
Μέσα από μια ανάρτηση στη σελίδα του στο Facebook, το βιβλιοπωλείο Επί Λέξει ανακοίνωσε χτες το βράδυ (28/5) το οριστικό του κλείσιμο. Μετά από 12 χρόνια δυναμικής παρουσίας στον αριθμό 32 της Ακαδημίας, ο αγαπημένος χώρος θα λειτουργήσει για ακόμα δύο μήνες -με μεγάλες εκπτώσεις στα βιβλία- κι ύστερα θα κατεβάσει ρολά. Και ο λόγος; Η υπέρογκη αύξηση του ενοικίου που ζητήθηκε από του ιδιοκτήτες του ακινήτου.
Κάτω από την ανάρτηση, πλήθος κόσμου σχολίασε το γεγονός. Φίλοι του βιβλίου, εκδότες, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, συγγραφείς κι οι ιδιοκτήτες άλλων μικρών βιβλιοπωλείων εξέφρασαν τη θλίψη, τον θυμό αλλά και τη στήριξή τους, ενώ μοιράστηκαν και αναμνήσεις. Αναρτήσεις έγιναν και σε προσωπικούς λογαριασμούς, με τη Ρέα Γαλανάκη να χαρακτηρίζει το Επί Λέξει "όαση" και τον Στρατή Μπουρνάζο να μας καλεί να "δράσουμε τάχιστα".
Το κλείσιμο του Επί Λέξει δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, αποτελεί άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των "λουκέτων" που έχουν αναγκαστεί να βάλουν κι άλλοι χώροι πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας (όπως τα σινεμά Ιντεάλ και Παλάς). Προκύπτει κάπως έτσι το ερώτημα: τελικά ποιοι χώροι "έχουν το δικαίωμα" να υπάρξουν στο κέντρο της Αθήνας; Μήπως μόνο αυτοί που μπορούν να φέρουν γρήγορα υπερκέρδη; Ή μήπως, τελικά, όσοι μπορούν να γίνουν μέρος αυτού του απέραντου θεματικού πάρκου για τουρίστες που έχει γίνει η Αθήνα; Η "βαριά βιομηχανία" της χώρας (βαριά κυρίως επάνω στις πλάτες των εργαζομένων σε αυτή) εκτοπίζει ολοένα και περισσότερο κάθε δραστηριότητα που δεν προορίζεται για τουριστική κατανάλωση. Και ο πολιτισμός -και ειδικά ο ευαίσθητος χώρος του βιβλίου- είναι το εύκολο θύμα.
Εν όσω οι βιβλιόφιλοι πολίτες (και όχι μόνο) προσπαθούν να βρουν τρόπους αντίδρασης ώστε να σωθεί το Επί Λέξει, οι φορείς οφείλουν να δουν με μεγαλύτερη ζέση το ζήτημα. Άλλωστε, πώς μπορεί να "προωθηθεί το βιβλίο" -ένας από τους στόχους του Ελληνικού Ίδρύματος Βιβλίου και Πολιτισμού όπως διαβάζουμε- όταν ένας χώρος που το τίμησε με τις εκδόσεις που φιλοξενούσε και τις παρουσιάσεις που διοργάνωνε φτάνει στο κλείσιμο;
Ας ελπίσουμε ότι όλο αυτό δε θα είναι παρά μια περιπέτεια για το Επί Λέξει και ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι οι χώροι πολιτισμού, για να αντέξουν, χρειάζονται την παρουσία μας.