Μια ατραξιόν της Disneyland μετατρέπεται σε θεαματική κωμική περιπέτεια προβλέψιμης αφέλειας με σπιρτόζικες εκλάμψεις.
Καρτουνίστικοι χαρακτήρες, απλοϊκά φιλοζωικά μηνύματα κι ανώδυνη διασκέδαση (λίγο σασπένς, λίγο χιούμορ κι άφθονο συναίσθημα) αποκλειστικά για το ανήλικο κοινό, σε μια γερμανόφωνη διασκευή της κλασικής οικογενειακής περιπέτειας του 1943
Ο επιθεωρητής Κλουζό του Πίτερ Σέλερς δείχνει –αλλά κανείς δεν βλέπει– το δρόμο σε μια μπανάλ παρωδία των whodunit θρίλερ.
Ξεκαρδιστική συνέχεια του «Ροζ Πάνθηρα», αποθέωση του σλάπστικ χιούμορ και ένα κωμικό one man show από τον Πίτερ Σέλερς, ο οποίος αυτοσχεδιάζει απολαυστικά ως γκαφατζής αστυνομικός με γαλλική προφορά.
Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, από έξι συνολικά υποψηφιότητες, για ένα από τα τολμηρότερα δράματα του σύγχρονου σινεμά. Από την κοινωνική πολιτική σε αυτή του σεξ, ο Τζόρνταν εξερευνά με παρρησία και σκληρή, ειλικρινή ανθρωπιά τα θέματα της ταυτότητας, των φύλων, της πίστης και του πατριωτισμού.
Αδέξιος συνδυασμός του «Πίτερ Παν» και της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων». Μπερδεμένη ιστορία, ασχεδίαστοι χαρακτήρες και υπερβολικά σκοτεινοί τόνοι για το ανήλικο κοινό.
Road movie που αναζητά άλλοτε συγκινητικά κι άλλοτε εντελώς άστοχα τη χαμένη αθωότητα μιας εποχής που πέρασε. Σινεφίλ, παιχνιδιάρα, αλλά υπερβολικά φαρσική.
Σινεμά λιτής δραματουργίας, σκληρού λυρισμού και ευαίσθητων ημιτονίων που αναβιώνει την Άγρια Δύση με απομυθοποιητική, βαθιά πολιτική διάθεση. Χωρίς ίχνος αφηγηματικού εντυπωσιασμού, ψιθυρίζει κατανυκτικά τις φιλοσοφικές και κινηματογραφικές ιδέες του.
Ο ευρηματικός σεναριογράφος του «John Wick» παραλλάσσει τη συνταγή της χορογραφημένης περιπέτειας εκδίκησης, ξέχειλης από γραφική βία, μαύρο χιούμορ, κινηματογραφικό αμοραλισμό και πολιτικό κυνισμό.
Αληθινή ιστορία που ζωντανεύει ψυχρά κι απρόσωπα, θυσιάζοντας τη μυθοπλαστική ένταση για χάρη ενός αδιάφορου ιστορικού ρεαλισμού. Καλοστημένη αλλά αναποφάσιστη για το απαραίτητο βήμα είτε προς το αγωνιώδες θρίλερ είτε προς το ψυχολογικό/πολιτικό δράμα.
Ένα κομψοτέχνημα του κλασικού αφηγηματικού σινεμά που τιμήθηκε με τρία Όσκαρ από τις οκτώ συνολικά υποψηφιότητές του.
Ένα θαρραλέο για την εποχή του φιλμ που θέτει σε σωστές βάσεις την έννοια του ηρωισμού εν καιρώ πολέμου.
Η ταινία χάνει το ενδιαφέρον της ήδη από το τζάμπολ, εξαιτίας της τραβηγμένης κι αχρείαστα περίπλοκης πλοκής.
Απολαυστικά πικρή ως μαύρη κωμωδία και χειροπιαστά μελαγχολική ως υπαρξιακό δράμα.
Ένα οξυδερκές σκηνοθετικά ντεμπούτο που μέσα από την κατάρρευση μιας οικογένειας καταφέρνει να μιλήσει τόσο για την ίδια την πολιτική κατάσταση της Τυνησίας.
Ένα φεστιβάλ γραφικής βίας όπου τα όρια ανάμεσα στη σοβαρότητα και την παρωδία μένουν δυσδιάκριτα ως το τέλος.
Διασκεδαστικά σινεφίλ, αλλά ελάσσων Γούντι Άλεν, ο οποίος επαναδιαπραγματεύεται τις αγέραστες εμμονές του σε ένα σατιρικά κινηματογραφικό πλαίσιο.
Βιαίως διασκεδαστική και με το σαρκασμό ενός ανεπιτήδευτου exploitation, η ταινία δε μασάει τα λόγια της ως προς το ποιος συνιστά πραγματική κοινωνική απειλή, ένα αιχμηρό σχόλιο που όμως χάνεται στις πλείστες αφηγηματικές ακροβασίες.