Ένας από τους πλέον δραστήριους και ταλαντούχους καλλιτέχνες σε σινεμά και θέατρο την τελευταία δεκαετία, ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος ("Μαγνητικά Πεδία", "Εθνικός Ελληνορώσων", "Ανεξάρτητα Κράτη") κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία "Μαλδίβες", το ασπρόμαυρο σκηνοθετικό ντεμπούτο το Ντάνιελ Μπόλντα. Στην ταινία ο Τσιοτσιόπουλος υποδύεται τον Στέλιο, ένα δάσκαλο μουσικής που ζει σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή με μοναδική παρέα τη Μαρία, τον αγαπημένο σκύλο του. Αλλά μια απρόσμενη συνάντηση στο δάσος και η εξαφάνιση της Μαρίας θα αναστατώσουν τον κόσμο του, στον οποίο αρχίζουν να εισβάλλουν το απειλητικό και το ανεξήγητο.
Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία των "Μαλδιβών" στους κινηματογράφος, ο Τσιοτσιόπουλος μοιράζεται με το "α" τις αγαπημένες κινηματογραφικές ερμηνείες του. Όπως μας λέει χαρακτηριστικά: "Είναι τόσες οι ωραίες ερμηνείες που έχω θαυμάσει ανά καιρούς από αγαπημένους ή και όχι τόσο αγαπημένους ηθοποιούς, αλλά κάποιες από αυτές έχουν στιγμές που μου έχουν καρφώσει είτε τον εγκέφαλο, είτε την καρδιά. Οπότε θα ήθελα περισσότερο να αναφερθώ σε αυτές. Κι αν είναι κάτι που με κρατάει περισσότερο σε αυτήν την δουλειά, είναι η πιθανότητα κάτι τέτοιων στιγμών".
Οι αγαπημένες κινηματογραφικές ερμηνείες του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου:
Ο Μάρλον Μπράντο στο "Αποκάλυψη Τώρα!" (Φράνσις Φορντ Κοπολα, 1979)
"Τον ετοιμάζει πολύ ώρα ο Κόπολα μέχρι να μας τον εμφανίσει και η στιγμή που το κάνει και ο τρόπος, είναι για μένα συγκλονιστικός. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις τι ένιωσα ακριβώς όταν είδα αυτό το ξυρισμένο κεφάλι και τα δύο του χέρια να παίρνουν νερό από ένα ξύλινο μπολ και να το βρέχουνε, αλλά αν μπορούσα να βρω κάποιες πρόχειρες θα έλεγα πως έκανα κακά μου. Το ότι διαλέγουν και οι δύο λογικά, αυτόν τον χαρακτήρα που περιμένουμε τόση ώρα να εμφανιστεί να τον εμφανίσουν με αυτόν τον τρόπο και να συνεχίσουν να τον κρατάνε στις σκιές το βρήκα έξοχο και μεγαλειώδες. Για τον μονόλογο με το ξυράφι και το σαλιγκάρι καλύτερα να μην μιλήσω. Ο τρόμος έχει το πρόσωπο του Μπράντο".
Ο Άρης Ρέτσος στους "Απέναντι" (Γιώργος Πανουσόπουλος, 1981)
"Ήμουν 15 χρονών όταν είδα στην τηλεόρασή μου τους 'Απέναντι'. Ούτε ήξερα τι παίζει εκείνη τη στιγμή, ούτε έδινα και την απαραίτητη σημασία, μέχρι που άκουσα την φωνή του Ρέτσου. Και ένιωσα πως κάτι περίεργο συμβαίνει. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα Έλληνα ηθοποιό να μιλάει με φυσικό τρόπο. Σαν να μην παίζει. Ήταν σα λάθος. Αφού όλοι κάνουν πως είναι, αυτός γιατί είναι και δεν κάνει πως; Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την υποκριτική στη γλώσσα μου και κρίμα πραγματικά που δεν μας έδωσε πολλές ταινίες αυτός ο άνθρωπος. Ίσως η υποκριτική κινηματογραφική παιδεία στην Ελλάδα να είχε κάνει ουσιαστικά βήματα".
