Οι γκαλερί Galerist και Perasma ταξιδεύουν από την Κωνσταντινούπολη στα Δωδεκάνησα και παρουσιάζουν την ομαδική έκθεση "Time is a Child" έως τις 23 Ιουλίου, στον Ναυτικό Όμιλο Λέρου.
Η έκθεση εμπνέεται τον τίτλο της από μια εμβληματική στιγμή της ταινίας "Μια αιωνιότητα και μια μέρα" του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπου μια παιδική φωνή ακούγεται να αρθρώνει τη γνωστή φράση του Ηράκλειτου: "Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεντόβολα στην άκρη της θάλασσας", ορίζοντας έτσι, απλά και ανεπιτήδευτα, τη φευγαλέα και διαρκώς μεταβαλλόμενη φύση του χρόνου. Η έκθεση συγκεντρώνει έργα καλλιτεχνών που αντανακλούν τις αδιάκοπες δυνατότητες που φέρει αυτή η φύση και την ίδια στιγμή, επιχειρεί να σταθεί για λίγο ως μια χρονική ανάπαυλα που δεν πρόκειται να επαναληφθεί.
Όπως ακριβώς ο Τζων Κητς εκθειάζει τη διαχρονικότητα των αναπαραστάσεων ενός ελληνικού αγγείου στο ποίημά του Ωδή σε μια ελληνική υδρία, έτσι και η έκθεση παρουσιάζεται ως η εφήμερη αποτύπωση μιας στιγμής στο πέρασμα του χρόνου, που κυλάει αέναα και πάντα ξεφεύγει. Οι εύγλωττοι στίχοι του ποιήματος στοχάζονται τις σκηνές του αγγείου και φαντάζονται τις πιθανές εμπειρίες των σωζόμενων μορφών, που παραμένουν ανεξάντλητες όσο παραμένουν ατεκμηρίωτες. Ο άνθρωπος, ο φευγαλέος επιβάτης αυτού του ατέρμονου ταξιδιού δεν είναι παρά μια παγωμένη εικόνα σε μιαν υδρία. Το έργο τέχνης στέκεται ως διαθήκη, το αντικείμενο γίνεται ένας φόρος τιμής στην έμψυχη και άψυχη ανθεκτικότητα.
Η Λέρος, ένα ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων, σε απόσταση αναπνοής από την ηπειρωτική Τουρκία - τόσο κοντινό μα και απόμακρο, αεικίνητο, με τους δικούς του ρυθμούς όπως κάθε νησί - βρισκόταν για δεκαετίες υπό ιταλική κατοχή και έπαιξε κρίσιμο ρόλο κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο λόγω της προνομιακής γεωπολιτικής θέσης της. Η αρχιτεκτονική της περιοχής, που καθορίστηκε σημαντικά από το φασιστικό καθεστώς, λειτουργεί ως απτή υπενθύμιση του πολυεπίπεδου παρελθόντος και της μνήμης που περιζώνει τους τοίχους, τις καμάρες, τις κολώνες, και σαν βοτσαλάκι μπερδεύει με τις πέτρες, την άμμο και το νερό που την αγκαλιάζει.
Η έκθεση φιλοξενείται στη μικρή όχθη του κόλπου Κουλουκίου στο Λακκί, μέσα και γύρω από τη δομή που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1930 από το Ιταλικό Ναυτικό για την αποθήκευση ναρκών και λειτουργεί σήμερα ως ναυτικός όμιλος. Έργα των Alice Guittard, Ayça Telgeren, Burcu Yağcıoğlu, Elif Uras, Ευγενία Βερελή, Κωστής Βελώνης, Lara Ögel, Μαλβίνα Παναγιωτίδη, Μαρία Ιωάννου, Martin Creed, Merve İşeri, Nazım Ünal Yılmaz, Nil Yalter, Nuri Kuzucan, Rashid al Khalifa, Savvas Laz, Serkan Özkaya, Silva Bingaz, Στεφανία Στρούζα, William Kentridge, Yeşim Akdeniz και Yusuf Sevinçli συνέρχονται εντός του κτιρίου και διατρέχουν τον εξωτερικό χώρο φωλιάζοντας ανάμεσα στους ευκάλυπτους και τα πεύκα που το περιβάλλουν.
Ο χρόνος εδώ γίνεται πράγματι ένα παιδί, που κινείται συνεχώς προς τα εμπρός και ελίσσεται σπειροειδώς σε έναν ασίγαστο ρου, διαμορφώνοντας και αναδιαμορφώνοντας τον κόσμο γύρω μας. Ωστόσο, μέσα σε αυτόν το απρόβλεπτο, ατελείωτο χείμαρρο, ορισμένες εικόνες, αντικείμενα και λέξεις αντέχουν, στέκονται και αντιστέκονται ως μιαν απόδειξη της δημιουργικής δύναμης.
Διαβάστε Επίσης
