Διερευνώντας εναλλακτικά πλαίσια διαμόρφωσης πολιτικού λόγου σε μια εποχή αυξανόμενης δυσπιστίας προς τους καθιερωμένους θεσμούς και ιδεολογίες με μια ματιά που κινείται μεταξύ εικαστικών τεχνών και ντοκιμαντέρ, η πρακτική του Μιχαηλάγγελου Βλάσση-Ζιάκα χτίζει μες στον χρόνο ένα ενδιαφέρον σώμα δουλειάς, με διακριτή ταυτότητα, που καταπιάνεται με επίκαιρα θέματα διατηρώντας μια αίσθηση επείγοντος που λείπει από μεγάλο μέρος της τοπικής παραγωγής.
Μετά τη ρευματοκλοπή στην οποία είχε εστιάσει η πρώτη του ατομική έκθεση "Counter(-)" στο Enterprise Projects, στο "φακό” του μπαίνουν τα άτομα που αντιτάχθηκαν στον εμβολιασμό κατά του COVID-19, μέσα από 20 συνεντεύξεις, σε μια προσπάθεια αναστοχασμού γύρω από τον αντι-συστημικό λόγο και τις θεωρίες συνομωσίας ευρύτερα. Λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης "Long Covid” την Τετάρτη 18 Ιουνίου στις 20.00 στο Εργαστήριο για τα Αστικά Κοινά/Neo Cosmos, ο εικαστικός μας μίλησε για την καλλιτεχνική του έρευνα, τα εργαλεία της και τα "καφενεία” που επιχειρεί να στήσει μέσα από τις βιντεοεγκαταστάσεις του.
Ανιχνεύοντας έναν πολιτικό λόγο γύρω από τον (μη) εμβολιασμό
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τα άτομα που αντιτάχθηκαν στον εμβολιασμό κατά του COVID-19; Πόσο καιρό κράτησε η έρευνα;
Ο εμβολιασμός ήταν κάτι το οποίο με απασχόλησε ιδιαιτέρα σε προσωπικό επίπεδο αλλά όχι μόνο. Εμφανίστηκε στη καθημερινότητα μου, στις συζητήσεις με τους φίλους και την οικογένεια μου, στα ΜΜΕ με έντονους και αντιφατικούς όρους: ως διέξοδος από τις καραντίνες, σωτηρία από τον ιό, ως ηθική επιταγή, αλλά και ως εξαναγκασμός. Ενώ βομβαρδιζόμουνα από τοποθετήσεις και προτροπές παντός είδους, βρέθηκα σε μια κατάσταση όπου δεν ήξερα τι έπρεπε να φοβηθώ περισσότερο, έναν νέο ιό ή ένα αδοκίμαστο εμβόλιο. Τελικά αποφάσισα να εμβολιαστώ λαμβάνοντας υπ όψιν τη κοινωνική διάσταση του εμβολίου αλλά παράλληλα έχοντας ένα έντονο αίσθημα ρίσκου. Εμβολιάστηκα με το Astra Zeneca και έκανα την δεύτερη δόση μια δυο μέρες προτού τα μέσα ενημέρωσης ξεκινήσουν να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις θρομβώσεις που προκαλεί το συγκεκριμένο εμβόλιο και το οποίο τελικά αποσύρθηκε.
Παράλληλα, πολλοί άνθρωποι του στενού μου κύκλου οι οποίοι δεν προχώρησαν στον εμβολιασμό αντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες στη προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική τους ζωή. Κάποιοι υπέστησαν περιθωριοποίηση, άλλοι αναγκάστηκαν να το κάνουν παρά τη θέληση τους και άλλοι να πουν ψέματα οτι το έκαναν για να μην χάσουν τη δουλειά τους.
