©Στέλλα Σερέφογλου
Τη Στέλλα Σερέφογλου την έχουμε γνωρίσει από παραστασεις για βρέφη και παιδιά προσχολικής ηλικίας που καινοτόμησαν και αγαπήθηκαν πολύ, τις "ΑΒΓΩ” και "ΟΠ!”. Παράλληλα ασχολείται ενεργά με την παιδαγωγική διδάσκοντας θεατρική αγωγή σε παιδιά και εφήβους σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο και έχει κάνει τα πρώτα της βήματα στον κινηματογράφο: από την πρώτη της μικρού μήκους "Μία", στην οποία πρωταγωνιστεί η Ξένια Καλογεροπούλου ως τη μεγάλου μήκους ταινία "Τέττιξ", που έχει λάβει έγκριση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, στο πλαίσιο του προγράμματος Πρώτη Ταινία-Γραφή.
Οι λεπτές αποχρώσεις της σύνθετης αδελφικής αγάπης
Φέτος, στο παιδικό θέατρο, δοκιμάζεται σε κάτι καινούργιο, πάντα όμως με έμπνευση και φροντίδα, όπως αποδεικνύεται παρακολουθώντας την παράσταση "Τι είναι αυτο" που παίζεται κάθε Κυριακή στις 12 μ. στο Θέατρο Σταθμός. Ακροατήριό της τα παιδιά σχολικής ηλικίας (προτείνεται για 4-10 ετών) και θέμα η αγάπη και δη η αδελφική, την οποία η Σερέφογλου προσεγγίζει με τρυφερότητα, χιούμορ, ενσυναισθηση και απλότητα που δεν αφήνει όμως απέξω τις λεπτές αποχρώσεις της σύνθετης αδελφικής σχέσης. Οι δύο ηθοποιοί (Αγγελική Δεληθανάση και Σταμάτης Φακορέλλης) έχουν ωραία χημεία και διάδραση με το κοινό, ειδικά όταν αυτό είναι στο προτεινόμενο ηλικιακό γκρουπ - τα γέλια και η σιωπή που μαρτυρά η προσήλωση εναλάσσονταν κατά τη διάρκεια της παράστασης που κράτησε τα παιδιά.
Βασικό εργαλείο τους το σώμα, σε μια παράσταση με έντονο το χορευτικό και κινησιολογικό στοιχείο, όπου ο λόγος έχει φυσικά τη δική του σημασία, συχνά συνειρμικός, σύγχρονος, αφαιρετικός, κλείνει το μάτι σε σημεία και στους ενήλικες θεατές που παίρνουν ωραία μαζί με τα παιδιά.
Δύο αδέλφια, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, μαλώνουν όλη την ώρα για τα πάντα. Όταν μια Κυριακή οι γονείς τους τα αφήνουν στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, τα δυο αδέλφια βρίσκονται στο δωμάτιο με την παλιά ντουλάπα, την οποία δεν πρέπει να ανοίξουν αλλά τελικά ανοίγουν κρυφά. Τι θα συμβεί μεταξύ τους;
Η ευρηματική χρήση του χώρου και των props με αποκορύφωμα την παλιά ντουλάπα του παππού και της γιαγιάς (με τις φωνές της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Χάρη Τσιτσάκη) και όσων κρύβει αυτή, αλλά και των ήχων, φωτισμών και σκιών, με στοιχεία βωβού κινηματογράφου, συντελεί στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Με βασικά υλικά αλλά και με τη γνώση μιας δημιουργού που έχει σκύψει πάνω από το αντικείμενό της, η παράσταση μας θυμίζει "τι είναι αυτό" που κάνει μια σχέση αγάπης ξεχωριστή, εύθραυστη, ανθεκτική στον χρόνο αλλά και για ποιά πράγματα αξίζει να προσπαθήσεις συχνά λίγο παραπάνω.
Με βασικά υλικά αλλά και με τη γνώση μιας δημιουργού που έχει σκύψει πάνω από το αντικείμενό της, η παράσταση μας θυμίζει "τι είναι αυτό" που κάνει μια σχέση αγάπης ξεχωριστή, εύθραυστη, ανθεκτική στον χρόνο αλλά και για ποιά πράγματα αξίζει να προσπαθήσεις συχνά λίγο παραπάνω.
