Στο έργο αυτό ενυπάρχει μια μετέωρη αφηγηματικότητα από άκρη σε άκρη. Και μαζί μ’ εκείνη μια φαινομενική περιδίνηση στην καθημερινότητα μας όπου στο τέλος πείθει για τη σημαντικότητά της. Μετέωρη γιατί προσπαθεί να αποφύγει την πεπαπητημένη. Περιδίνηση γιατί αποζητά το βαθύ κέντρο ενός έκκεντρου κύκλου. Του κύκλου της ζωής που μας διαφεύγει. Η τραγικότητα της "εκεχειρίας", οι αμυχές, η απώλεια, η διασύνδεση, η συμπαντική γνώση, όλα σε λιτούς στίχους.
Οι τραγικές διαπιστώσεις του Δημήτρη Γκιούλου, αν και κοινές σε όλους, ξαφνιάζουν. Έχει την αντίπερα οπτική. Δε διστάζει. Παίρνει θέση. Γίνεται αιχμηρός. Και δίκαιος. Ξαφνιάζει. Λιτοδίαιτος στη γραφή του. Και μικροπερίοδος. Συμπυκνωμένη ποιητική παραδοχή. Γνώση και αυτούσιος θάνατος λέξεων. Διάκενα στίχων. Και έπειτα ανάληψη λέξεων. Όλα αυτά προϋποθέτουν τουλάχιστον μια θυσία. Τη θυσία του α’ προσώπου. Η ομορφιά στο έργο του είναι το λιτό, απλό και κοινό σημείο τομής της κοινωνίας των ανθρώπων. Η κίνηση. Προς και από. Με αρχή. Δίχως τέλος. Πάντα με αρχή. Ξανά και ξανά. Αν και πάντα εγγίζει ένα τέλος που ο ίδιος επιλέγει. Σχεδόν με ανατροπές. Η κοινή κατάφαση για εκείνον είναι μια διαρκής άρνηση στην αδικία […] "το μέλλον είναι ξηρασία" επιγράφει τον τίτλο ενός ποιήματος.
Όσο συνεχίζεις να τον διαβάζεις, νιώθεις μέσα σου τις αιχμηρές συνομιλίες του να σε λαβώνουν. Η προστακτική του είναι καρφιά σε πληγές επάνω. Η ευαισθησία του ντύνει τις λέξεις όταν εκείνες κρυώνουν από τη μοναχικότητα. Γίνεται σαρκαστικός. Δηκτικός. Είναι πιούρος ρεαλιστής σε μια σπασμένη ποιητική φόρμα. Φιλοσοφεί. Είναι φυσικό. Συνομιλεί εκ των έσω. Στοχάζεται. Και το κάνει θαρρετά. Είναι λεύτερος. Συνδιαλέγεται με τον θάνατο και συγκλονίζει. Κλείνει την Αγάπη και το Στερέωμά της μέσα σε ένα κουτί σπίρτα. Συγκλονίζει ξανά. Και ενθουσιάζει. Σε ένα εκκωφαντικό ποίημα. Και πιο κάτω σηκώνει κεφάλι στον Θεό του Ελύτη στο όνομα της Αγάπης. Και το κάνει καλώς (αυτό που περίμενα να συμβεί εδώ και αιώνες).
Η ποίησή του επιτίθεται. Γιατί είναι θαρραλέα. Τολμηρή. Έχει αυτό που εγώ ονοματίζω "έντιμο στίχο". Διεκδικεί την τρυφερότητα ανάμεσα στη στοχαστικότητά του. Έντιμο και αυτό. Είναι η εντιμότητα της γενιάς του, που δεν εγκαταλείπει. Συνεχίζει να διεκδικεί την ποιητικότητα και το ιδιόλεκτό του. Τα κατέχει άλλωστε. Πιστεύω πως ανοίγει τον δικό του δρόμο ανάμεσα στους δρόμους των ανθρώπων. Συνδιαλέγεται και στοχάζεται. Διαπιστώνει. Ο ίδιος δεν εκπλήσσεται. Αλλά εκπλήττει. Και η σημαντικότερη ποιητική αρετή του. Η ευθύτητα. Έστω και σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Βρίσκει με πειθαρχία την ευκολία να γράψει στίχους μεστούς. Σαν νιώσεις τον ρυθμό του και το μέτρο του, που και τα δυο λανθάνουν και λανθάνουν ίσως περισσότερο στους αναγνώστες των social που τον διαβάζουν ξαντεριασμένο και με ευκολία, μην πω με ραθυμία.
Δε διαβάζουμε στα social ποίηση. Εκεί η ποίηση είναι πάντα παράταιρη και μας γελά. Κρατήστε στα χέρια σας το βιβλίο αυτό. Αναρωτηθείτε για το σχήμα του. Για τα διάκενα στους στίχους. Και αν πραγματικά θέλετε να το ζήσετε, διαβάστε το απνευστί. Μόνο τότε θα συνθέσετε τη δική σας εικόνα για το βιβλίο αυτό. Τη δική σας αλήθεια. Ο ποιητής, την ποιητική του αλήθεια μας την προσφέρει απλά και μόνο για να ψάξουν οι αναγνώστες του την ολότελα δική τους αλήθεια στα γραφόμενά του. Στο τέλος σημαίνοντες γίνονται οι αναγνώστες. Και οι φανατικοί. Και οι καλλιεργημένοι.
Γ. Δ. Αναγνώστου, συγγραφέας
Τετάρτη 3 Γενάρη 2024
