Αφού περιόδευσε στο εξωτερικό για το κοινό της ομογένειας, η σατιρική παράσταση παρουσιάζεται και στην Αθήνα, αποδεικνύοντας πως ο Λάκης Λαζόπουλος μπορεί μεν να χαρίσει ακόμη το γέλιο, αλλά έχει κεφαλαιοποιήσει σε τέτοιο βαθμό τη μυθολογία των «Δέκα Μικρών Μήτσων» που πρέπει οπωσδήποτε να προχωρήσει παραπέρα…
«Kράτος, κράτος, σε καταλάβαμε, ότι τα πάντα ποίησες εν παρακράτος», τραγουδά ο Λάκης Λαζόπουλος ντυμένος τσολιάς, με σκισμένο κολάν και βρόμικη φουστανέλα, και κατορθώνει ήδη από την πρώτη του εμφάνιση να δημιουργήσει, χάρη στην αμεσότητα και την επικοινωνιακή του ισχύ, τη «γέφυρα» που αποζητά διακαώς η σάτιρα ανάμεσα σε κοινό και «διασκεδαστή». Θα μεταμορφωθεί σε χήρα που ταξιδεύει εν μέσω κρίσης στη Γερμανία για να ζητήσει δανεικά από τους συγγενείς της εκεί. Θα μας συστηθεί ως σουβλατζής από το Πέραμα ο οποίος –διορισμένος λόγω ρουσφετιού– βρέθηκε να κάνει τον πυροσβέστη στις πυρκαγιές της Ζαχάρως. Κι έπειτα θα γίνει το όργανο, δηλαδή ο διεφθαρμένος αστυνομικός με τη φαγούρα στα γεννητικά όργανα, ο οποίος επιβεβαιώνει το σκωπτικό άσμα που τραγουδά ο θίασος: «Η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει και ξανά προς τη “βούτα” τραβά…»
Θα υποδυθεί (για πολλοστή φορά) τον νεόπλουτο αφασικό πιτσιρικά Τζίμη, θα αναφερθεί στο «γερμένο υποβρύχιο του Άκη» και στις «πλαστές πινακίδες του Λιάπη» και ανά στιγμές θα επικαλεστεί μια πιο ρομαντική διάθεση απέναντι στα κακώς κείμενα, υποδυόμενος τον ψαρά που εγκαταλείπει για πάντα τη στεριά και τον άυπνο Άμλετ που καίει φέρετρα και κλέβει το λάδι για τις μελιτζάνες του από το νεκροταφείο Ζωγράφου... Ο εξαμελής νεανικός θίασος που τον συνοδεύει τραγουδά και χορεύει επαρκώς, με μια κουραστική ωστόσο υπερκινητικότητα, αφού όλο το θέαμα παίζεται «μπροστά» και φωναχτά, με όρους επιθεώρησης, ενώ η τριμελής ορχήστρα στέκει κάπως παραμελημένη στη μια άκρη της σκηνής – μόνο ο νεαρός Βασίλης Παναγιωτόπουλος στα πλήκτρα ξεχωρίζει κάποιες στιγμές με τις μιμήσεις του.
Το θέμα είναι πως από τον έμπειρο και ικανότατο Λάκη Λαζόπουλο, αυτόν τον εθνικό μας «διασκεδαστή» εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, θα περιμέναμε μια μεγαλειώδη σάτιρα που θα αφήσει εποχή και θα περάσει στην Ιστορία του σύγχρονου θεάτρου. Αντί όμως να αφουγκραστεί το «εδώ και τώρα» και να το μεταβολίσει σε ένα καλλιτεχνικό προϊόν που θα αγκαλιάζει την παράδοση της επιθεώρησης, θα καταγράφει την τραγικωμική υφή των καιρών μας και θα εκτοξεύεται στο γκροτέσκο μέλλον ενός πρωτόγνωρου κωμικού θεάματος, επέλεξε να παρουσιάσει το «Sorry… I’m Greek», με το οποίο περιόδευσε κατά τη διάρκεια του 2012 στην Κεντρική Ευρώπη, από το Μόναχο μέχρι την Ουψάλα, απευθυνόμενος κατά βάση στο ελληνικό κοινό της ομογένειας. Η συγκεκριμένη παράσταση, όπως περιγράφω και παραπάνω, μολονότι αυτο-αποκαλείται «ανατρεπτική σατιρική κωμωδία», δεν είναι κάτι άλλο από μια συρραφή χιλιοπαιγμένων επιθεωρησιακών σκετς, τα οποία δεν διαπνέονται από συγγραφική ή υποκριτική τόλμη.
Με μια πρόταση, το «Sorry… I’m Greek» είναι η επί σκηνής κεφαλαιοποίηση της μυθολογίας των πάλαι ποτέ «Δέκα Μικρών Μήτσων». Υπάρχουν στιγμές απρόσκοπτου γέλιου και άλλες με συναισθηματικό απόηχο, βασισμένο και στη συγκινησιακή επίδραση των νεοελληνικών τραγουδιών που συνοδεύουν το θέαμα, άλλοτε παρωδούμενα και άλλοτε με στόχο το λαϊκό αίσθημα – από το «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου» μέχρι το «Ας ερχόσουν για λίγο» και από το συρτάκι του «Ζορμπά» μέχρι το «Πάρε ναυτάκι Συριανό».
Περισσότερες πληροφορίες
Sorry… Ι’m Greek
Ο Λ. Λαζόπουλος, μέσα από το κουρασμένο πρόσωπο του τσολιά, μιλάει για την Ελλάδα που σέρνει τα βήματά της στην Ιστορία
