Τι κοινό έχουν designer και αρχιτέκτονες, έγκυες που θέλουν να φτιάξουν το δωμάτιο του μωρού, καταπληκτικές γιαγιάδες και αστυνομικοί με καλλιτεχνικές ανησυχίες; Η Έλσα Κοππάση, ψυχή του «Woodpicker» μιλά για το μικρό εργαστήριο της οδού Βουλής όπου δεκάδες Αθηναίοι συναντιούνται τα Σαββατοκύριακα μαθαίνοντας τεχνικές παλαίωσης και «παίζοντας» με τα χρώματα.
Γιατί κάθε Σάββατο ένα πολύχρωμο πλήθος συνωστίζεται για να μπει στο Wood Picker;
Γιατί σ αυτό το μικρό εργαστήριο μαγαζί μαθαίνουμε να βάφουμε τα έπιπλά μας σε ένα τρίωρο χωρίς τρίψιμο και αστάρι με τα μαγικά χρώματα της Annie Sloan. γιατί για τρεις ώρες δεν μας νοιάζει να λερώσουμε τα χέρια μας με χρώματα όπως τότε που ήμασταν παιδιά, γιατί στο τέλος κρατάμε αυτό που φτιάξαμε στο μάθημα γεμάτοι περηφάνια αναφωνώντας "καλά δεν είναι φοβερό, εγώ το 'φτιαξα."
Τι τεχνικές διδάσκεται κανείς και σε ποιούς απευθύνεται;
Μαθαίνουμε την εφαρμογή του Chalk Paint της Annie Sloan , την παλαίωση με ένα χρώμα, με δύο χρώματα, πατίνες , κερώματα, μαθαίνουμε πως αυτά τα χρώματα βάφουν ύφασμα, σίδερο και κάθε υλικό που βάζει το μυαλό σας. Η μέθοδος της Annie Sloan είναι μοναδική και μπορείς στ' αλήθεια να μεταμορφώσεις τα πάντα, άκοπα, άοσμα, αναίμακτα, αποφασιστικά...και σκεφτείτε ότι δεν έχω ακόμα περάσει στο βήτα. Με ρωτήσατε και που απευθυνόμαστε. Θα σας πω λοιπόν κάτι αστείο. Όταν πρωτοέφερα στην Ελλάδα τα χρώματα νόμιζα ότι χαλαρά θα ανοίγω το εργαστήρι τα σαββατοκύριακα θα έρχεται κανένας λίγο "χρωματιστός" σαν και μένα και κάπως έτσι θα κυλάει η ζωή.
Στην πορεία έμαθα ότι το χρώμα απευθύνεται σε: κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, τραπεζοϋπαλλήλους, μεσόκοπες κυρίες που μόλις βγήκαν στην σύνταξη, designer και αρχιτέκτονες, μπογιατζήδες και μαραγκούς, συζύγους που βαριούνται να βάφουν οι γυναίκες τους, μαμάδες με πιτσιρίκια, έγκυες που θέλουν να φτιάξουν το δωμάτιο του μωρού, ιδιοκτήτες ενοικιαζομένων που θέλουν να ανανεώσουν τα δωμάτια που νοικιάζουν, καταπληκτικές γιαγιάδες που μετά το μάθημα με παίρνουν τηλέφωνο γιατί ξέχασαν σε ποια φάση μπαίνει το κερί, κομμώτριες που ανακαινίζουν το μαγαζί τους, αστυνομικούς με καλλιτεχνικές ανησυχίες, φίλους που είδαν τι έφτιαξαν οι φίλοι τους και θέλουν και αυτοί, κοντολογίς σε όποιον θέλει να φτιάξει μόνος του το κατιτί του είτε για καλλιτεχνικούς, είτε για οικονομικούς , είτε για κοινωνικούς λόγους.
Πότε άνοιξε το κατάστημα και τι μπορεί να βρει κανείς εκεί; Δώστε μας κάποια παραδείγματα από ιδιαίτερα κομμάτια.
Ανοίξαμε τον Φεβρουάριο του 13 μεσούσης της κρίσης και στο μαγαζί εκτός φυσικά απ' όλα τα προϊόντα της Annie Sloan της οποίας είμαι επίσημος εκπρόσωπος - χρώματα, κεριά, υφάσματα, πινέλα κλπ- μπορεί κανείς να βρει τα έπιπλα που μεταμορφώνουμε και πουλάμε, διάφορα μικροπράγματα που πέφτουν στο δρόμο μας και δεν μπορούμε να τους αντισταθούμε - από μια παλιά σκάλα , μέχρι ένα ιδιαίτερο κουτί για κλωστές παραδείγματος χάριν- σε μια παράδοξη αρμονική εν τέλει συγκατοίκηση που δίνουν και το ύφος αυτού του μικρού μαγαζιού τετρις, που όλοι οι καλοί και όλα τα καλά χωράνε. Ιδιαίτερο θα έλεγα ένα έπιπλο ραδιόφωνο Cuba του 50 που δουλεύει μια χαρά και έχει και πτέρυγα μπαράκι για ποτήρια. Το μυστικό του ένα φωτάκι που φωτίζει το μπαρ!!! "Για τις νυχτερινές εξορμήσεις".