Όπως αναφέρει η Στέλλα Σερέφογλου όταν ήταν περίπου δυο ετών, επαναλάμβανε συχνά στη μητέρα της την ερώτηση "τι είναι αυτό;” — εκδήλωση υγιούς περιέργειας αλλά και προσπάθειας κατανόησης του κόσμου, αν και καμιά φορά κατέληγε σε απάντηση-παγίδα για την ίδια. "Χρόνια αργότερα, το τραγούδι "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη” ενεργοποίησε εκείνες τις εσωτερικές χορδές που πάσχιζαν να βρουν παρηγοριά γύρω από το μυστήριο της αγάπης. Ίσως γιατί τότε, η αγάπη έμοιαζε τρόπαιο καλής τύχης και όχι κατάκτηση κοπιαστικής εργασίας.
Μια παράσταση - χορογραφία για το μυστήριο της αγάπης
Η παράσταση "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;” είναι ένα κράμα αυτής της αέναης παιδικής περιέργειας αλλά και της επιθυμίας μου να υμνήσω την αξία της αγάπης και της έμφυτης ανάγκης να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Όπως λέει ο Έριχ Φρομ: "Η αληθινή αγάπη είναι να μεγαλώνεις μαζί με τον άλλον, όχι μόνο να επιβιώνεις δίπλα του”. Αυτή η φράση συνοψίζει τη σχέση των δύο αδελφών που πρωταγωνιστούν· μια σχέση γεμάτη παιχνίδι, χαρά, συγκρούσεις, ματαιώσεις, θριαμβευτικές -μα προσωρινές- συμφιλιώσεις, τρυφερότητα και συνεχείς αναθεωρήσεις."
Το "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;” συνιστά για τη Σερέφογλου "την ανακάλυψη του εσωτερικού μίτου που συνδέει τον ενήλικα εαυτό με το παιδί” μέσα της -απαραίτητη προϋπόθεση όταν δημιουργεί ένα έργο για παιδιά- αλλά κι ένα μείγμα εξερεύνησης, παρατήρησης και ερωτημάτων γύρω από τον κεντρικό θεματολογικό πυρήνα, το μυστήριο της αγάπης και των εσωτερικών και εξωτερικών διαδρομών που διανύει κανείς όταν μαθαίνει να αγαπά”.
"Αντιμετώπισα την παράσταση σαν μια χορογραφία· καταιγιστική δράση, εναλλαγές κωμικών και ονειρικών στιγμών, παλλόμενο μουσικό περιβάλλον, που έπλασε με ευαισθησία ο Παναγιώτης Μανουηλίδης, κι ένα αργό ξεδίπλωμα των αισθήσεων που φέρνουν με γενναιοδωρία και χάρη στη σκηνή η Αγγελική Δεληθανάση και ο Σταμάτης Φακορέλλης, πλαισιώνοντας το αφαιρετικό και παιχνιδιάρικο κείμενο."
"Μνήμες, εμπειρίες και καλλιτεχνικά έργα –από ποιητικές ταινίες και βιβλία προσχολικής ηλικίας έως μουσική και χορό– αποτέλεσαν βασικά υλικά της δημιουργίας. Κοινό τους γνώρισμα ο ρυθμός, η αφαίρεση και η προσπάθεια ανακάλυψης μιας εναλλακτικής πραγματικότητας που είναι αδύνατη στην καθημερινή ζωή. Γι’ αυτό, αντιμετώπισα ολόκληρη την παράσταση σαν μια χορογραφία· καταιγιστική δράση, εναλλαγές κωμικών και ονειρικών στιγμών, παλλόμενο μουσικό περιβάλλον, που έπλασε με ευαισθησία ο Παναγιώτης Μανουηλίδης, κι ένα αργό ξεδίπλωμα των αισθήσεων που φέρνουν με γενναιοδωρία και χάρη στη σκηνή η Αγγελική Δεληθανάση και ο Σταμάτης Φακορέλλης, πλαισιώνοντας το αφαιρετικό και παιχνιδιάρικο κείμενο.
Ως καλλιτέχνης, δασκάλα και μητέρα, πιστεύω πως οι πιο φωτεινές στιγμές προκύπτουν όταν οι επιθυμίες συναντούν την ενσυναίσθηση, η φαντασία την πραγματικότητα, το απροσδόκητο το οργανωμένο. Μόνο τότε ανακαλύπτουμε το "μυθικό" μέσα μας και μέσα στις σχέσεις, βαδίζουμε στη μακρά πορεία προς την ολοκλήρωση και δανειζόμαστε το φωτοστέφανο που μας χαρίζει η ζωή. Θα ήταν ευτύχημα για μένα αν καταφέρουμε μέσα από το έργο μας να δονήσουμε το συλλογικό εκείνο ασυνείδητο που διψάει για αγάπη και αποδοχή”.
