Αλέξανδρος Καπετάνου: Τα όρια της απαγόρευσης

Η «απαγορευτική ταινία» αποτελεί ένα ύπουλο απόρριμμα, ένα απόρριμμα που δεν του δίνουμε μεγάλη σημασία. Τα ίχνη της κατακλύζουν το αστικό τοπίο, υπενθυμίζοντας τη ρυπαντική δράση του ανθρώπου. Ο Καπετάνου επισκέπτεται τις λαϊκές αγορές της Θεσσαλονίκης, εντοπίζει τις κολώνες και τους συρμάτινους φράχτες και αφαιρεί τις παρατημένες ταινίες, λύνοντας προσεκτικά και υπομονετικά τους κόμπους, ώστε να τις αποσπάσει άθικτες. Πλέκει εμμονικά πάνω σε κοτετσόσυρμα χιλιάδες κόμπους με τα υπολείμματα των ταινιών που έχει συλλέξει. Τα «χαλιά» και τα «σουβέρ» του, που λειτουργούν ως απτικά τοπία, σε καλούν να τα χαϊδέψεις, όπως θα έκανες με ένα υφαντό της γιαγιάς σου. Η απαγόρευση συσχετίζεται με τις έννοιες της προσβασιμότητας και της συμπερίληψης, αλλά και με της παράδοσης, ενώνοντας το παλιό με το σύγχρονο.