Επιστροφή στην προηγούμενη κανονικότητα; Μοιάζει απίστευτο! Πιστέυω ότι θα απολαμβάνω πολύ περισότερο όλα αυτά τα πράγματα που μας ήταν δεδομένα κάποτε και τώρα είναι απαγορευμένα. Καταρχάς τους ανθρώπους. Τους συνωστισμούς. Τα αγγίγματα, τα φιλιά, τις χειραψίες. Τη σωματικότητα των άλλων. Το μαζί. Τη φυσική παρουσία. Έπειτα όλον αυτόν τον πολιτισμό που χάσαμε. Τα θέατρα, τα σινεμά. Τα ταξίδια. Την ελευθερία.
Τέλος πιο σημαντικό από όλα: τις συναυλίες. Το να παίζουμε μουσική μαζί, ή να απολαμβάνουμε άλλους να μας παίζουν μουσική μαζί. Η ενέργεια του κοινού όσο τους τραγουδάω. Τα βλέμματα, τα χειροκροτήματα, η δυνατή ένταση. Αυτή η μαγική στιγμή που ανεβαίνεις στη σκηνή, πλησιάζεις το μικρόφωνο και βλέπεις τον κόσμο που ήρθε για να το ζήσετε όλο αυτό μαζί. Το δευτερόλεπτο πριν την πρώτη νότα. Χωρίς τη συναυλία δεν είμαι ολόκληρη. Ελπίζω να βρεθούμε κάπου όλοι μαζί σύντομα.
