Επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Ποταμός το καλύτερο -ίσως- βιβλίο του μεταπολεμικού πεζογράφου Αντρέα Φραγκιά, ο "Λοιμός". Στη νέα κυκλοφορία του κειμένου όπου βασίστηκε η ταινία-σταθμός του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου "Χάππυ Νταίη" του Παντελή Βούλγαρη, συμπεριλαμβάνεται και επίμετρο του Δημήτρη Χριστόπουλου.
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο
Τους οδήγησαν όλους στην παραλία. Εκεί φέρανε και τα κασόνια με τις αγριόγατες που μάζεψαν στο βουνό. Έβαλαν τον καθένα σ’ ένα σακί και ρίξανε μέσα του και μια γάτα. Δέσανε σφιχτά το σακί με χοντρό σκοινί κι άρχισαν να χτυπούν τη γάτα. Ύστερα βούτηξαν το σακί στη θάλασσα. Το τράβηξαν. Το βουτούσαν και το ξανατραβούσαν πολλές φορές.
Η κριτική του Αλέξανδρου Κοτζιά
"Το βιβλίο αυτό του Φραγκιά πέρα από τ’ άλλα αποτελεί και το χαρακτηριστικότερο ίσως δείγμα της ηθικής εγρήγορσης απέναντι στον εφιάλτη της σύγχρονης ζωής, εγρήγορσης που συνιστά τίτλο τιμής για την τέχνη τόσων και τόσων μεταπολεμικών πεζογράφων μας".
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Αντρέας Φραγκιάς (1921-2002) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην ΑΣΟΕΕ χωρίς να πάρει το πτυχίο του. Συμμετείχε ενεργά στην Αντίσταση και το 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία για οχτώ μήνες. Τη στρατιωτική του θητεία την υπηρέτησε επίσης εξόριστος στη Μακρόνησο.
Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία από το 1945. Πρώτη εφημερίδα με την οποία συνεργάστηκε, η Ελεύθερη Ελλάδα· τελευταία, η Καθημερινή. Έγραφε επίσης στο περιοδικό Αντί με ψευδώνυμο. Ήταν μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Υπήρξε φίλος και συνεργάτης του Άρη Αλεξάνδρου και του Δημήτρη Χατζή. Στον χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1955 με το μυθιστόρημα Άνθρωποι και σπίτια και ακολούθησε το 1962 η Καγκελόπορτα (η οποία γυρίστηκε και ταινία, σκηνοθεσία Δημήτρη Μακρή, 1978). Ολιγογράφος, αντλεί τα θέματά του, όπως πολλοί μεταπολεμικοί πεζογράφοι, από την πραγματικότητα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τα μετα πολεμικά τραύματα που δεν πρόλαβαν να επουλωθούν, λόγω της επιβολής της δικτατορίας. Το έργο του κινείται στην κατεύθυνση του ρεαλισμού, μπολιασμένο με πολλά νεωτερικά στοιχεία. Ειδικά στα δύο τελευταία έργα του, τον Λοιμό (1972) και το δίτομο Το πλήθος (1985-1986), καταθέτει μια γραφή πολύ προσωπική, με έντονο το φανταστικό στοιχείο, που περιγράφει μοναδικά τον εφιάλτη της απανθρωποποίησης στον σύγχρονο πολιτισμό.
Έγραψε με τον Νίκο Βώκο το σενάριο της ταινίας Το μεροκάματο της ευτυχίας (σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρόπουλου, 1960) και με τον Γεράσιμο Σταύρου το θεατρικό Πέντε στρέμματα Παράδεισος (θίασος Βασίλη Διαμαντόπουλου, 1962). Τιμήθηκε με το Α ́ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1988, για το έργο του Το πλήθος) και το 2000 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο για το σύνολο του έργου του. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, ρωσικά, ρουμανικά, ουγγρικά και γαλλικά.
Διαβάστε Επίσης