Σε αυτό το πλαίσιο πίεσης, στιγματισμού, διαπροσωπικών συγκρούσεων, αμφιβολίας, φόβου, άγχους κ.ο.κ. άρχισε να αναπτύσσεται στις καθημερινές συζητήσεις ένας πολιτικός λόγος γύρω από τον (μη) εμβολιασμό. Ο σκεπτικισμός απέναντι στο εμβόλιο άρχισε να πλαισιώνεται με ζητήματα όπως η κερδοσκοπία των φαρμακοβιομηχανιών, η διαφθορά της εξουσίας, η αξιοπιστία της επιστημονικής κοινότητας, ο κατακερματισμός του ΕΣΥ, ο κρατικός αυταρχισμός, τη βιοπολιτική κ.ο.κ. Άρχισε δηλαδή να νοηματοδοτείται ως πολιτική μια πράξη η οποία δεν ήταν αμιγώς τέτοια.
Εκείνη την περίοδο προσπαθούσα να ολοκληρώσω την έκθεση για τις ρευματοκλοπές, το Counter(-) στο Enterprise Projects και μου φάνηκε πως το θέμα του εμβολίου θα ήταν μια καλή συνέχεια. Έτσι ξεκίνησα να διεξάγω συνεντεύξεις σε αυτή τη βάση και κάπως διαισθητικά.
Το Long Covid είναι ένα έργο που το δουλεύω εδώ και τέσσερα πέντε χρόνια. Οι συνεντεύξεις κράτησαν περίπου δύο χρόνια (2020-2022) ενώ το μοντάζ και η συλλογή οπτικού και συγγραφικού υλικού μέχρι και σήμερα. Η συνεργασία με το Εργαστήριο για τα Αστικά Κοινά και τον χώρο Neo Cosmos ξεκίνησε πριν από περίπου ένα χρόνο.
Long Covid, 2025. Στιγμιότυπο Βίντεο, ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Κατά τη δημιουργία του έργου κατά πόσο βίωσες μετατοπίσεις ως προς τις απόψεις σου ή αυτά που τυχόν περίμενες να μάθεις κατά τη διαδικασία;
"Η μεγάλη μετατόπιση έχει να κάνει με την αντιμετώπιση μου απέναντι στις θεωρίες συνωμοσίας. Συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε αυτές τις θεωρίες και τους εκφραστές τους με όρους ψυχικής νόσου ή αφέλειας. Πλέον πιστεύω πως η συνωμοσιολογική έξαρση είναι (και) αποτέλεσμα των συνθηκών επισφάλειας και αβεβαιότητας. Βέβαια οι θεωρίες συνωμοσίας είναι ένα τεράστιο θέμα το οποίο δεν εξαντλείται σε μια πρόταση ούτε από μία σκοπιά αλλά με δύο λόγια πιστεύω πως πρόκειται για ένα αντανακλαστικό απέναντι στην αβεβαιότητα".
Από την αρχή παρόλο που ακολουθούσα (ως ένα αρκετά μεγάλο βαθμό) τις επίσημες προτροπές ήμουν διαλλακτικός με το θέμα και τους σκεπτικιστές. 'Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος με έντονες αντιφάσεις και διακυμάνσεις για όλους μας. Ο ίδιος ο κυρίαρχος λόγος δε, εμφανιζόταν ασταθής και πολλές φορές αντιφατικός. Η μεγάλη μετατόπιση λοιπόν έχει να κάνει με την αντιμετώπιση μου απέναντι στις θεωρίες συνωμοσίας. Συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε αυτές τις θεωρίες και τους εκφραστές τους με όρους ψυχικής νόσου ή αφέλειας. Πλέον πιστεύω πως η συνωμοσιολογική έξαρση είναι (και) αποτέλεσμα των συνθηκών επισφάλειας και αβεβαιότητας. Βέβαια οι θεωρίες συνωμοσίας είναι ένα τεράστιο θέμα το οποίο δεν εξαντλείται σε μια πρόταση ούτε από μία σκοπιά αλλά με δύο λόγια πιστεύω πως πρόκειται για ένα αντανακλαστικό απέναντι στην αβεβαιότητα.
