Η νεαρή Κύπρια εικαστικός μας μιλά για την πρακτική της, με αφορμή τη συμμετοχή της στο Βραβείο ΔΕΣΤΕ, με το πιο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μας έργο στην έκθεση.
Πως προέκυψε το έργο που παρουσιάζεις στο βραβείο; Μίλησε μας για τη διαδικασία του.
Η δουλειά που παρουσιάζω αποτελείται από μια ομάδα παλαιών και νέων έργων τα οποία εντοπίζουν μοτίβα και θεματικές που επαναλαμβάνονται στην πρακτική μου. Πρόκειται για μικρές ασκήσεις, δράσεις, πειράματα, χειρονομίες, ηχογραφήσεις και αρχεία τα οποία καταπιάνονται με την εμπειρία της καθημερινότητας και της διάδρασής της με το χρόνο.
Στην προκειμένη περίπτωση θέλησα να εντάξω τον ίδιο τον χώρο στη δουλειά και να τον μετατρέψω σε ένα στοιχείο που θα ήταν σε διάλογο με το έργο. Αυτό με βοήθησε να εξελίξω οργανικά τη σχέση μεταξύ των δύο και με οδήγησε σε αποφάσεις τις οποίες είμαι σίγουρη ότι δεν θα έπαιρνα αν άρχιζα την διαδικασία αντίστροφα, δηλαδή από τα έργα αντί το χώρο.
Θεωρώ ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι κατά κάποιο τρόπο site-specific, με τα επιμέρους έργα να συνδέονται μεταξύ τους μέσω μιας συνειρμικής ροής.
Με ποιον τρόπο προσεγγίζεις τη γλώσσα και την ποίηση στα έργα σου;
Σαν ένα οποιοδήποτε άλλο υλικό. Η ποιητικότητα μάλλον προκύπτει μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Με ποιον τρόπο σε ενδιαφέρει η μουσική και τι σημασία έχει στα έργα σου;
Βλέπω τη μουσική και ιδιαίτερα τον προφορικό λόγο σαν ένα εργαλείο καταγραφής
και αρχειοθέτησης εφήμερων σκέψεων, συναισθημάτων και στιγμών της καθημερινότητας.
Ποιο είναι το βασικό ενδιαφέρον σου ως εικαστικός;
Mε ενδιαφέρουν οι ενδιάμεσοι χώροι, οι βιωματικοί χάρτες, και η φαινομενολογία μιας ενδότερης καθημερινότητας που σε ένα ευρύτερο επίπεδο δίνει πιθανές απαντήσεις στο τι σημαίνει τελικά να είναι κανείς άνθρωπος.
Τα έργα σου αντλούν από τη θεματολογία του καθημερινού. Τι σε ενδιαφέρει σε αυτό το υλικό;
Πέρα από όσα έχω προαναφέρει, η καθημερινότητα με ελκύει γιατί εκτυλίσσεται διαρκώς σε 2 επίπεδα. Από τη μια, τη βιώνουμε σαν μια δομημένη επανάληψη βασισμένη στον γραμμικό χρόνο, με προκαθορισμένα διαλείμματα και κανόνες.
Ταυτόχρονα όμως είναι και μια σφαίρα η οποία ενσωματώνει διαφορετικές διαθέσεις και χωροχρόνους, ένα συνεχόμενο εσωτερικό διάλογο και εμπειρίες τι οποίες δύσκολα μπορεί κανείς να τις παρατηρήσει κανείς ή να τις καταγράψει. Προσπαθώ να λειτουργώ στον ενδιάμεσο χώρο αυτών των δυο πραγματικοτήτων.
Ποιες είναι οι αναφορές σου; Αισθάνεσαι μέρος μιας σκηνής ή κάποιον κοινών προβληματισμών με άλλους καλλιτέχνες;
Οι αναφορές μου είναι πάντα εν κινήσει και δεν προέρχονται αποκλειστικά από τον χώρο των εικαστικών. Έχω επηρεαστεί από την Ιαπωνική αισθητική και τη κοσμοθεωρία Wabi Sabi, τον Ulisses Carrion και τις απόψεις του για το βιβλίο, την μινιμαλιστική ποίηση του Aram Saroyan.
Συχνά επιστρέφω στη Ποιητική του Χώρου του Bachelard, στα συγγράμματα του Allan Kaprow που προτείνουν τη σύγχυση τέχνης-zωής και στους Graig Dworkin και Kenneth Goldsmith των οποίο οι σκέψεις γύρω από το Conceptual writing με ώθησαν να δω την γλώσσα σαν υλικό.
Με εμπνέει ο τρόπος που ο Gabriel Orozco αποδέχεται τη φύση της ύλης, το πώς η Miranda July είναι ταυτόχρονα συγγραφέας, εικαστικός, περφόμερ και σκηνοθέτιδα, το πώς ο Φάνος Κυριάκου καταγράφει και μεταφράζει το αστικό τοπίο υιοθετώντας την τέχνη σαν στάση ζωής. Πάντως, παρόλο που μπορώ να διακρίνω καλλιτέχνες με τους έχω κάποιους κοινούς προβληματισμούς, δεν μπορώ να πω ότι νιώθω μέρος κάποιας σκηνής ακόμα.
Η έκθεση του Βραβείου ΔΕΣΤΕ φιλοξενείται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης ως τις 30/9. Μέγαρο Σταθάτου, Βασιλίσσης Σοφίας και Ηροδότου 1, 210 7228321-3, Γενική είσοδος: 3,5€
