Το φινάλε της υπερεπιτυχημένης εισπρακτικά σειράς ταινιών αποδεικνύεται δημιουργικά λιπόψυχο, με την εξαιρετική παρουσία της Τζένιφερ Λόρενς να ξεχωρίζει.
Η σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Σπίλμπεργκ δίνει πόντους σε ένα ατμοσφαιρικό, by the book θρίλερ, που εστιάζει περισσότερο στους χαρακτήρες και λιγότερο στην αγωνιώδη δράση.
Αμερικάνικο σινεμά της κοινωνικής καταγγελίας, γεμάτο μελοδραματικά διλήμματα, διδακτισμό και απλοϊκά μηνύματα.
Έξυπνη και διασκεδαστική σάτιρα της ανδρικής ματαιοδοξίας και της παντοδύναμης κοινωνικής ανταγωνιστικότητας, η οποία από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Καλύτερη ταινία στο Φεστιβάλ Λονδίνου και βραβείο κοινού στη Θεσσαλονίκη.
Χρυσός Φοίνικας στις Κάνες για μια επίκαιρη, ειλικρινή και επώδυνα ρεαλιστική ματιά στο τίμημα ενσωμάτωσης κάθε ξένου στο «δυτικό παράδεισο».
Ψηφιακό animation, φυσικό ντεκόρ και μια αρχετυπική ιστορία αλτρουισμού συνδυάζονται σε μια χαριτωμένη, ευρηματική οικολογική περιπέτεια χωρίς διαλόγους.
Ένας φιλόδοξος συνδυασμός περιπέτειας και πολιτικού θρίλερ, που χάνει γρήγορα τη συνεκτικότητά του και την επαφή του με την πραγματικότητα.
Συνέντευξη-ποταμός, με πολιτικό και ιστορικό αλλά ελάχιστο κινηματογραφικό ενδιαφέρον.
Αγγλόφωνη, εικαστικά μεγαλοπρεπής, αλλά ελάχιστα «μαγική» μεταφορά λαϊκών ναπολιτάνικων παραμυθιών από τον βραβευμένο σκηνοθέτη του «Γόμορρα».
Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες για ένα εντελώς πρωτότυπο και τολμηρό αριστούργημα, σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός βοηθού του Μπέλα Ταρ.
Το σκοτεινό πνεύμα του «Skyfall» παραμένει ζωντανό, οι ψυχαναλυτικές και υπαρξιακού τύπου αναφορές πληθαίνουν και ο Ντάνιελ Κρεγκ γίνεται όλο και καλύτερος. Η περιπετειώδης πλευρά όμως υποφέρει.
Ένα χλιαρό και κοινότοπο κινηματογραφικό έδεσμα που τρώγεται εθιμοτυπικά μια φορά το χρόνο…
Χρυσός Φοίνικας στις Κάνες για μια ντοκιμαντερίστικης αλήθειας ταινία εποχής, πιστή στα διδάγματα του νεορεαλισμού.
Συγκρατημένα μελό, αλλά απόλυτα προβλέψιμο δράμα, το οποίο προσπαθεί υστερικά να παραμείνει στην ανάλαφρη πλευρά.
Επιτυχημένη μεταφορά του διάσημου κόμικς του Τσαρλς Σουλτς, η οποία αποτυπώνει εύστοχα το αντισυμβατικό πνεύμα και το ιδιότυπο χιούμορ του.
Η Κατρίν Φρο («Το Κορίτσι που Γύριζε τις Σελίδες», «Υψηλή Μαγειρική») είναι απολαυστική σε μια κομψή, αστεία, αλλά και άνιση σάτιρα της μπουρζουά ματαιοδοξίας.
Καλοσκηνοθετημένη, μα ξεπερασμένη πλέον ουμανισιτική (και χριστιανική) κραυγή αγωνίας, με μια παθιασμένη, βραβευμένη στη Βενετία Ίνγκριντ Μπέργκμαν.
Ένας διπλός Τομ Χάρντι εντυπωσιάζει σε μια δυναμική, παλαιάς κοπής γκανγκστερική περιπέτεια, η οποία λειτουργεί πειστικά και ως ψυχολογικό δράμα με κριτική κοινωνική ματιά.
Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Βερολίνο για ένα σκληρό αντικληρικό «κατηγορώ», σκηνοθετημένο σαν θρίλερ από τον δημιουργό των «Post Mortem» και «No».
Εικαστικά υποβλητικό, μα αφηγηματικά αποσπασματικό και δραματικά ημιτελές road movie από τον σκηνοθέτη τού «Πες στη Μορφίνη Ακόμα την Ψάχνω».
Αποικιοκρατικής λογικής, οικογενειακών αξιών και back to the ’80s ύφους εξωτική περιπέτεια επιβίωσης.
Ατμοσφαιρικό και δυναμικά σκηνοθετημένο, αλλά εντελώς πομπώδες κι αναληθοφανές, στα όρια της παρωδίας θρίλερ.