Θεωρώ πως οι άνθρωποι που πιστεύουν σε τέτοιες θεωρίες δεν είναι απαραίτητα ένα μάτσο τρελοί που λένε τα δικά τους. Είναι άτομα που όπως όλοι μας βιώνουν γνωσιακά και πρακτικά αδιέξοδα στη καθημερινότητα τους και στην προσπάθεια αντιμετώπισης αυτών των αδιεξόδων βρίσκουν απαντήσεις στις βεβαιότητες και τους απόλυτους διαχωρισμούς (καλό vs κακό) που προσφέρουν τα πολλές φορές εντυπωσιακά πολύπλοκα και δυσνόητα συνωμοσιολογικά αφηγήματα.
Αυτή η επιθυμία να αντιμετωπιστεί η αβεβαιότητα και να σχηματιστεί ένα ανοίκειν νομίζω πως δεν είναι μόνο προνόμιο των συνωμοσιολόγων. Αυτό που παρέχουν οι συνωμοσιολογίες είναι ένας τρόπος διαπραγμάτευσης αφενός μιας δυσνόητης και απογοητευτικής πραγματικότητας, και αφετέρου έντονων συναισθημάτων όπως εκείνων του φόβου, της καχυποψίας, της ανασφάλειας κ.ο.κ. Αισθήματα τα οποία αφενός ήταν σε έξαρση εκείνη την περίοδο αλλά πιστεύω πως κυριαρχούν στη σύγχρονη καθημερινότητα ούτως η άλλως.
Αυτό που παρατηρώ τόσο μέσα από το έργο όσο και στη καθημερινότητα μου και αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι αυτή η νοοτροπία κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος σε πολιτικό επίπεδο. Συνδέεται με τους τρόπους με τους οποίους πολλοί/ες από εμάς παίρνουμε πολιτικές θέσεις και αποφάσεις (π.χ. αν θα ψηφίσουμε, που θα ρίξουμε τη ψήφο μας, σε ποια πολιτική οντότητα θα εναντιωθούμε κ.ο.κ.).
Με ποιόν τρόπο προσεγγίζεις τους συνεντευξιαζόμενους από μεθοδολογικής άποψης; Μιλάμε για μια ανθρωπολογικού τύπου έρευνα, ένα ντοκιμαντέρ ή τι άλλο;
"Μπορείς να πεις οτι κάνω κοινωνική έρευνα χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι και επιστημονική. Κινούμαι μεταξύ ντοκιμαντέρ και εικαστικών αλλά ο όρος που πιστεύω πως χαρακτηρίζει καλύτερα το έργο μου στη παρούσα φάση είναι η καλλιτεχνική έρευνα".
Το Long Covid είναι ένα καλλιτεχνικό έργο το οποίο χρησιμοποιεί εργαλεία δανεισμένα απο τις κοινωνικές επιστήμες και το ντοκιμαντέρ χωρίς όμως να ανήκει σε κάποιο επιστημονικό κλάδο. Μπορείς να πεις οτι κάνω κοινωνική έρευνα χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι και επιστημονική. Κινούμαι μεταξύ ντοκιμαντέρ και εικαστικών αλλά ο όρος που πιστεύω πως χαρακτηρίζει καλύτερα το έργο μου στη παρούσα φάση είναι η καλλιτεχνική έρευνα.
Κυρίως βρίσκω τους συμμετέχοντες από στόμα σε στόμα ή σε τυχαίες συναντήσεις.
Συνήθως μας φέρνει σε επαφή κάποιος κοινός γνωστός, ένας/μια συνάδελφος ενας/μια φίλη που γνωρίζει τη δουλειά μου. Άλλοτε είναι άτομα που συναντώ συμπτωματικά. Οι συνεντεύξεις που κάνω είναι ως επί τω πλείστον ανοιχτού τύπου άλλα η μέθοδος αλλάζει ανάλογα με το υποκείμενο καθώς κάποιοι θέλουν ερωτηματολόγιο, άλλοι προτιμούν μια χαλαρή συζήτηση και πάει λέγοντας.
