Ο κριτικός του «α» επιλέγει τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε.
10. Obscuro Barroco της Ευαγγελίας Κρανιώτη
Ένα παραισθησιογόνο ντοκιμαντέρ που οξύνει τις αισθήσεις, με τη δημιουργό να κατασκευάζει ένα αυθύπαρκτο κινηματογραφικό σύμπαν, πρωτόγνωρο, παθιασμένο και χειροπιαστό.
9. Ψυχρός Πόλεμος του Πάβελ Παβλικόφσκι
Ο λυγμός του παραδοσιακού «Δυο Καρδιές» που τραγουδά σπαρακτικά η Τζοάνα Κούλιγκ, συνοψίζει την τραγική ιστορία των πρωταγωνιστών σε ένα από τα πιο λυρικά φιλμ για τον έρωτα που έχουμε δει τελευταία.
8. Οι Τρεις Πινακίδες Έξω Από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Η φωτιά της μολότοφ που έριξε η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ καίει ακόμα, μαζί με τα πλάνα μιας ταινίας που κοίταξε στα μάτια πολύπλοκες πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού και απεικόνισε ανατριχιαστικά μια κοινωνία στο χείλος ενός βίαιου ξεσπάσματος.
7. Κλέφτες Καταστημάτων του Χιροκάζου Κορεέντα
Η ειλικρίνεια που λυγίζει και τον πιο δύσκολο θεατή και το ψηφιδωτό των εξαιρετικών ερμηνειών, σε ένα σενάριο – ωδή στη συντροφικότητα απέναντι στη μοναξιά, είναι τα υλικά ενός πραγματικά σπουδαίου φιλμ από τον Ιάπωνα δημιουργό.
6. Πρόσωπα & Ιστορίες των Ανιές Βαρντά και Ζε Αρ
Με αυτό το ντοκιμαντέρ η ακούραστη «γιαγιά» της νουβέλ βαγκ προσφέρει ένα χάδι στους αφανείς καθημερινούς ήρωες που με τις σπάνιες ιστορίες τους ξεπερνούν τα όρια της μεγάλης οθόνης, και χωρίς τους οποίους δε θα υπήρχε το σινεμά.
5. Η Μορφή του Νερού του Γκιγέρμο ντελ Τόρο
Στα '80s υπήρχε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, όσοι μεγαλώσαμε στα '00s όμως βρήκαμε τον δικό μας παραμυθά στον Μεξικανό σκηνοθέτη. Στη «Μορφή...» η φαντασία του ντελ Τόρο ξεσπαθώνει, πλάθει έναν κόσμο ζεστασιάς και έντονων χρωμάτων, στον οποίο εκρήγνυνται τα συναισθήματα του αθώου πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Μαζί τους εμείς, θεατές ενός ανορθόδοξου έρωτα που αντιστέκεται ολόψυχα στον κυνισμό.
4. Αόρατη Κλωστή του Πολ Τόμας Άντερσον
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης στήνει ένα απαράμιλλης κομψότητας κινηματογραφικό σύμπαν, με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις να κάνει για ακόμα μια φορά επίδειξη του τεράστιου ταλέντου του. Στο ρόλο ενός άντρα με απόλυτα ισορροπημένη ιδιοσυγκρασία, ο ηθοποιός παραδίνεται στην ξαφνική εισβολή των ορμητικών συναισθημάτων που απορυθμίζουν τις σταθερές του, την ώρα που ο Άντερσον απογυμνώνει τις αυτοκαταστροφικές εμμονές των ερωτικών συντρόφων και τις οδυνηρές δοκιμασίες μιας αδιαπραγμάτευτης αφοσίωσης.
3. Dogman του Ματέο Γκαρόνε
Σε έναν βίαιο, μοχθηρό και άπληστο κόσμο που συνεχώς παρακμάζει, δεν υπάρχει χώρος για τίμιους ανθρώπους όπως ο ομώνυμος χαρακτήρας του συγκλονιστικού Μαρτσέλο Φόντε, ο οποίος αναγκάζεται να ριχτεί σε μια μάταιη μάχη για να προστατέψει την αξιοπρέπειά του. Με μια χαμηλότονη και άρτια σκηνοθεσία που προετοιμάζει το θεατή για την αναπόφευκτη συντριβή, όταν αυτή έρθει σε ένα τέλος - γροθιά στο στομάχι, ο Μαρτσέλο θα έχει ήδη γίνει ένας μοντέρνος τραγικός ρομαντικός ήρωας.
2. Καλπάζοντας με το Όνειρο της Κλόι Ζάο
Με τη «Βρώμικη Πόλη» (1970) ο Τζον Χιούστον αποδόμησε με τον πλέον κινηματογραφικό τρόπο τα συμπλέγματα της ανδρικής ψυχολογίας και την άρρηκτη σύνδεσή της με μια ιδιότητα, ένα σκοπό. Στο αριστουργηματικό αυτό φιλμ οι ήρωες νοηματοδοτούνταν μέσω του μποξ, στην εξίσου καθηλωτική ταινία της Ζάο τη θέση του παίρνει το ροντέο και ένας νεαρός αναβάτης ο οποίος αδυνατεί πλέον να ιππεύσει. Παίρνοντας νοερά τη σκυτάλη από τον Χιούστον, η κάμερα της Ζάο εντρυφά ακόμα περισσότερο στις παραδοξότητες της αρρενωπότητας, συγκινεί βαθιά με τη σκηνοθεσία της και απεικονίζει χωρίς προκατάληψη μια Αμερική που ζει με τους δικούς της χρόνους και κανόνες.
1. Ρόμα του Αλφόνσο Κουαρόν
Τείνουμε να ξεχάσουμε πως το σπουδαίο σινεμά φτιάχνεται από απλές ιστορίες που κυοφορούν πολύπλοκες ιδέες και όχι το αντίστροφο. Η μεταμορφωτική εμπειρία μιας υπηρέτριας, στο ημιαυτοβιογραφικό σενάριο του Κουαρόν, γίνεται χάρη στη σκηνοθετική ευφυΐα του ίδιου καθολική. Απόλυτος κυρίαρχος σε κάθε πλάνο ο Κουαρόν αφηγείται με δεξιοτεχνία που δε διδάσκεται, αποθεώνει την ακλόνητη δύναμη των γυναικών, ενώ αφήνει έμμεσα αλλά αιχμηρά πολιτικά σχόλια στα σωστά σημεία. Κινητήριος δύναμη του φιλμ η συναισθηματική δύναμη και καθαρτική ικανότητα της ιστορίας του, που κάνουν το «Ρόμα» ένα σπάνιο δείγμα ατόφιου σινεμά.