Ο Χάρι Ντιν Στάντον στο "Παρίσι, Τέξας" (Βιμ Βέντερς, 1984)
"Και η ταινία ξεκινάει και ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του σε κακή κατάσταση στην έρημο και συναντάει ανθρώπους και περιμένεις να μιλήσει εικοσιπέντε λεπτά. Όταν λέει την πρώτη λέξη καταλαβαίνεις πως άξιζε η αναμονή. Ας μη συζητήσουμε τι παίζει ο άνθρωπος στην υπόλοιπη ταινία".
Η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο "Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι" (Μάρτιν ΜακΝτόνα, 2017)
"Τα έχει βάλει με τον αρχιμπάτσο της περιοχής, τον αγαπημένο μου επίσης ηθοποιό Γούντι Χάρελσον. Την έχει φωνάξει στο τμήμα και αν θυμάμαι καλά την έχει στριμώξει αρκετά. Αυτός έχει καρκίνο και πάνω στην κουβέντα βήχει φτύνοντας αίμα στο πρόσωπό της. Συνειδητοποιεί τι του συνέβη και τι έγινε και της ζητάει συγνώμη. Το βλέμμα της αλλάζει απότομα και από εκεί που έχει απέναντί της τον μεγαλύτερο εχθρό της, η συμπόνια και η κατανόηση μιας μητέρας διαγράφεται ολοφάνερα. Του λέει 'It’s OK baby… It’s blood' και πηγαίνει να φωνάξει κάποιον να τον βοηθήσει. Μια στιγμούλα".
Η Τζίνα Ρόουλαντς στη "Νύχτα Πρεμιέρας" (Τζον Κασαβέτης, 1977)
"Στην αρχή της ταινίας, μετά από μία παράσταση η Ρόουλαντς βγαίνει από το θέατρο. Εκεί την περιμένει κόσμος για ένα αυτόγραφο, μία κοπέλα με ένα μπλε καπέλο που μετά βίας φαίνεται το πρόσωπό της, ορμάει και την αγκαλιάζει. Την κοιτάζει για μια στιγμή και σκέφτομαι πως βλέπει στο πρόσωπο της κοπέλας τον εαυτό της σε μικρότερη ηλικία. Βρέχει. Ένα αμάξι περνάει και σκοτώνει την μικρή. Η ιστορία συνεχίζει και καταλαβαίνεις πως η ταινία ασχολείται με μία γυναίκα ηθοποιό που βιώνει μία κρίση ηλικίας. Πως με έκανε να καταλάβω το θέμα με ένα της βλέμμα; Έχω πολύ καλή αντίληψη; Όχι τόσο καλή. Η Ρόουλαντς είναι τεράστια ηθοποιός. Είναι η δικιά μου Παναγία".
Ο Βαγγέλης Μουρίκης στο "Digger" (Τζώρτζης Γρηγοράκης, 2020)
"Ίσως η καλύτερη ερμηνεία του. Για εμένα η ωραιότερη. Έχει μία σκηνή που γυρνάει με τον γιο του στο σπίτι με το αμάξι μετά από έναν τσακωμό που είχε με κάτι εργολάβους που του κόψανε μία καρυδιά. Η μέρα είναι στα τελειώματά της και δεν βλέπεις τίποτα. Μόνο φιγούρες. Ο Βαγγέλης έχει έναν μικρό μονόλογο που του εξηγεί την σχέση του με την φύση. Με βούτηξε και δεν με άφησε μέχρι το τέλος της ταινίας. Τίποτα. Δύο φιγούρες μερικές λέξεις και μία φωνή".
Περισσότερες πληροφορίες
Μαλδίβες
Ο Στέλιος είναι ένας δάσκαλος μουσικής που ζει σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή με μοναδική παρέα τη Μαρία, τον αγαπημένο σκύλο του. Αλλά μια απρόσμενη συνάντηση στο δάσος και η εξαφάνιση της Μαρίας θα αναστατώσουν τον κόσμο του, στον οποίο αρχίζουν να εισβάλλουν το απειλητικό και το ανεξήγητο.