Long Covid, 2025. Στιγμιότυπο Βίντεο, ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Μια διαβούλευση μέσω βιντεοεγκαταστάσεων
Πλοηγούμενος μες στο υλικό σου με ποιόν τρόπο επιλέγεις να το παρουσιάσεις τελικά (από μορφολογική άποψη) ως έργο και γιατί;
Πώς πλαισιώνεται το ίδιο το υλικό των συνεντεύξεων;
Αυτό που επιδιώκω είναι να δημιουργηθεί η αίσθηση της συνάντησης, της αντιπαράθεσης και της συνομιλίας, τόσο μεταξύ των συνεντευξιαζόμενων όσο και μεταξύ του υλικού και των επισκεπτών. Σαν να είσαι σε ένα καφενείο, σε ένα τραπέζι, ή ακόμα και σε μια διαβούλευση και να έρχεσαι σε επαφή με μια κοινωνική ομάδα η οποία αποτελεί μεν μια οντότητα αλλά εμφανίζει και εσωτερικές αντιφάσεις και ανταγωνισμούς.
Σε αυτή τη γραμμή προτιμώ τις βιντεοεγκαταστάσεις. Αυτός ο τρόπος ανοίγει την κινούμενη εικόνα στον χώρο και δημιουργεί ένα περιβάλλον στο οποίο ο θεατής έχει τη δυνατότητα να κινηθεί με αυτούς τους όρους. Αυτή είναι η πρόθεσή μου τουλάχιστον.
Νομίζω πως στα έργα μου προσπαθώ να αποτυπώσω ένα μέρος του τρόπου που διαμορφώνω γνώμη στην καθημερινότητα μου, ενώ μετακινούμαι μεταξύ ετερόκλητων ατόμων και ακούω τις ανεπίσημες τοποθετήσεις και γνώμες τους. Σε αυτή τη θέση προσπαθώ να φέρω και το θεατή και το επιδιώκω με το να του παρουσιάζω αυτοτελείς συνεντεύξεις οι οποίες απαιτούν δυστυχώς η ευτυχώς την ενεργητική ακρόαση και υπομονή του.
Με ποιόν τρόπο σε ενδιαφέρει η έννοια του αρχείου;
Η απάντησή μου σε αυτή την ερώτηση θα αφορούσε περισσότερο τις προθέσεις μου και το νόημα που βρίσκω στη δουλειά μου και την οποία συνδέω με την έννοια του αρχείου. Τόσο η συγκρότηση ενός αρχείου όσο και η δημιουργία ενός έργου τέχνης είναι κατά τη γνώμη μου διαδικασίες που στοχεύουν στη κατανόηση και διαπραγμάτευση του βιωμένου κόσμου.
Στην περίπτωση του έργου μου, η συλλογή των μαρτυριών, η κατάταξη των διαφόρων ειρμών και λόγων είναι μια απόπειρα ελέγχου μιας χαοτικής πραγματικότητας και κατασκευής νοήματος. Είναι ένας τρόπος για εμένα να επανεξετάσω τις κυρίαρχες κατηγορίες, να δημιουργήσω τις δικές μου και να αντιπαραβάλω αισθήματα και νοοτροπίες που περιγράφουν την εποχή μου.
Μπορείς να δεις τα έργα μου σαν ιδιοσυγκρασιακές αρχειοθετήσεις (εάν δεν ακούγεται βαρύγδουπο) και σαν χώρους αναστοχασμού, ανοιχτούς σε επανασημασιοδοτήσεις.
