Φέτος, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, δημιουργώντας τον κύκλο παραστάσεων "Η σκηνή των βιβλίων", δίνει θεατρική πνοή σε σύγχρονα λογοτεχνικά κείμενα. Μετά τον "Μητροφάγο", έργο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Ρόκε Λαρράκι, το "Σαρμάντζα" του Κωνσταντίνου Δομηνίκ, την "Πόλη των Τυφλών", μια εκδοχή του "Περί τυφλότητος" του Ζοζέ Σαραμάγκου, σειρα έχουν η Ανί Ερνό (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022) με τα "Χρόνια" και η Χαν Γκανγκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024) με τη "Χορτοφάγο" και η Κίττυ Αρσένη με το "Μπουμπουλίνας 18" τα οποία γίνονται οι ομώνυμες παραστάσεις στην Πειραιώς 260. Ας δούμε λίγα λόγια για τα βιβλία πίσω από αυτές.
Ανί Ερνό - "Τα χρόνια"
Μέσα από φωτογραφίες και σκόρπιες αναμνήσεις από γεγονότα, λέξεις και πράγματα, η Ανί Ερνό μάς συμπαρασύρει σε μια περιδιάβαση στη ζωή της, από τα πρώτα χρόνια μετά τον Πόλεμο, μέχρι και σήμερα. Βιβλία, τραγούδια, ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαφημίσεις και πρωτοσέλιδα δεκαετιών, σε αντίστιξη με προσωπικές συγκρούσεις και σημειώσεις. Τοπική διάλεκτος, λέξεις των καιρών, σλόγκαν, μάρκες και ονόματα για τα αντικείμενα που διαρκώς πληθαίνουν, εδώ αποκτούν φωνή. Η Ερνό κάνει το πέρασμα του χρόνου χειροπιαστό. Ο χρόνος ο ίδιος, ανένδοτος, αφηγείται το πέρασμά του, εξορίζοντας τους άλλους αφηγητές στην ανωνυμία. Ένα νέο είδος αυτοβιογραφίας ξεπροβάλλει, υποκειμενικό κι απρόσωπο, ιδιωτικό και συλλογικό ταυτόχρονα.
"Η ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού με σκουρόχρωμο μπανιερό σε μια παραλία με βότσαλα. Στο βάθος, οι απόκρημνες ακτές. Κάθεται σ' έναν επίπεδο βράχο, τα σφριγηλά του πόδια είναι τεντωμένα μπροστά, γέρνει πίσω ακουμπώντας στους αγκώνες, έχει τα μάτια κλειστά, το κεφάλι ελαφρώς σκυμμένο, χαμογελάει. Η μια χοντρή καστανή πλεξούδα είναι ριγμένη μπροστά, η άλλη πίσω στην πλάτη. Όλα μαρτυρούν την επιθυμία του κοριτσιού να ποζάρει σαν τις σταρ στο Cinemonde ή τα μοντέλα στη διαφήμιση του αντιηλιακού Ambre Solaire, να ξεφύγει απ' το ταπεινωτικό και ασήμαντο κοριτσίστικο κορμί του. Οι μηροί, πιο ωχροί, όπως και τα μπράτσα, πάνω ψηλά, δείχνουν το περίγραμμα ενός φουστανιού, μαρτυρώντας έτσι πως, για τούτο το παιδί, οι διακοπές ή ένα απόγεμα στην ακροθαλασσιά είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Η παραλία είναι έρημη. Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας: Αύγουστος 1949, Σοτβίλ-σιρ-Μερ". (από το οπισθόφυλλο)
Εκδόσεις Μεταίχμιο - Μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη
Χαν Γκανγκ - "Η χορτοφάγος"
Διαβάστε Επίσης
Η ΓιόνγκΧιε και ο σύζυγός της είναι δύο άνθρωποι του μέσου όρου. Εκείνος πηγαινοέρχεται δουλοπρεπώς στο γραφείο του, δεν διακατέχεται από καμία φιλοδοξία. Εκείνη δεν τη χαρακτηρίζει κανένα πάθος, είναι απλώς μια αφοσιωμένη νοικοκυρά. Η μονοτονία του γάμου τους ανατρέπεται όταν η ΓιόνγκΧιε αποφασίζει μια μέρα να μην ξαναφάει κρέας. Δεν δίνει εξηγήσεις. "Είδα ένα όνειρο", αυτό λέει μονάχα. Πρόκειται για μια μικρή ένδειξη ανεξαρτησίας, η οποία όμως μπορεί να θεωρηθεί ακραία και να αποδειχθεί ιδιαίτερα επικίνδυνη σε μια χώρα όπως η Νότια Κορέα. Και δεν φτάνει αυτό. Η παθητική αντίσταση της ΓιόνγκΧιε, μια διαδικασία ιδιότυπης μεταμόρφωσης, ξεπερνά κάθε όριο γκροτέσκου. Ποτέ δεν φορούσε με ευχαρίστηση σουτιέν, αλλά τώρα αρχίζει να το κάνει και δημοσίως. Επιπλέον, ονειρεύεται να ζήσει σαν φυτό. Σύσσωμη η οικογένεια θα στραφεί τελικά εναντίον της. Η βραβευμένη "Χορτοφάγος" είναι μια ιστορία καφκικής σύλληψης που αναπτύσσεται σε τρεις πράξεις. Ένα μυθιστόρημα σαγηνευτικό και αλλόκοτο, βίαιο και αισθησιακό, με το οποίο η Χαν Γκανγκ, από τις δημοφιλέστερες λογοτεχνικές φωνές της Άπω Ανατολής, διερευνά την επιθυμία και την ντροπή, την καταπίεση και την εξουσία.
