Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό

2,5

Απολαυστικά πικρή ως μαύρη κωμωδία και χειροπιαστά μελαγχολική ως υπαρξιακό δράμα.

Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό

Πριν από δέκα χρόνια, ο Γιώργος Γεωργόπουλος συστήθηκε κινηματογραφικά με το «Tungsten», ένα χειροποίητο ασπρόμαυρο φιλμ που αντικατόπτρισε με νεανική ορμή την ανθρωπογεωγραφία μιας Αθήνας που σκλήρυνε το πρόσωπό της στα σπάργανα της οικονομικής κρίσης. Τώρα ο σκηνοθέτης επιδεικνύει το εύρος της πρωτότυπης ματιάς του, αλλά και την ικανότητα να διαχειρίζεται περίτεχνα διαφορετικά μεταξύ τους είδη, όπως εν προκειμένω συμβαίνει με το δράμα και τη μαύρη κωμωδία. Αφορμή γίνεται η είδηση στα αυτιά του Άρη, ενός επιτυχημένου στελέχους εταιρείας (ιδανικός ο Όμηρος Πουλάκης), πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού ο οποίος, όμως, προκαλεί θάνατο αποκλειστικά στις γυναίκες. Γι’ αυτό είναι υποχρεωμένος να συναντηθεί ξανά με τις –αθρόες– πρώην συντρόφους του ώστε να τους μεταφέρει το δυσάρεστο νέο.

Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό - εικόνα 1

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο χαρακτήρας του Πουλάκη απολαμβάνει όλα τα προνόμια του φύλου του· είναι ένας λιγότερο διαταραγμένος Πάτρικ Μπέιτμαν, δηλαδή ένας επιβλητικός στρέιτ άντρας γεμάτος αυτοπεποίθηση, που χρησιμοποιεί χωρίς έγνοιες το περιστασιακό σεξ ως διαφυγή, δίχως να νοιάζεται για τις γυναίκες που πλαγιάζουν πλάι του. Μοναδική ένδειξη κάποιας τρυφερότητας η φροντίδα ενός μπονσάι και η πίστη του αφεντικού του (ένας απολαυστικός Βαγγέλης Μουρίκης) πως μόνο εκείνος μπορεί να εκτιμήσει την ποίηση που γράφει. Ενώ, λοιπόν, ο Γεωργόπουλος πετυχαίνει από τη μία να διασκεδάσει με αυθεντικά πικρό χιούμορ την άβολη συγκυρία του πρωταγωνιστή κι από την άλλη να κάνει χειροπιαστή τη βαθιά μοναξιά του –«τιμωρώντας» τον παράλληλα όπως του αξίζει–, στις κομβικές στιγμές η αφήγηση ξεμένει από φρεσκάδα, από δυναμισμό στις αφηγηματικές κορυφώσεις αλλά και από ιδέες που θα εμπλούτιζαν ένα πραγματικά ξεχωριστό ως σύλληψη σενάριο.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Γεωργόπουλος. Πρωταγωνιστούν: Όμηρος Πουλάκης, Βαγγέλης Μουρίκης, Ιωάννα Παππά, Κόρα Καρβούνη. Ελλάδα. 2019. Διάρκεια: 99 ́. Διανομή: WEIRD WAVE.

Περισσότερες πληροφορίες

Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό

2,5
  • Κωμωδία
  • 2019
  • Διάρκεια: 99 '
  • Γιώργος Γεωργόπουλος

Ένας επαγγελματικά επιτυχημένος άντρας, στέλεχος μιας μεγάλης εταιρείας, μαθαίνει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού, ο οποίος προκαλεί θάνατο αποκλειστικά στις γυναίκες. Η είδηση τον αναγκάζει να συναντηθεί ξανά με τις πολυάριθμες πρώην του ώστε να τους μεταφέρει τη δυσάρεστη είδηση.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Ο Χρήστος που δε μένει πια εδώ παρουσιάζει το ασύγκριτο "Μαζί, Ποτέ!"

Το ανατρεπτικό φιλμ του Φατίχ Ακίν αφηγείται μια hardcore ερωτική ιστορία στα άκρα που συνδυάζει τρυφερότητα, ανθρωπιά, ασυμβίβαστη τρέλα και rock’n’roll ρομαντισμό.

ΓΡΑΦΕΙ: ATHINORAMA TEAM
19/04/2024

Η σκηνοθέτρια Ιρίς Καλτενμπάκ γύρισε μία από τις εκπλήξεις της χρονιάς

Στην "Αρπαγή" η πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός υπογράφει ένα ψυχογράφημα που μένει αξέχαστο.

Οι ταινίες "Χάρι Πότερ" επιστρέφουν στους κινηματογράφους

Τα "Epic Movie Nights" φέρνουν ξανά στη μεγάλη οθόνη το franchise που λατρεύουν οι millennials.

"Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο": Η νέα ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ στο φεστιβάλ της Τραϊμπέκα

Ο σκηνοθέτης της "Νορβηγίας" ετοιμάζεται για παγκόσμια πρεμιέρα στη σημαντική νεοϋορκέζικη διοργάνωση.

Οι Άλεξ Γκάρλαντ & Κίρστεν Ντανστ μιλούν στο "α" για τον "Εμφύλιο Πόλεμο"

Ο σκηνοθέτης και η πρωταγωνίστρια της πολιτικά φορτισμένης δυστοπικής περιπέτειας απαντούν στις ερωτήσεις του "α" γύρω από τη δημιουργία μιας αγωνιώδους ταινίας, η οποία απεικονίζει έναν ανησυχητικό μελλοντικό κόσμο.

Εμφύλιος Πόλεμος

Πολιτική περιπέτεια γυρισμένη με ρεαλισμό, προβλέψιμα απλοϊκή στην εξέλιξή της και μονοδιάστατη στην παραβολή της για τη σύγχρονη αμερικανική πραγματικότητα.

Η Αρπαγή

Δομημένη σαν ψυχολογικό θρίλερ, μια ιστορία εμμονής αποκαλύπτει τη συντριπτική δύναμη των κοινωνικών ρόλων σ’ έναν κόσμο ψυχολογικής ανασφάλειας κι έλλειψης επικοινωνίας.