Long Covid, 2025. Στιγμιότυπο Βίντεο, ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Πίσω από τη μάσκα
Στο προηγούμενο έργο σου που είχε να κάνει με τις ρευματοκλοπές είχαμε δει πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, τώρα έχουμε υγειονομικές μάσκες. Τι σε ενδιαφέρει σε αυτά τα (περιθωριοποιημένα;) υποκείμενα; Βρίσκεις κάποια σύνδεση με τα προηγούμενα;
Τα δύο αυτά έργα τα σκέφτομαι ως το ένα συνέχεια του άλλου.
'Όπως πολύ σωστά έβαλες σε παρένθετη και με ερωτηματικό τον προσδιορισμό του περιθωριοποιημένου αυτά τα άτομα είναι καθημερινοί άνθρωποι τα οποία για συγκυριακούς λόγους καταλήγουν σε διάφορες μορφές ανυπακοής ενώ λόγω της ανυπακοής τους κατατάσσονται στο περιθώριο (ως παράνομοι, παράλογοι, λούμπεν κ.α.). Στην προκειμένη με ενδιαφέρει οτι η ανυπακοή όπως και η κατηγορία του περιθωρίου επιδέχονταιι πολλαπλές νοηματοδοτήσεις, κυρίως όσον αφορά την πολιτική και ηθική διάσταση τους. Βλέπω τη συλλογή και συμπαράθεση των ετερόκλητων λόγων σαν ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι νοήματοδότησης και τη μάσκα σαν ένα εργαλείο που εξυπηρετεί αυτό το σκοπό.
Η μάσκα και στις δυο περιπτώσεις δεν περιορίζεται στο να κρύβει τις ταυτότητες των ατόμων αλλά προσπαθεί να αναπαραστήσει ευρύτερες κατηγορίες. Στην περίπτωση των ρευματοκλοπών οι μάσκες συνδεόντουσαν με τις ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές ταυτότητες που υιοθετούσαν οι συνεντευξιαζόμενοι ενώ σε αυτό το έργο συνδέονται με το στίγμα του ανεμβολίαστου αλλά και με το κοινό βίωμα της πανδημίας. Είναι ένας τρόπος να αποτυπωθούν πέραν του λόγου ταυτότητες ατόμων και ομάδων αλλά και να σχολιάστούν κοινότοπες ερμηνείες και κυρίαρχες κατηγοριοποιήσεις.
Long Covid, 2025. Στιγμιότυπο Βίντεο, ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Με ποιόν τρόπο κατά την έρευνά σου αναδείχθηκαν ποιότητες της συγκεκριμένης αντιδραστικής στάσης πέραν των αναμενόμενων και τι μας λένε αυτές για τις δυναμικές που αναδύονται σήμερα στην κοινωνία;
Πιστεύω πως αυτό που βγήκε στην επιφάνεια ήταν ο συναισθηματικός τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουμε τη πραγματικότητα παίρνουμε αποφάσεις, καταλήγουμε σε αφορισμούς, συστρατευόμαστε και διαχωριζόμαστε από τους αντιπάλους μας. Στο έργο αποτυπώνονται διάφορες συναισθηματικές διαδρομές κλιμακώσεις και μετατοπίσεις, λεπτές τις περισσότερες φορές, οι οποίες καταλήγουν σε πολιτικές στάσεις.
Παράλληλα εμφανίστηκαν πολλές δυναμικές οι οποίες προϋπήρχαν της υγειονομικής κρίσης, όπως η ιδεολογική σύγχυση των κινητοποιήσεων η οποία βρίσκει αντιστοιχίες και στη περίοδο της οικονομικής κρίσης, ή άλλες που απενοχοποιήθηκαν και εντάθηκαν, όπως είναι περίπτωση της συνωμοσιολογίας που λέγαμε προηγουμένως.