Εκδόσεις Καστανιώτη - Μετάφραση: Αμαλία Τζιώτη
Κίττυ Αρσένη - "Μπουμπουλίνας 18"
Κίττυ Αρσένη. Ηθοποιός. Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967 σα μέλος του Π.Μ. και δικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου με την υπόθεση των "31". Την άνοιξη του 1968 φεύγει παράνομα από την Ελλάδα για να καταθέσει σα μάρτυρας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στην Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. (Από το οπισθόφυλλο)
"Η μαρτυρία τούτη γράφτηκε το 1968 στις διαδρομές του τραίνου Παρίσι-Στρασβούργο. Γράφτηκε ανάμεσα στις καταθέσεις-ανακρίσεις των νομομαθών της Επιτροπής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Γράφτηκε ανάμεσα σε συνεντεύξεις των ξένων εφημερίδων και τηλεοράσεων, που κείνο τον καιρό τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα κάλυπταν τις στήλες τους και τα προγράμματά τους... Γράφτηκε για ν' απαντήσει στον αμερικάνο ανταποκριτή του "New York Times" γιατί, περνώντας μια τέτοια διαδικασία, το μόνο γιατρό που δεν χρειάζεται κανείς είναι ψυχίατρος. Γράφτηκε γιατί το πλαστό μου διαβατήριο, οι πεδιάδες της Αλσατίας δε μ' έπειθαν ότι είχα φύγει από την Ελλάδα, από τη φυλακή, από την Ασφάλεια. Γιατί όντως οι νομομαθείς της Ευρώπης είχαν δίκιο να δυσπιστούν. Όταν δεν μπορείς να μεταφράσεις τη λέξη ταράτσα και απομόνωση σε άλλη γλώσσα δεν υπάρχει Ρrima Facie απόδειξη".(από τον πρόλογο)
Εκδόσεις Θεμέλιο
Δείτε αναλυτικές πληροφορίες για τις παραστάσεις εδώ:
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Μπουμπουλίνας 18
Συγκλονιστικός μονόλογος βασισμένος στο αυτοβιογραφικό έργο της Κίττυς Αρσένη. Η μαρτυρία για τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της Χούντας μετατρέπεται σε μια βαθιά προσωπική θεατρική πράξη, με την ηθοποιό να αφηγείται την ιστορία της θείας της- μια ιστορία που είναι και δική της. Η παράσταση διατηρεί τον χαρακτήρα του ντοκουμέντου, με σεβασμό και αμεσότητα. Η ομάδα φωτίζει τη σημασία της μνήμης στη δημόσια σφαίρα, υπενθυμίζοντας πως η Ιστορία δεν είναι μακρινή. Είναι παρούσα και μας αφορά όλους.
Η χορτοφάγος
Η ΓιόνγκΧιε, μια αφοσιωμένη νοικοκυρά που ζει μια ήσυχη οικογενειακή ζωή στη Σεούλ, γίνεται χορτοφάγος μετά από ένα αιματοβαμμένο όνειρο. Μια «επαναστατική» πράξη που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη στη χώρα της. Μέσα από την παράσταση που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Νομπελίστα Χαν Γκανγκ για τη βία στις ανθρώπινες σχέσεις, τη μεταμόρφωση, και το θέατρο ως καταφύγιο και πολιτική πράξη, γνωρίζουμε μία από τις πιο πρωτότυπες φωνές του ιταλικού και ευρωπαϊκού θεάτρου.
Τα χρόνια
H διάδοχος του Ίβο βαν Χόβε στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Internationaal Theater Amsterdam, επισκέπτεται πρώτη φορά τη χώρα μας με την παράσταση-εμπειρία που σόκαρε τους Βρετανούς, η οποία εστιάζει σε κοινωνικά θέματα και στο γυναικείο βίωμα, βασισμένη στο βιβλίο της Νομπελίστα Ανί Ερνό. Μεγαλώνοντας στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ηρωίδα σπάει τα δεσμά της μεσοαστικής της ανατροφής και μέσα από το γράψιμο αναπτύσσει οξεία πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Η ζωή αυτής της «συνηθισμένης» γυναίκας συνθέτει μια μεγαλειώδη συλλογική αφήγηση, καθώς η πορεία της συγγραφέα προς τη χειραφέτηση γίνεται με έναν τρόπο η συλλογική αυτοβιογραφία μιας ολόκληρης γενιάς και εν τέλει η ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης, σ’ ένα από τα πιο επιδραστικά γαλλικά βιβλία που γράφτηκαν στον 21ο αιώνα.
