Συσσωρευμένη ύλη, μεγεθυμένες λεπτομέρειες, εκτοπισμένα στοιχεία και σημάνσεις, συνδιαμορφώνουν μια υποκειμενική προσέγγιση της τοπογραφίας του καλλιτέχνη. Μία χαρτογραφία που κινείται στο όριο ανάμεσα στις συναρπαστικές, αναπαραστατικές μορφές και τις άμορφες σημάνσεις. Ένα δίκτυο πολύπλοκων συνδέσεων και σχέσεων, που υπάρχουν και αναδιαρθρώνονται μέσα σε μια μεταβατική, και γόνιμη κατάσταση ατελείωτων δυνατοτήτων, σχηματίζοντας μια "μήτρα" του γίγνεσθαι, μια ασφαλή και συνάμα απειλητική "in-flux" τοπογραφία. Για τον Χρίστο Μιχαηλίδη, οι πίνακες χρησιμεύουν ως μεταβατικά αντικείμενα καθώς η δημιουργία απαιτεί την αμείλικτη χρήση κάθε αντικειμένου, θολώνοντας τη γραμμή μεταξύ δημιουργίας και καταστροφής. Αντλεί έμπνευση από ένα αρχείο, επανερχόμενος σε τόπους που έχουν προσωπική σημασία -μέρη όπου έζησε, και με τα οποία κάποτε συναπαντήθηκε.
