Okra

Okra σημαίνει μπάμια κι αυτό ίσως δεν είναι το πιο θελκτικό όνομα που μπορεί να σκεφτεί κανείς για εστιατόριο. Όμως, η αλήθεια είναι πως το παρεξηγημένο κηπευτικό δεν εμφανίζεται ούτε μια φορά στο μενού, οπότε μη βιαστείτε να δικάσετε: το ρομαντικό loft στο Μοναστηράκι, με τον ανάλαφρο, αδιόρατα ρετρό διάκοσμο και την καρτποσταλική θεά στην Ακρόπολη κινείται σε σαφώς πιο comfort μονοπάτια, με την υπογραφή, μάλιστα, του πάντα δημιουργικού και ενδιαφέροντα Δήμου Μπαλόπουλου.

Πατώντας σε ελληνικά κλασικά και διασκευάζοντας δικά του signatures, ο Μπαλόπουλος έχει σχεδιάσει ένα μενού προσιτό και ευνόητο, κατάλληλο για το κοινό ενός απ’ τα πιο τουριστικά σημεία της πόλης, πάλι όμως μη βιαστείτε να δικάσετε: η κουζίνα είναι κάθε άλλο παρά τουριστική, με πιάτα που έχουν σκέψη, φαντασία και – σε περιπτώσεις – τόλμη.

Κάθε άλλο παρά τουριστική είναι και η ατμόσφαιρα εδώ, με ανάλαφρη loft αισθητική να διατρέχει το χώρο και μεσογειακό ταμπεραμέντο στο καθιστικό από ζεστό μπαμπού, σαν εκείνο που είχε θεριέψει στις αυλές και τις βεράντες των ελληνικών 80s. Παλέτα που επεκτείνεται και στο όμορφο, ατμοσφαιρικό μπαρ με το ξανθό ξύλο, ενώ η σκακιέρα στο δάπεδο προσθέτει ένα touch σοφιστικέ γαλλισμού.

Τοποθετημένη σε ιντριγκαδόρικη θέση, η κουζίνα επιβλέπει τη σάλα από την κορυφή μιας φαρδιάς σκάλας που προσθέτει τεατράλε στοιχείο στη διαδικασία του πάσου, με τις τελικές πινελιές να μπαίνουν σε κοινή θέα και τα πιάτα να κατεβαίνουν από την ψηλή σκηνή κάτω στο κοινό, σαν τις παλιές ντίβες – κρίμα, όμως, που καμιά φορά μπουρδουκλώνονται στο κατέβασμα, σε μια αλληλουχία γεύσεων που ξεκινά δυναμικά στα ορεκτικά, αλλά χάνει το βηματισμό όταν πλησιάζει στο κυρίως θέμα.

Για παράδειγμα, οι λαχανοντολμάδες του "Okra" είναι από τους καλύτερους της Αθήνας: με το λάχανο φίνο και τόσο-όσο τραγανό, έχουν τη λεπτεπίλεπτη χάρη μιας gyoza, που κρύβει μέσα μαυλιστική μπουκιά από κόκκινη γαρίδα, ενώ η κρέμα από σαλάμι Λευκάδας που συνοδεύει, προσθέτει πικάντικες νότες που ταιριάζουν χάρμα με το καψάλισμα του λάχανου στην πλάκα πριν το σερβίρισμα.

Σε αντίστοιχο fine comfort πλαίσιο κινείται και η παραλλαγή της σουπιάς με σπανάκι, την οποία η κουζίνα σερβίρει πολύ σωστά ψημένη και κομμένη σε χοντρούς κύβους, για να καταλαβαίνεις το κρουστό της δάγκωμα, σκορπισμένη σε εκφραστική κρέμα πατάτας – σπανάκι. Τα δε φασόλια caccio e peppe, με αχνιστά όστρακα και αυγοτάραχο, είναι ένα εντυπωσιακής γευστικής δριμύτητας πιάτο, που θα τόνιζε ακόμη πιο ωραία τον surf n turf χαρακτήρα του με μεγαλύτερη γαλαντομία στο αυγοτάραχο, δεν παύει όμως να εκπλήσσει με την αρμονία που βρίσκει στα φαινομενικά αταίριαστα υλικά.

Η αρμονία είναι αυτό που λείπει όμως απ’ το μυλοκόπι με σελινόριζα, baby πατάτες και βλίτα, με τον πληθωρισμό συνοδευτικών - ήδη εμφανή από την περιγραφή - να μην ανασκευάζεται στην εκτέλεση (η πατάτα δε βρίσκει λόγω ύπαρξης πλάι στο κομψό πάντρεμα των κηπευτικών, η σάλτσα από τα κόκκαλα του ψαριού βαραίνει αχρείαστα το πιάτο), ενώ αχρείαστα επεξεργασμένο ήταν και το ίδιο το ψάρι, που είχε χάσει την ανάλαφρη χάρη του.

Περνώντας στα κρέατα, που σχεδόν μονοπωλούν τα κυρίως πιάτα, σημειώσαμε ως άτυχη στιγμή το αρνάκι, που σιγομαγειρεύεται, μαδιέται και γίνεται τερίνα για στολιστεί με σάλτσα από τα κόκκαλά του και πολίτικης λογικής ρυζάκι με σαφράν, σταφίδες και αμύγδαλα – αυτό που ήρθε στο τραπέζι μας ήθελε αρκετό σιγομαγείρεμα ακόμη για να φτάσει στα καλά του, αφού το κρέας ήταν αρκετά σκληρό, το δε λίπος χοντρό κι αμέλωτο.

Το μοσχαρίσιο μάγουλο μπρεζέ, από την άλλη, με τη σάλτσα του να αγκαλιάζει φρέσκες (καίτοι κομμάτι παραβρασμένες) παπαρδέλες, έφερε στο τραπέζι τη λιχούδικη πληθωρικότητα που περιμέναμε (αν και μια πιο ανάλαφρη προσέγγιση στη σάλτσα, θα άφηνε περισσότερο χώρο στο σιφόν από κεφαλογραβιέρα με τρούφα να εκφραστεί), ενώ τα σιγομαγειρεμένα πανσετάκια με σάλτσα ντομάτας, γιαούρτι, μαϊντανό και ξηρό κρεμμύδι, αν και πιάτο αρκετά μπρουτάλ κι αταίριαστο με τη λεπτότητα των όσων είχαν προηγηθεί, ήταν μια εύστοχη και σκαμπρόζικη αναφορά στις γεύσεις και τα αρώματα του εθνικού μας πιτόγυρου– περίεργο, βέβαια, που δεν είχε και μια πιτούλα στο πλάι…

Τα επιδόρπια δεν κατάφεραν να ανατρέψουν την αντικλιμακτική πορεία της βραδιάς, με τη μεν σοκολάτα με καραμελωμένα φύλλα και κρεμέ φιστικιού να είναι κομμάτι ασυνάρτητη και επιθετική στην τραγανότητα των φύλλων (που δεν έβρισκαν και κάποια υγρασία στο πιάτο να τα στρογγυλέψει), η δε τάρτα με καραμελωμένο ανανά και σορμπέ καρύδας, ήταν πιο γλυκερή απ’ όσο χρειαζόταν ο δροσερός εξωτισμός της.

Η επίσκεψη του κριτικού έγινε στις 07/10

OKRA Μητροπόλεως 82, Μοναστηράκι, 2103217700. Ωράριο λειτουργίας: Τρ. - Παρ. 6μμ – 12πμ, Σαβ: 1μμ – 12πμ, Κυρ. 1μμ – 8μμ. Τιμή: € 50-70 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.