Η μκχ (Μαρία Σιέρβα ή μαρίκα ή μαρίνα) είναι ποιήτρια. Στην πρώτη ποιητική της συλλογή "Βουκαμβίλια ποπ", η οποία κυκλοφόρησε το 2022 από τις εκδόσεις του λογοτεχνικού περιοδικού Τεφλόν, η μκχ αφηγείται αστικές ιστορίες για τη μητρόπολη ως εμπόλεμη ζώνη, για τα κορίτσια των μισών ενσήμων, των τσάμπα πτυχίων και των απλήρωτων υπερωριών, για όλες εκείνες "που κλαίνε με μάτια μελανιασμένα σε φυσικό μπλε", για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν χωράνε στο google maps. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, διακηρύσσει "πως ποίηση θα γράφουμε μόνο με λέξεις/ καθημερινές", βουτάει στο βίωμα για να μιλήσει για την έμφυλη βία και την άρνηση των έμφυλων ρόλων, για την ανεργία και την επισφάλεια, αλλά και για τις φίλες, που άλλες είναι μυρμήγκια, άλλες τζιτζίκια, άλλες πεταλούδες και άλλες κατσαρίδες που "μόνο/ η αγάπη/ τις βγάζει/ απ’ τους υπονόμους". Στην ποίηση της μκχ το προσωπικό είναι πάντοτε πολιτικό και "το κενό που αφήνουν/ οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν/ ισούται με στάχτη/ δική τους/ ή άλλων πραγμάτων".
Το παρακάτω άτιτλο ποίημα (έχει χρησιμοποιηθεί ο πρώτος στίχος ως ενδεικτικός τίτλος) υπογραμμίζει ότι και τα μη προνομιούχα υποκείμενα, με τις χαμηλόμισθες, μη αστραφτερές δουλειές, που σερβίρουν φευγαλέα ή μένουν ολότελα στο πίσω μέρος, στη λάτζα, παραμένουν άνθρωποι. Άνθρωποι με μεγάλα όνειρα και μεγάλη αξία.
[μπαλαρίνα δεν έγινα]
µπαλαρίνα δεν έγινα
να φοράω πουέντ
να µε χειροκροτάει
ο εξώστης
μονάχα τυλίγω
τα κορδόνια της ποδιάς
γύρω από τη µέση
σε φιόγκο
πριν κάνω λάντζα
μα κάθε που
από το παράθυρο
µε χαμόγελο μού παραγγέλνεις
τον καφέ σου
νιώθω πως
-δεν µπορεί-
µια ανθοδέσµη
μου αξίζει και μένα
στο τέλος της βάρδιας
