Ο αστικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός artefact athens παρουσιάζει την έκθεση σύγχρονης τέχνης με τίτλο "all aboard" σε επιμέλεια Κώστα Πράπογλου, στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών "Ελευθέριος Βενιζέλος".
Η έκθεση επιχειρεί να διαμορφώσει μια πολυσχιδή συνθήκη συνάντησης, όπου η σύγχρονη τέχνη συνομιλεί με την αρχιτεκτονική μνήμη και τη χρηστικότητα ενός χώρου εν αναμονή. Πέρα από την υλική υπόσταση του αεροδρομίου, η έκθεση προσεγγίζει ζητήματα υπαρξιακής υφής και φιλοσοφικού στοχασμού, εστιάζοντας στη δυναμική της μετάβασης ως βιωματικής πυκνότητας. Διερευνά τη στασιμότητα και την κινητικότητα ως υπαρξιακά πεδία, εξετάζοντας αν η μετατόπιση είναι εξέλιξη ή φυγή.
Το αεροδρόμιο, ως γεωγραφικό και ψυχικό σταυροδρόμι, μετατρέπεται σε μεταιχμιακό τόπο όπου εγγράφεται η εμπειρία. Το αδρανές κτίριο ενεργοποιείται εκ νέου, καθίσταται φορέας συνάντησης μνήμης, χρόνου και μετατόπισης. Το σημείο αυτό, μεταξύ λειτουργίας και παύσης, υπερβαίνει το ρόλο του ως σημείου διέλευσης. Εδώ, οι χρονολογικές συντεταγμένες αναδιπλώνονται και η έννοια του χρόνου αποκτά ελαστικότητα που αποσυνθέτει τη Νευτώνεια γραμμικότητα, επιτρέποντας μια εμπειρία βασισμένη στη διάρκεια του Bergson (la durée)· μια ρευστή, ασύμμετρη και ετερόκλητη μορφή συνειδησιακού βιώματος.
Ο Κώστας Πράπογλου αποκαλύπτει 5 fun facts για να μας παρακινήσει να δούμε από κοντά την εντυπωσιακή έκθεση στο "Ελευθέριος Βενιζέλος".
5 λόγοι για να δεις το "all aboard"

1. Ο ανενεργός τερματικός σταθμός του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, Express Facility, ανοίγει για πρώτη φορά ως εκθεσιακός τόπος σύγχρονης τέχνης. Η πρόσβαση σε έναν χώρο που συνδέεται αποκλειστικά με τον έλεγχο και τη διέλευση μετατρέπεται σε συλλογική εμπειρία παρατήρησης και στοχασμού. Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα και μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις διεθνώς που ένα ολόκληρο terminal εντός ενεργού αεροδρομίου "κατοικείται" εξολοκλήρου από τέχνη. Η αρχιτεκτονική του κτιρίου παραμένει ορατή∙ τίποτα δεν έχει καλυφθεί ή εξωραϊστεί. Η μνήμη της χρήσης του λειτουργεί ως θεμέλιο για κάθε έργο που φιλοξενείται μέσα του.
2. Η εγγύτητα στον διάδρομο απογειώσεων - προσγειώσεων αποτελεί σταθερό υπόστρωμα της έκθεσης. Ο ήχος των κινητήρων των αεροσκαφών εισέρχεται στον χώρο οργανικά, χωρίς πρόθεση εντυπωσιασμού. Ο ρυθμός των πτήσεων γίνεται ο παλμός της θέασης. Η παρουσία του αερολιμένα παραμένει ενεργή και δεν αποσύρεται για χάρη της τέχνης. Τα έργα αναπνέουν μέσα σε αυτή τη συνεχή κυκλοφορία ενέργειας.
3. Πολλές από τις εγκαταστάσεις και τα έργα δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για τη συγκεκριμένη έκθεση. Η διαδικασία παραγωγής τους πραγματοποιήθηκε επί τόπου, μέσα στους διαδρόμους, στα πρώην σημεία ελέγχου, στις αίθουσες αναμονής. Ο εφήμερος διάλογός τους με το κτίριο του Express Facility μετατρέπεται ως ένας από τους κεντρικούς εννοιολογικούς άξονες της έκθεσης.
4. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζονται έργα διεθνών καλλιτεχνών όπως της Maya Deren και του Ridley Scott στο πλαίσιο έκθεσης σύγχρονης τέχνης. Τα έργα αυτά παρουσιάζονται σε άμεση σχέση με σημερινές φωνές από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η ιστορική τους βαρύτητα συνυπάρχει με νεότερες εικόνες, χωρίς διαχωρισμούς ή διδακτικούς τονισμούς. Η ένταξή τους τους μέσα στον χώρο συγκροτεί γέφυρες χρόνου και αντίληψης.
5. Η έκθεση "all aboard" λειτουργεί ως πρόσκληση σε κατάσταση παραμονής και μετάβασης. Ο θεατής εισέρχεται σε μια διαδικασία ταξιδιού, άλλοτε κυριολεκτικού και άλλοτε συμβολικού, όταν ο ίδιος ο χώρος ενεργοποιεί μέσα του την αίσθηση πορείας προς κάτι αχαρτογράφητο. Δεν τίθεται ζήτημα κατανόησης ή ερμηνείας. Προέχει η προσμονή, η παρατήρηση, η αργή εναπόθεση ή μετατόπιση του βλέμματος. Η κίνηση μέσα στην έκθεση εκτυλίσσεται σαν εσωτερική διαδρομή, χωρίς θόρυβο και χωρίς προορισμό.
Δείτε όλες τις εκθέσεις της πόλης στον οδηγό τεχνών του athinorama.gr
Περισσότερες πληροφορίες
all aboard
40 καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές και χώρες καταλαμβάνουν το Express Facility, κτίριο που βρίσκεται παράλληλα με τον δυτικό διάδρομο απογείωσης και προσγείωσης στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Ο αερολιμένας, ως γεωγραφικό και ψυχικό σταυροδρόμι, μετατρέπεται σε τόπο εμπειρίας. Στις αίθουσες αναμονής και στους διαδρόμους, εγγράφονται αφηγήσεις αποχωρισμού, μετάβασης και επιστροφής. Η αναμονή λειτουργεί ως μεταβατική εμπειρία χωρίς αρχή ή τέλος, όπου ο χρόνος αποκτά ελαστικότητα και η τέχνη διαστέλλει τη συνείδηση. ι Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες παρουσιάζουν εγκαταστάσεις, γλυπτά, βίντεο, ζωγραφικά έργα και επιτελεστικές δράσεις που δίνουν ζωή στο κτίριο ως «αρχείο ανασταλμένων προθέσεων» και το μετατρέπουν σε πεδίο αναστοχασμού. Ο ήχος των αεροσκαφών και οι ανακοινώσεις του αεροδρομίου γίνονται ποιητικό υπόστρωμα, συνομιλώντας με τα έργα και αναδεικνύοντας τον ταξιδιώτη ως οντότητα θραυσματική, ποσοτικοποιημένη και υπό συνεχή «ανάγνωση».

