Η ιδέα της μοντέρνας οικογένειας δοκιμάζεται με διασκεδαστικό, διδακτικό και απλό κινηματογραφικό τρόπο.
Ένα ούτε ακριβώς origin story, αλλά ούτε και πρίκουελ που αδικεί την ίδια την ηρωίδα του.
Πένθιμη ελεγεία πάνω στο χρόνο, τις μνήμες και τις παγιδευμένες μέσα τους ανθρώπινες σχέσεις.
Ανάλαφρη ιστορία φιλίας, θάρρους και ανοχής της διαφορετικότητας, χρωματισμένη με πλήθος χαριτωμένες πινελιές.
Τίμια, αλλά άτολμη προσπάθεια αναπαράστασης ενός πραγματικού γεγονότος κάτω από το πρίσμα της πολιτικοκοινωνικής κριτικής.
Το δεύτερο σίκουελ του «Καλέσματος» κρατά το ενδιαφέρον, οι γραφικές ευκολίες όμως παίρνουν το πάνω χέρι.
Τρία Όσκαρ για μια υποδειγματική διασκευή μυθιστορήματος του Ε.Μ. Φόρστερ.
Σινεφίλ σάτιρα η οποία ξεκινά με διάθεση και νεύρο, χάνοντας λάδια μετά από μερικές στροφές.
Ταινία ορόσημο της νουβέλ βαγκ, αναρχικό ποίημα για τη ρομαντική ουτοπία της επανάστασης.
Μια κατασκευαστικά τέλεια ιλαροτραγωδία πάνω στην ατσαλάκωτη βορειοευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Ξενόγλωσση Χρυσή Σφαίρα, Μεγάλο Βραβείο στο Σάντανς και Όσκαρ β΄ γυναικείου ρόλου (από έξι υποψηφιότητες) για μια μικρού βεληνεκούς, γλυκόπικρη και ειλικρινή σινε-αναζήτηση του αμερικανικού ονείρου. Ορθογραφημένο σινεμά σεναρίου με κομψή δραματουργία και συναισθηματική τρυφερότητα.
Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου («Bank Bang», «Suntan») είναι μια παθιασμένη, αστεία και σπιντάτη ρομαντική κομεντί μοντέρνας κοπής, η σκηνοθετική ορμή της οποίας προσπερνά, όχι χωρίς αμυχές, τα σεναριακά κλισέ του είδους.
Κλειστοφοβικό, θεατρικού στησίματος θρίλερ με καλοκουρδισμένο σασπένς και διαρκή ψυχολογική ένταση. Απολαυστική ερμηνευτική μονομαχία (Σεζάρ για τον Μισέλ Σερό) πάνω σ’ ένα παιχνίδι παραπλάνησης που θυμίζει «σκληρό μυθιστόρημα» του Ζορζ Σιμενόν.
Άνευρο και κοινότοπο δικαστικό δράμα με ανεπαρκή πρωταγωνίστρια, ανίκανη να προσδώσει ενδιαφέρον στο δυναμικό χαρακτήρα της «Σάλι» Γκίλαρς. Από την άλλη, ο Αλ Πατσίνο καταφέρνει, παρά τις μανιέρες του, να κάνει πιπεράτο έναν προχειρογραμμένο δεύτερο ρόλο
Οι διαδοχικές εξυπνακίστικες ανατροπές και το δήθεν cool χιούμορ εκτροχιάζουν από το ρεαλισμό μια heist movie με ρυθμό, σασπένς, αλλά ελάχιστες πρωτότυπες ιδέες.
Ο Λιντς μας προσκαλεί στον γοητευτικό εφιάλτη που κρύβεται πίσω από τη ροζ ευτυχία των αμερικανικών προαστίων και ταυτόχρονα σε μια τολμηρή κατάδυση στην τρομακτική πλευρά του ανθρώπινου ασυνείδητου. Μετά το «Μπλε Βελούδο» τα κινηματογραφικά όνειρα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια.
Η γαλλική φαταλιτέ διασταυρώνεται με τον κυνισμό του αμερικανικού hard boiled μυθιστορήματος σε ένα ποιητικό, λιτό και πικρά νοσταλγικό ρέκβιεμ. Το φιλμ νουάρ διασχίζει τον Ατλαντικό και ενστερνίζεται με κομψότητα την υπαρξιστική φιλοσοφία, τον κοινωνικό ρεαλισμό και μια πρωτόγνωρη αφηγηματική ελευθερία.