Ο επιμελητής Αποστόλης Αρτινός γράφει για την έκθεση: «Η κεραμική, ακόμη και στις παραδοσιακές της μορφές, όταν υπηρετούσε δηλαδή τη χρηστική της αλήθεια, πάντα έβρισκε τρόπο να εκθέτει ένα ανοίκειο ίχνος, όπως για παράδειγμα οι ζωόμορφες, ή οι ανθρωπόμορφες κανάτες. Μια παραδοσιακή κανάτα που διαμορφώνεται με τέτοια χαρακτηριστικά εξέρχεται της χρηστικής της φύσης κι αναλαμβάνει έναν άλλο ρόλο, μιαν άλλη δοξασία μέσα στην εμπειρία του καθημερινού. Το έργο τέχνης, προγραμματισμένο στον ορίζοντα της διαφοράς του, μοιάζει κι η πιο ιδεώδης ενσάρκωσή της. Το ανοίκειο έτσι, ακόμη και στις πιο οικείες μορφές που μπορεί ν’ αναλάβει, καθίσταται αυτή η ίδια η αληθοφάνεια του έργου, το απρόσκλητο ανάγλυφό της, που όμως, πάνω του, μόλις κι ιχνογραφείται».
