Με την προσοχή του ειδικού Τύπου στραμμένη στην εικόνα 3D αυτόν τον καιρό - και όπως φαίνεται για όλο το 2010 - είναι πιθανώς εύκολο να... ξεχαστεί σχεδόν το γεγονός ότι συζητάμε για στερεοσκοπικά θέματα, ενώ ακόμη η εικόνα 2D δεν έχει τελειοποιηθεί. Υπάρχει περιθώριο για ακόμη καλύτερο μαύρο, περιθώριο για καλύτερη κίνηση σε απαιτητικά σενάρια, περιθώριο για λεπτομερέστερη εικόνα γενικά. Και ναι μεν οι plasma και οι LCD έχουν ωριμάσει πλέον ως τεχνολογίες και προσφέρουν εξαιρετικά αποτελέσματα, αλλά ήταν η περίφημη τεχνολογία OLED - που με πολλές ελπίδες είχε αρχίσει να επιδεικνύεται πειραματικά πριν από τρία και κάτι χρόνια - αυτή που υποτίθεται πως θα μας προσέφερε την εικόνα του μέλλοντος και θα έλυνε όλα τα θέματα των plasma και LCD. Υποτίθεται.
Fast forward τριών ετών στη χθεσινή μέρα και ένας από τους πιο μεγάλους "παίκτες" στην υπόθεση OLED, η Sony, ανακοίνωσε ότι σταματά την διάθεση στην Ιαπωνία της μοναδικής τηλεόρασης που αξιοποιεί αυτήν την τεχνολογία (XEL-1). Επιμένει ότι στη διεθνή αγορά δεν θα κάνει κάτι τέτοιο, είναι όμως... τυπική τάση των ιαπωνικών εταιρειών ό,τι κάνουν στη μαμά πατρίδα αρχικά, εν πολλοίς να το εφαρμόζουν και παγκόσμια αργότερα. Χωρίς να είμαστε 100% βέβαιοι, αυτό περιμένουμε. Ο λόγος της απόφασης; Πολύ απλός: περιορισμένες πωλήσεις. Να το θέσουμε απλούστερα ακόμη; Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πουλήσεις ως τηλεόραση ένα... monitor, ουσιαστικά, διαγωνίου 11 ιντσών και ανάλυσης 960x540 pixel, προς 3.500 ευρώ. Όσο εντυπωσιακά λεπτό κι αν είναι, όσο απίθανα υψηλή αντίθεση κι αν έχει.
Τί πήγε λάθος, όμως, με την υπόθεση OLED; Πολλά. Το κόστος κατασκευής αυτών των οθονών, ενώ κάτω από κανονικές συνθήκες - όσο οι διαδικασίες παραγωγής τελειοποιούνται και τα υλικά γίνονται πιο προσιτά - θα έπρεπε σε διάστημα 40τόσων μηνών να μειώνεται σταθερά, κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ. Οι κατασκευαστικές διαδικασίες για να παραχθεί μία τηλεόραση διαγωνίου 42 ιντσών (το minimum για υψηλή ευκρίνεια ουσίας) πρακτικά... δεν υφίστανται ακόμη, ενώ οι μετά βίας υφιστάμενες φέτος θα καταφέρουν έως τις 32 ίντσες. Φυσικά πανάκριβα. Προσθέτει κανείς σε όλα αυτά το κακό αγοραστικό κλίμα λόγω της οικονομικής ύφεσης - ακόμη κι αν οι OLED είναι premium κατηγορίας - και έχει μία... συνταγή με την οποία πράγματα αληθινά χρήσιμα θα αποτύγχαναν εμπορικά με αυτό το κόστος. Πόσο μάλλον κάτι που θεωρείται, και από κάποιες απόψεις είναι, αληθινά είδος πολυτελείας.
Φυσικά το γεγονός ότι η Sony - παρά τον πρωταγωνιστικό της ρόλο - δεν δείχνει πρόθεση για την ώρα να επενδύσει περισσότερο στην τεχνολογία OLED, δεν σημαίνει απαραίτητα πως η κατηγορία αυτή υπέστη ευθανασία. H LG, η Μitsubishi και η Samsung έχουν δηλώσει πως θα συνεχίσουν τις προσπάθειες για την κατασκευή τηλεοράσεων OLED. Αλλά... ας είμαστε ρεαλιστές. Για την συντριπτική πλειοψηφία του αγοραστικού κοινού, το όνειρο των OLED απομακρύνεται για την επόμενη τριετία τουλάχιστον. Οι ευρύτατες γωνίες θέασης, οι αστρονομικοί λόγοι αντίθεσης και το πάχος πιστωτικής κάρτας είναι χαρακτηριστικά των OLED που στις ίντσες όπου έχει νόημα (με άλλα λόγια 32 και πάνω) άνθρωποι μετρημένοι στα δάκτυλα θα είναι σε θέση να αποκτήσουν. Και αν το target group είναι τόσο μικρό, το όποιο αντικείμενο χάνει τη μαγεία του σε μεγάλο βαθμό και το ενδιαφέρον μας καταντά να είναι... αποστειρωμένα επιστημονικό. Αυτό του παρατηρητή, όχι του ονειροπόλου. Δυστυχώς.
Λυπόμαστε; Σε ένα βαθμό ναι, γιατί... ε, να. Μας συναρπάζει πάντοτε το next big thing. Σε έναν άλλο βαθμό, ωστόσο, οι plasma και οι LCD αυτή τη στιγμή έχουν να δώσουν άριστα δείγματα, σε τιμές προσιτές, με οπτικό αποτέλεσμα που ικανοποιεί απόλυτα σχεδόν τους πάντες. Δεν έχει δα μεταβεί στις 50 ποιοτικές ίντσες και... όλος ο κόσμος ακριβώς, για να πει κανείς ότι χρειαζόμαστε διακαώς το επόμενο επίπεδο εικόνας σύντομα. Πώς να δικαιολογήσεις, άλλωστε, κόστος π.χ. 15Κ ευρώ για 32 ίντσες, όταν με το ίδιο ποσό έχεις 120 ίντσες με τον καλύτερο προβολέα και το καλύτερο πανί; Δύσκολο. Γι' αυτό... τα λέμε, OLED. Και όταν θα είσαι έτοιμη για μας κι εμείς για σένα, το ξανασυζητάμε!
