Ήταν τέσσερις το μεσημέρι και η θερμοκρασία στον Πειραιά είχε σκαρφαλώσει με ευκολία στους 40°C. Η απόφασή μου να μην πάρω το αυτοκίνητο στην Πάτμο και αντ’ αυτού να το παρκάρω σε κάποιον κοντινό δρόμο στην Πύλη Ε1, που βρίσκεται στο ύψος της Δραπετσώνας (spoiler alert: δεν υπάρχουν κοντινοί δρόμοι στην Πύλη Ε1), με οδήγησε τελικά στην απελπισία. Να περιφέρομαι μόνος σε έναν αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας, όπου η άσφαλτος έμοιαζε με έρημο, η ανθρώπινη ζωή ήταν εξαφανισμένη και το «28 Μέρες Μετά…» προσγειωνόταν από την επιστημονική φαντασία στον ωμό ρεαλισμό! Μετά το απότομο κατέβασμα μιας διάβασης βρέθηκα στον περιφερειακό και είδα ένα κίτρινο όχημα να έρχεται. Το αγωνιώδες κούνημα του χεριού μου φλέρταρε με την εξάρθρωση και το φρενάρισμα του οδηγού ταξί με το τετακέ.
«Πώς βρέθηκες εδώ, φίλε μου;» με ρώτησε ξαφνιασμένος. «Πήγα να παρκάρω το αμάξι για να μην το αφήσω στο λιμάνι και χάθηκα… Θα με πετάξεις μέχρι την Ε1;» τον ρώτησα κι εκείνος έβαλε μπρος. Είδα ότι δεν πάτησε το κουμπί στο ταξίμετρο και αμέσως ξεκίνησαν οι μαύρες σκέψεις. «Να δεις που θα με “φάει”. Με βρήκε στην ανάγκη. Αλλά τι να κάνω; Χαλάλι. Πάλι καλά να λέω που τον βρήκα», συλλογιζόμουν σε έναν ημίτρελο εσωτερικό μονόλογο. Έπειτα από πέντε λεπτά φτάσαμε στην πύλη κι έβγαλα το πορτοφόλι μου. «Τι κάνεις εκεί;» μου λέει. «Σε παρακαλώ, δεν θέλω λεφτά». «Έστω για έναν καφέ…» απαντάω κι εκείνος λέει: «Να ο καφές μου. Άνθρωποι είμαστε. Να πας στο καλό και καλό ταξίδι». Και κάπως έτσι κατέρρευσε ένα απόγευμα Κυριακής ολόκληρο το ιδεοληπτικό κατασκεύασμα που είχα χτίσει στο κεφάλι μου εδώ και δεκαετίες.
Δεν λέω, οι ταμπέλες βοηθάνε τον άνθρωπο να κάνει ευκολότερη τη ζωή του (;). Κάθε μέρα συναντάω εκατοντάδες αγνώστους ξεκινώντας από το Δάσος Χαϊδαρίου για να φτάσω με λεωφορείο και μετρό στους Αμπελόκηπους (ως εμμονικός φαν των ΜΜΜ). Τα στερεότυπα σου δίνουν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας στην αστική σου ρουτίνα… Για παράδειγμα, στο μετρό κάθομαι μακριά από τον πιτσιρικά με τα ακουστικά (ντουπ-ντουπ), τον ηλικιωμένο που μπήκε με μπλε σακούλα στο Μοναστηράκι (90% πιθανότητα για φρέσκο μυρωδάτο ψάρι), τον γυμναστηριακό με τον κολλητό του και τις φωνάρες τους, την κυρία με το καροτσάκι (οχ, το πόδι μου…), το παιδάκι με το πλαστικό σπαθί (γκαπ!) και πάει λέγοντας. Επίσης, αν τύχει να πάρεις ταξί, μην ανοίξεις συζήτηση με τον οδηγό για να αποφύγεις τη διάλεξη γύρω από το οποιοδήποτε θέμα, στο λεωφορείο μπες από την κεντρική πόρτα και πήγαινε προς τα δεξιά που έχει άνοιγμα, στον ηλεκτρικό πάντα στο πρώτο βαγόνι, για καφέ ασυζητητί στον Αντρέα και πάει λέγοντας… Μίλησε κάποιος για νευρώσεις; Και να που ένα απογευματάκι στη Δραπετσώνα όλα αυτά τα στερεότυπα που έχεις στο κεφάλι σου… βραχυκυκλώνουν. Μήπως να ζήσουμε την καθημερινότητα χωρίς προκαταλήψεις; Ή καλύτερα να το δούμε και αυτό από Δευτέρα;
