"Inertia": Αναζητώντας τα συστατικά για την αθανασία μέσω της τέχνης

Το Τhe Intermission και η Chapter NY παρουσιάζουν την "Inertia", την πρώτη έκθεση της Stella  Zhong, στην Ελλάδα. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν στις 16 Μαΐου (7-10 μ.μ.).

Στην αρχαία Κίνα, τα χάπια για την αθανασία παρασκευάζονταν συνδυάζοντας βότανα με μέταλλα ή ορυκτά, πιστεύοντας ότι η λήψη ουσιών που διαρκούν για πάντα θα έκανε τη ζωή εξίσου αιώνια. Σε σχήμα σφαιρών που μοιάζουν με πινγκ πονγκ, τα χάπια αυτά συχνά οδηγούσαν στο θάνατο. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της αναζήτησης για αθανασία, που  εφευρέθηκαν τυχαία η πυρίτιδα και το τόφου. Η ταυτόχρονη ύπαρξη γαλαξιακών και  εσωτερικών χρόνων, τρόμου και ελπίδας καθώς και οι αποκλίσεις τους, βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου της Stella Zhong. Η Zhong πειραματίζεται με την αδράνεια, την υπέρθεση και την τοπολογία ως συστατικά για την αθανασία σε μια νέα σειρά γλυπτών, που παρουσιάζονται στην Inertia, σε ένα αμάλγαμα ενός drop tower (πύργου πτώσης)1 και μιας πλατφόρμας λωτού2 - και τα δύο με τεχνολογίες που στοχεύουν στην υπέρβαση.

Ένα θραύσμα ενός ανεστραμμένου κώνου πολλαπλασιάζεται και συσσωρεύεται στον εαυτό του, κάποια καταρρέουν, άλλα συρρικνώνονται. Μια ματ σφαίρα σπάει σε δύο ήλιους, ενώ μια στοίβα από σφήνες συνεχίζει να μετρά. Τμήματα ενός κύκλου παραμένουν παγωμένα σε κατάσταση μεταμόρφωσης. Κάθε γλυπτό είναι ένας ασύμμετρος αστερισμός που έλκεται  από έναν κοινό προσανατολισμό ή ένα κομμάτι εύθραυστου νήματος. Ενώ παραπέμπουν σε κοσμικά σώματα, σε τεχνολογικές διεπαφές και σε λεπτομέρειες υποδομών, η γεωμετρία τους μιλάει για μια αέναη ζωή: όπως στα κινούμενα σχέδια, κανείς δεν πεθαίνει ποτέ πραγματικά.

Το έργο της Zhong μετατρέπει αντικείμενα σε μαύρες τρύπες. Τα αψηφά η εντυπωσιακή, ανοδική γραμμή των παραβολών τους. Για να τις ακολουθήσεις σχεδόν απαιτείται να κρατάς  την αναπνοή σου, όπως όταν προσμένεις την βουτιά σε ένα drop tower (πύργο πτώσης). Σαν  να ψάχνουν για περισσότερο οξυγόνο ή για να έρθουν σε επαφή με κάτι ανώτερο, αυτές οι γραμμές διαπερνούν την ηρεμία των κενών, έτσι ώστε να αρχίσουν να αναδύονται νέα, μικρά οικοσυστήματα. Πάνω από μια άκρη και στη βάση ενός γλυπτού, μια δέσμη ρυζιού, ένας μικροσκοπικός κρόκος, ένα θραύσμα της ίδιας της κατασκευής, σιωπηλά εξαπλώνονται.

Το ελληνικό νησί της Ικαρίας αποτέλεσε μια πρώιμη ιδέα για το έργο αυτό: ένας τόπος που  κάποτε ήταν γεμάτος με πολιτικούς εξόριστους και έναν πληθυσμό που πλέον είναι γνωστός για τη μακροζωία του. Το έργο αφορά τόσο την απόκλιση και την αναγέννηση, όσο και την ορμή της αισιοδοξίας που η βαρύτητα ή το χάος δεν μπορούν να βλάψουν.

Δείτε όλες τις εκθέσεις της πόλης στον οδηγό τεχνών του athinorama.gr.