόμη», έγραφε στην αφιέρωσή της στα εγγόνια της στο τελευταίο της βιβλίο «Ένα παιδί από το πουθενά» που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο που μας πέρασε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ακόμη και σε ηλικία 97 ετών η Άλκη Ζέη συνέχιζε να γράφει και ο νέος της ήρωας ο μικρούλης Ίκαρος Λαμπρίδης προσπαθούσε να βρει τη θέση του στον κόσμο μέσα στο ψηφιδωτό της σύγχρονης Αθήνας ανακαλύπτοντας άγνωστες λέξεις, όπως άστεγος και Πολυτεχνείο.
Έτσι όπως εγώ μαθήτρια των πρώτων τάξεων του δημοτικού στην Αθήνα του ΠΑΣΟΚ ανακάλυπτα λέξεις όπως ελληνικός και ισπανικός εμφύλιος, εξόριστος, απαγορευμένα βιβλία και Οκτωβριανή επανάσταση και άρχιζα τις ερωτήσεις. Παίζοντας παράλληλα τα βράδια πριν κοιμηθούμε με την αδελφή μου το περίφημο ΕΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ, το παιχνίδι της Μέλιας και της Μυρτώς, των ηρωίδων στο «Καπλάνι της Βιτρίνας», το πιο εμβληματικό βιβλίο της Ζέη (ΕΥ-ΠΟ όταν η μέρα τελείωνε ευτυχισμένα, ΛΥ-ΠΟ όταν τελείωνε λυπημένα).
Συνδυάζοντας ξεκάθαρη πολιτική θέση, συναισθηματική νοημοσύνη, χιούμορ και φαντασία η πολυδιαβασμένη συγγραφέας έκανε βιβλία την πολυτάραχη ζωή της - από την παιδική της ηλικία στη Σάμο, τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας, τη γνωριμία της με τη Διδώ Σωτηρίου και με τον άντρα της, τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, τη συμμετοχή της στην ΕΠΟΝ και την εξορία της στη Χίο μέχρι τη δεκαετή παραμονή της στην ΕΣΣΔ, την επιστροφή στην Ελλάδα, τη χούντα του 1967 και την αυτοεξορία της στο Παρίσι.
Καταφέρνοντας έτσι να κάνει ουσιαστική και απολαυστική (πολιτική) τέχνη και να παραμείνει επίκαιρη, αγαπητή και δημοφιλής μέχρι σήμερα που ο γιος μου και οι φίλοι του λατρεύουν με τη σειρά τους τα βιβλία της και τα θεατρικά έργα που έχουν προκύψει από αυτά, όπως η «Μοβ Ομπρέλα» που παίζεται φέτος, ξεκαρδίζονται και στεναχωριούνται ταυτόχρονα και αρχίζουν τις δικές τους ερωτήσεις. Της ευχόμαστε καλό ταξίδι και κρατάμε όλα αυτά που τα «σημειώματα» που μας άφησε με το καπλάνι πριν πετάξει μακριά.