Πιστεύω πως αυτές οι δυναμικές παράγονται από αδιέξοδα που δεν περιορίζονται στην περίοδο του κορωνοϊού. Αντίθετα πιστεύω πως συνεχίζουν να μας επηρεάζουν σήμερα, μετά το πέρας των μνημονίων και της πανδημίας και περιμένουν αντίστοιχες "κρίσεις” για να γίνουν ξανά αισθητές.
Διαβάστε Επίσης
Καχυποψία και πρόθεση ψήφου
Τι έμαθες σχετικά με την αμφιλεγόμενη σήμερα έννοια του αντισυστημισμού που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα στο άμεσο μέλλον μέσα από αυτή τη δουλειά;
"Αυτό που με ανησυχεί είναι οτι στη βάση της καχυποψίας και του αφορισμού σχηματίζεται ένα πολιτικό-εκλογικό σώμα το οποίο καταλήγει έστω και ακούσια να συμβάλει στη συντηριτικοποίηση του υπάρχοντος συστήματος".
Αυτή η έννοια είναι παρούσα τόσο στο Long Covid όσο και το προηγούμενο έργο μου. Νομίζω πως περιγράφει την κατάρρευση κοινών αξιών και μια αμφισβήτηση προς όλες τις κατευθύνσεις η οποία τροφοδοτείται από τα πολλαπλά αδιέξοδα της εποχής μας. Υπό αυτή την έννοια τη δικαιολογώ χωρίς όμως να την υπερασπίζομαι. Τη δικαιολογώ επειδή βιώνω κι εγώ την απογοήτευση, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της εποχής μου αλλά δεν την υπερασπίζομαι επειδή ακριβώς στερείται βάσης και προοπτικής. Αυτό που ακούμε ως αντισυστημισμό δεν προτείνει κάποια εναλλακτική στο παρόν σύστημα, ούτε προτείνει λύσεις για το μέλλον, δεν μιλάει για την εξυγίανση των προβλημάτων της πολιτείας και του δικαίου, μια δίκαιη φορολογία, το κοινωνικό κράτος κ.ο.κ.
Περιγράφει τα αισθήματα μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας ενώ το αίτημα του φαίνεται να είναι η καταγγελία και η τιμωρία ενός φταίχτη.
Θεωρώ πως ανεξάρτητα από το ρητό πρόσημό που έχουν οι εκφραστές του σύγχρονου αντισυστημισμού και ανεξάρτητα από την ιδεολογική καταγωγή του καθενός καταλήγουν να ενδυναμώνουν μια νοοτροπία η οποία φθείρει τη δημοκρατία και μας καθιστά επιρρεπείς στη χειραγώγηση, πράγμα που αποτελεί ένα πολύ καλό πάτημα τόσο για τις βουλές του νεοφιλεφθερισμού όσο και για μια ακροδεξιά που συνεχώς κερδίζει έδαφος.
Αυτό που με ανησυχεί είναι οτι στη βάση της καχυποψίας και του αφορισμού σχηματίζεται ένα πολιτικό-εκλογικό σώμα το οποίο καταλήγει έστω και ακούσια να συμβάλει στη συντηριτικοποίηση του υπάρχοντος συστήματος. Δεν ξέρω εάν η ερμηνεία μου είναι σωστή αλλά αυτή η προοπτική με φοβίζει αρκετά.
Έχεις ήδη καταλήξει στο υλικό της επόμενης έρευνάς σου;
Έχω δύο έργα στα σκαριά, ένα για την εκλογική αποχή και ένα για τις δομές φιλοξενίας αιτούντων άσυλο.