«Να 'ναι καλά οι δρόμοι και οι Αθηναίοι που πετάνε ότι να 'ναι. Καμιά φορά άμα έχω τις κλειστές μου λέω θα βγω να μαζέψω έπιπλα και παίρνω τους δρόμους, βάζω μουσική και πάω βόλτα. Τώρα βέβαια με ξέρουν και οι φίλοι και μου στέλνουν φωτογραφίες στο κινητό μεσ' στην νύχτα: "Έλσα τρέχα Ιουλιανού."»
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τα παλιά έπιπλα; Έχετε σχετικές σπουδές; Με τι άλλο ασχολείστε;
Ήταν η βόλτα με τον πατέρα μου τα παλιά έπιπλα. Με έναν τρόπο η σύνδεσή μας. Πηγαίναμε οι δυο μας στο Μοναστηράκι τις Κυριακές να βρούμε ευκαιρίες - οκαζιον τις έλεγε ο γαλλομαθής Μικρασιάτης πρόσφυγας-. Ε μάλλον εκεί σ αυτό το ηδονικό "κοίτα τι βρήκα" μιας και όλοι κάτι ψάχνουμε που είναι χαμένο κόλλησα με τα παλιά , με τα έπιπλα, με τα κατασκευάσματα μιας πιο ανθρώπινης εποχής , πιο χειροποίητης, ενίοτε ατελούς αλλά φιλότιμης. Συνεχίζω αυτή την βόλτα κάθε Κυριακή ακόμα σε παζάρια. Έχω κάνει κάποια μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης σε κάποιο απ τα πτυχία μου και έχω δει πολύ τέχνη σε μουσεία, σε πόλεις, σε δρόμους αλλά ως εκεί , ειδικός δεν είμαι. Είμαι ψυχολόγος , θεραπεύτρια και ασχολούμαι και με την πόλη μου ως atenistas και με το θέατρο ερασιτεχνικά σε μια ομάδα.
Από πού συλλέγετε τις "πρώτες ύλες" και τα υλικά σας;
Να ναι καλά οι δρόμοι και οι Αθηναίοι που πετάνε ότι να ναι. Καμιά φορά άμα έχω τις κλειστές μου λέω θα βγω να μαζέψω έπιπλα και παίρνω τους δρόμους, βάζω μουσική και πάω βόλτα. Ε γυρνάω με καμιά δανέζικη καρέκλα , κανένα τραπεζάκι... το καλύτερο μου ήταν ένας υπέροχος τριθέσιος καναπές του 30. Είναι ολόκληρη περιπέτεια αυτό το σαφάρι. Άντε το βρήκες, πως να το φορτώσεις , χωράει δεν χωράει, χώρεσε κι αν πέσει στην ανηφόρα αφού το 'χεις δέσει μόνο με ένα κασκόλ... όπως καταλαβαίνετε κλειστές δεν μένουν για πολύ σ αυτές τις εξορμήσεις.
Τώρα βέβαια με ξέρουν και οι φίλοι και μου στέλνουν φωτογραφίες στο κινητό μεσ' στην νύχτα "Έλσα τρέχα Ιουλιανού .. και φωτό επίπλου δίπλα στα σκουπίδια". Επίσης τα παζάρια και τελευταία δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε τα έπιπλά τους -κειμήλια οικογενειακά- για οικονομικούς λόγους. Πήγα μια φορά και ένιωσα άσχημα δεν ήθελα να πάρω τίποτα απ το αναγκαστικό ξεπούλημα της ιστορίας του συνανθρώπου μου. Δεν ξαναπάω σε τέτοια.
Αγαπάτε την Αθήνα; Ποιές είναι οι αγαπημένες σας γωνιές στην πόλη;
Αγαπάω την Αθήνα γιατί είναι η πόλη μου που με εμπεριέχει, που με περπατάει, που με κοιμίζει , που με χορεύει, αυτήν έχω αυτήν αγαπάω και προσπαθώ στον βαθμό που μπορώ να την κάνω λίγο πιο ανθρώπινη αλλά κατά στιγμάς απογοητεύομαι από τον τρόπο που της φερόμαστε. Από τον τρόπο που φερόμαστε. Πολύ σκουπίδι βρε παιδί μου. Οι γωνίες δεν μ αρέσουν με εγκλωβίζουν. Μ αρέσει η βόλτα απ την Πλάκα στην Ακρόπολη στο Θησείο , μ αρέσει ο Άγιος Ισίδωρος στον Λυκαβηττό που βλέπεις την θάλασσα.
Έχετε μεγαλώσει τρία παιδιά. Είναι η Αθήνα φιλική πόλη για παιδιά; Δώστε μας κάποιες ιδέες για βόλτες με παιδιά στην πόλη.
Σίγουρα υπάρχουν ευκολότερες πόλεις για παιδιά απ την Αθήνα αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι αν υπάρχουν πρόθυμοι γονείς για παιδιά σε όποια πόλη. Πρόθυμοι να παίξουν, πρόθυμοι να μοιραστούν χρόνο με τα παιδιά τους. Εμείς έχουμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε μισή ώρα απ το κέντρο της πόλης προς όποια κατεύθυνση θα βρει κανείς θάλασσα και άμμο και θησαυρούς χειμώνα καλοκαίρι. Για να μην πω για την Πάρνηθα που παραμένει μαγικός παιδότοπος. Μπορεί να μην έχουμε σούπερ παιδικές χαρές αλλά έχουμε καλό κλίμα και φυσικές ομορφιές που κάνουν την πόλη μια τεράστια παιδική χαρά...όρεξη να 'χεις.
