"Η τέχνη της εποχής της δικτατορίας εξακολουθεί να είναι ένα πεδίο στο οποίο ακόμα υπάρχουν ενεργές διαμάχες και διεκδικήσεις: ποιος έκανε πολιτική τέχνη, ποιος λογοκρίθηκε, ποιος συνεργάστηκε ή συμμετείχε σε εκδηλώσεις διοργανωμένες από την πολιτεία, ποιος δεν κράτησε την στάση της λεγόμενης "αποχής". Η έλλειψη τεκμηρίων, λογικό επακόλουθο του κλίματος φόβου και λογοκρισίας των συνταγματαρχών, δυσκολεύει την ιστορική έρευνα. Για παράδειγμα, έργα με άμεση κριτική στους συνταγματάρχες έμειναν κριμένα καθώς η έκθεση τους ή δημοσίευση τους κατά τη διάρκεια της επταετίας ήταν βέβαιο ότι θα είχε άμεσες συνέπειες στον δημιουργό. Μια τέτοια περίπτωση είναι η σειρά ζωγραφικών έργων "Των δε κακών μνήμη… 1967-1997" του Δημοσθένη Κοκκινίδη: τους πρώτους μήνες της δικτατορίας ο καλλιτέχνης αποτυπώνει ζωγραφικά συμβάντα και εικόνες σε χαρτόκουτα τα οποία κρατάει κρυφά για χρόνια.
Αν και η πρώτη συλλογική αντίδραση των καλλιτεχνών ήταν η αποχή από κάθε συμμετοχή και έκθεση έργων τους, σύντομα έγινε αντιληπτό ότι η στάση αυτή δεν βοηθούσε. Οπότε η ίδια η αποχή αμφισβητήθηκε, με καλλιτέχνες όπως ο γλύπτης Θόδωρος να τολμούν να πάρουν αντιμιλιταριστικές θέσεις δημόσια, συσχετίζοντας την τέχνη με τις δομές εξουσίας σε έργα όπως το "Γλυπτική για τη συμμετοχή του κοινού- Απαγορεύεται η συμμετοχή", του 1970, που παρουσιάστηκε σε ατομική έκθεση του στο Ινστιτούτο Γκαίτε την ίδια χρονιά.
Η σημαντική αλλαγή που συμβαίνει και η οποία γίνεται ευθέως αντιληπτή, ήδη από εκείνα τα χρόνια, είναι ότι η τέχνη που παρουσιάζεται στο κοινό πριν την δικτατορία είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που παρουσιάζεται με την επαναλειτουργία των εκθεσιακών χώρων. Η διαφορά δεν είναι μόνο στη φόρμα και τα καλλιτεχνικά είδη αλλά κυρίως στους κώδικες επικοινωνίας με το κοινό. Υβριδικά έργα κάνουν την εμφάνιση τους, όπως η εγκατάσταση-περφόρμανς της Μαρίας Καραβέλα στην γκαλερί Άστορ, ένα έργο που παραμένει γνωστό μέσα από σύντομες περιγραφές και ελάχιστες φωτογραφίες στα μέσα της εποχής.
Η μνήμη ξεγελάει και διαστρεβλώνει. Το τι θυμόμαστε και πως το θυμόμαστε είναι και αυτό εν μέρη τουλάχιστον πολιτικά καθορισμένο (όπως και συναισθηματικά). Η ίδια η διαδικασία υπόμνησης είναι μια πολιτική πράξη, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε γεγονότα που καθόρισαν την ροή της ιστορίας όπως η κατάληψη της νομικής σχολής Αθηνών τον Φεβρουάριο του 1973. Ένα έργο που αναλαμβάνει αυτό τον ρόλο της υπενθύμισης είναι το έργο "Επέτειος" (2010) της Ειρήνης Ευσταθίου, 36 λιθογραφίες που προέρχονται από πορείες και συγκεντρώσεις της επετείου του πολυτεχνείου από το 1974 έως το 2010".
-Σταμάτης Σχιζάκης, ιστορικός τέχνης και επιμελητής Φωτογραφίας και Νέων Μέσων στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.