Εγκαίνια: 18 Ιουνίου , 20.00-22.00
Ανοιχτή Συζήτηση : Πέμπτη, 19 Ιουνίου στις 19.00
Η ανοιχτή συζήτηση εστιάζει στις λεπτές αποχρώσεις που διαχωρίζουν την κριτική στάση από την ιδεολογική εκτροπή, διερευνώντας εάν —και πώς— τέτοιες στάσεις μπορούν να λειτουργήσουν ως πρόσφορο έδαφος για την ανάδυση ακροδεξιών αφηγήσεων ή, αντιστρόφως, να τροφοδοτήσουν μορφές ριζοσπαστικής αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης. Μέσα από τοποθετήσεις που συνδυάζουν εργαλεία και μεθοδολογίες από την πολιτική επιστήμη, την κοινωνική θεωρία και την καλλιτεχνική έρευνα, η συζήτηση επιδιώκει να φωτίσει τις ασυνέχειες και τις δυνατότητες που αναδύονται στον μετά-και-την πανδημία ορίζοντα, θέτοντας ερωτήματα και για το ρόλο της τέχνης στην κατανόηση συλλογικών τραυμάτων και μη-ηγεμονικών πολιτικών. Πώς αναπτύσσονται οι συναισθηματικές και πολιτικές ταυτίσεις εντός της κρίσης; Ποιες είναι οι διαδρομές που οδηγούν από την καχυποψία στην απόρριψη, και από την απόρριψη στην αναζήτηση νέων μορφών κοινότητας;
Συμμετέχουσες/οντες: Ρόζα Βασιλάκη- κοινωνιολόγος, Κωνσταντίνος Ματσούκας συγγραφέας/μεταφραστής, Iωσήφ Χαλαβαζής – υποψ. διδάκτορας, τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η έκθεση Long Covid εντάσσεται στο πρόγραμμα καλλιτεχνικής έρευνας της ομάδας του Εργαστηρίου για τα Αστικά Κοινά και τρέχει στον χώρο Neo Cosmos από το 2022. Μέσα από δράσεις, εργαστήρια, μεταφράσεις και εκθέσεις, το πρόγραμμα επικεντρώνει σε καλλιτεχνικές πρακτικές που αφορούν στην ανακατανομή της εξουσίας, του πλούτου και των πόρων στο πεδίο της τέχνης εντός της ευρύτερης κοινωνικοπολιτικής συνθήκης.
Εργαστήριο για τα Αστικά Κοινά/Neo Cosmos
Ε. Πίσσα 51 & Θ. Βρεσθένης, Νέος Κόσμος
www.neocosmos.gr
Διάρκεια: 18 Ιουνίου - 28 Ιουνίου
Μέρες και ώρες λειτουργίας:
Πέμπτη & Παρασκευή, 19:00 - 22:00
Σάββατο: 13.00- 16.00
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Μιχαηλάγγελος Βλάσσης-Ζιάκας: Long Covid
Η «Long Covid» αναφέρεται στα μακροχρόνια συμπτώματα ενός πολιτικοποιημένου τραύματος και αναστοχάζεται την συγκυρία της πανδημίας ως ένα σημείο ρήξης αναδεικνύοντας τις μη-επουλωμένες εντάσεις και συγκρούσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες και τις ανεπίσημες αφηγήσεις. Ταυτόχρονα, μελετά τα χαρακτηριστικά και τη σταδιακή επικράτηση ενός Λόγου που διατυπώνεται δημόσια, και ολοένα πιο συστηματικά, μετά την χρηματοπιστωτική κρίση. Η καλλιτεχνική πρακτική του Μιχαηλάγγελου Βλάσση-Ζιάκα λειτουργεί ως πεδίο διερεύνησης της συναισθηματικής οικονομίας του φόβου, της καχυποψίας και της αντίστασης, χωρίς να εξομαλύνει ή να ουδετεροποιεί τις εσωτερικές τους αντιφάσεις. Μέσα από μια σύνθετη σκηνοθεσία, το έργο του προτείνει έναν τρόπο προσέγγισης των λεπτών ιδεολογικών μετατοπίσεων και των κοινωνικών επιπτώσεων μιας «διαρκούς κρίσης»- οικονομικής, πολιτικής, θεσμικής, υγειονομικής κ.ο.κ.— η οποία σταδιακά εγκαθίσταται ως κρίση νοήματος.
