Δυσκολεύομαι να θυμηθώ τόσο βροχερό Ιούνιο τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και αν το ξεχνούσα, είμαι σίγουρος ότι η μουρμούρα για τον καιρό στα social media θα μου το είχε θυμίσει. Επίσης δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου ότι η υπηρεσία «meteo» του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών έχει τέτοιο ταλέντο στις ονοματοδοσίες. Για παράδειγμα, η τελευταία κακοκαιρία βαφτίστηκε από την εν λόγω υπηρεσία «Νεφέλη»... Κι εκεί που τις προηγούμενες ημέρες στο μυαλό μου γύριζε ο στίχος «Και η βρόχα έπεφτε, ράιτ θρου», από το γνωστό άσμα του Ζαμπέτα, εδώ και δυο-τρία 24ωρα πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά «το χρυσό κουρέλι που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη» την ώρα που προσπαθώ με άλματα Κουκοδήμου να σώσω τα πάνινα παπούτσια μου από τις αττικές λίμνες που σχηματίζονται στην άσφαλτο.
Πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε ακριβώς πώς δίνονται τα ονόματα στα καιρικά φαινόμενα και ειδικότερα ποιος τα βγάζει... Υπάρχει δηλαδή ένα κονκλάβιο μετεωρολόγων, το οποίο μόλις μαθαίνει ότι έρχεται μπόρα μαζεύεται στον τρούλο του αστεροσκοπείου και συνεδριάζει μέχρι να βγει λευκός καπνός; Και αν ναι, τότε ποιος εισηγείται τις προτάσεις; Αν κρίνω από το «Νεφέλη», πάντως, ο εισηγητής πρέπει να στέλνει το παιδί του σε μοντεσοριανό σχολείο των βορείων προαστίων. Άρα μην απορήσετε αν οι επόμενες καταιγίδες λέγονται «Αρσινόη», «Ιάνθη», «Δηίφοβος» ή «Φιλύλλιος»... Θα έχει διαλέξει τυχαία ένα όνομα από το Β2.
Έχω να πω ότι, αν και σούπερ γκρινιάρηδες και αθεράπευτα Μεσόγειοι, έχουμε δείξει τρομερή αντοχή στο βροχερό καιρό. Για παράδειγμα στο timeline μου στο facebook είδα το προηγούμενο σαββατοκύριακο τις θαρραλέες προσπάθειες δεκάδων φίλων μου να δουν τον Nick Cave στην Πλατεία Νερού – καλά δεν ψυλλιάστηκαν τίποτα από το όνομα; Πάντως, πήρα κι εγώ τα ρίσκα μου. Την περασμένη Δευτέρα, παρά τα παθήματα των φίλων μου, τις απογευματινές ψιχάλες που έπεσαν στο κεφάλι μου και τα σκιαχτικά δημοσιεύματα του Τύπου για τη «Νεφέλη», πήγα στην αυλή του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας στη Θουκυδίδου. Εκεί παρακολούθησα τη συναυλία της πιανίστριας Ντόρας Μπακοπούλου, παρέα με τον τσελίστα Χριστόφορο Μιρόσνικοφ και τον βιολιστή Γιώργο Καρτελιά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ανάμεσα στις μελωδίες του Σούμπερτ και του Μπραμς, που έμπλεκαν ιδανικά με το θρόισμα των φύλλων, κατάφερα να αποβάλω κάθε ένταση που κουβαλούσα μέσα μου. Γι’ αυτό, όση βρόχα κι αν πέφτει, όσο κι αν στραβώνουν τα πράγματα στην καθημερινότητα, ας μη μουρτζουφλιάζουμε. Υπάρχουν πράγματα εκεί έξω που λειτουργούν θεραπευτικά.
