Bagatelle Athens

Έχει μια άκρως εκλεκτική, έως και ελιτίστικη διάθεση το Bagatelle της Αθήνας. Τη νιώθεις πηχτή στην ατμόσφαιρα, στα βαριά έπιπλα με το σκούρο μασίφ ξύλο και τα χοντρά υφάσματα, στο γλυκό, διακριτικό φωτισμό που αφήνει τις σκιές να δώσουν μορφή στη σκηνογραφία, στην τέχνη στους τοίχους, που δεν είναι τέχνη, αλλά συνθήματα που υπονοούν την τέχνη, και κυρίως την πολύ ειδική μορφή τέχνης που είναι η τέχνη της ευζωίας. Το βλέπεις επίσης στα ολόλευκα, ατσαλάκωτα λινά που σκεπάζουν τα τραπέζια, με τα γυαλιστερά σερβίτσια επάνω τους, κι ύστερα στο μενού, που μιλάει κυρίως γαλλικά, ακόμη και στα σημεία που είναι γραμμένα στα αγγλικά. Ακόμη και στις πόρτες για τις τουαλέτες το αισθάνεσαι, που θυμίζουν εκείνες τις βιβλιοθήκες με τα μυστικά περάσματα, σε μυθιστορήματα μυστηρίου για φόνους σε επαύλεις πλουσίων της Βρετανικής υπαίθρου.

Δε χρειάζεται να φτάσεις στις τιμές για να το καταλάβεις, από την ώρα που μπαίνεις στο χώρο αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό εδώ το εστιατόριο έχει σχεδιαστεί για το 1%. Κι όχι απαραίτητα για το 1% της Αθήνας, μια χούφτα εκ των οποίων πετυχαίνουμε απόψε εδώ, τυλιγμένους στην αχλή της quiet luxury σιγουριάς τους, αλλά και για το 1% των πάμπολλων επισκεπτών της πόλης, αρκετοί εκ των οποίων είτε πιάνουν ντόκο εδώ, στις προβλήτες της λαμπερής Astir Marina – ένα διαμάντι ξεχωριστής πολυτέλειας στις ελληνικές ακτογραμμές – είτε καταλύουν στο κοντινό "Four Seasons Astir Palace Hotel", το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά quiet luxury εστιατόρια της Αθήνας στη φαρέτρα του, το "Pelagos". Το "Bagatelle Athens", μάλιστα, αντανακλά στη σχεδιαστική του φιλοσοφία το διακριτικό glam-chic του "Pelagos", πηγαίνοντάς όμως ένα βήμα παραπέρα: εκεί που το "Pelagos" θυμίζει ακριβό κρουαζιερόπλοιο που πλέει σε πελάγη πολυτελούς lifestyle, το "Bagatelle" μοιάζει περισσότερο με το yacht του ιδιοκτήτη του στόλου στον οποίο ανήκει το παραπάνω κρουαζιερόπλοιο.

To "Bagatelle" είναι, φυσικά, κάτι παραπάνω από ένα εστιατόριο. Είναι ένα τεράστιας απήχησης διεθνές brand ρονταρισμένο στο concept του κοσμικού fun dining όπως γεννήθηκε και τελειοποιήθηκε στο St Tropez και την υπόλοιπη γαλλική ριβιέρα (στο μοτίβο που κινούνται επίσης brands όπως το "LPM” ή το "La Cantine du Faubourg”), με έδρες σε hot spots του διεθνούς jet set όπως το Courchevel, το Los Cabos, το Dubai και η Doha.  Αυτό που διαφοροποιεί το "Bagatelle", όμως, είναι ότι όλα εδώ γίνονται με λίγη παραπάνω φινέτσα, λίγο παραπάνω class. Αυτό αντηχεί ο διακριτικός, σχεδόν υποσυνείδητος τρόπος με τον οποίο το εστιατόριο μεταμορφώνεται σε party area κάθε Παρασκευή και Σάββατο (ή και πιο συχνά όταν ανοίξει ο καιρός και ξεδιπλωθεί η εξωτερική σάλα), χάρη σε προσεκτικά θεατρικά τρικς, αυτό καθρεφτίζουν όμως και το υψηλής κλάσης σέρβις, η σοβαρή wine list και ο συνολικός "αέρας" του "Bagatelle", που φλερταρεί πολύ περισσότερο με την fine dining εμπειρία, απ’ όποιο άλλο αντίστοιχο brand.

Το μενού, που εδώ στην Αθήνα επιμελείται ως executive chef o Joseph Kahat (υπό την υψηλή επιστασία του corporate chef του ομίλου, Rocco Seminara), κινείται στο φάσμα του γαλλικού fusion με μεσογειακά twists, και signature πιάτα όπως το λαβράκι καρπάτσιο με σάλτσα tonnata, το  ολόκληρο κοτόπουλο ψημένο σε κρούστα αλατιού, ή το ταρτάρ τόνου, με κρέμα αβοκάντο, aji Amarillo με ταμάρινθο και πιπέρια Espellet. Αυτό το τελευταίο επιλέξαμε για εισαγωγή στη γεύση του "Bagatelle" πλήρως χαρακτηριστικό μιας γαστρονομικής προσέγγισης που αγαπά τις στρογγυλεμένες εντάσεις και τα φινετσάτα στησίματα, εστιάζοντας την υψηλή ποιότητα της πρώτης ύλης που έχει για πρωταγωνιστή.

Το βουτυρένιο ψάρι, πολύ φίνο σε δάγκωμα και γεύση, ταιριάζει με τις κατεβασμένες εντάσεις που το συνοδεύουν, αν και θα το βλέπαμε με λίγο πιο χοντρό κόψιμο να υπογραμμίζει την αιθέρια σάρκα του – το ίδιο ισχύει και για το μοσχαρίσιο ταρτάρ, που έρχεται σε λεπτεπίλεπτο τραγανό ταρτάκι, με το αφράτο και λιπαρό φιλέτο Charolais σκεπασμένο από χαβιάρι Osietra (μια υπέρβαση όχι και τόσο απαραίτητη, μπορείτε να το προτιμήσετε στην απλή του μορφή με αποξηραμένο κρόκο αυγού), το οποίο θα αναδεικνυόταν καλύτερα αν το ένιωθες στο δάγκωμα. Στο σεβίτσε τσιπούρας με ζωμό ψαριού, τσίλι, σέλερι και αυγά σολομού, που έκλεισε τον ωμοφαγικό μας κύκλο, αν και το ψάρι ήταν εξαιρετικό, μας έλειψε η σπιρτάδα και η κάψα που θα δικαιολογούσε το όνομα του πιάτου, ενώ τα ρολάκια μελιτζάνας με σάλτσα ντομάτας σε ώσμωση και κρέμα παρμεζάνας, θα θέλαμε πιο έντονη τη ζωηρή νοστιμιά που υπόσχονται τα υλικά.

Η πίτσα του Bagatelle, ένα signature πιάτο με σταθερή θέση στα best seller του μενού παρά τα (ή ίσως και εξαιτίας των) 52 ευρώ της τιμής του, είναι της ρομάνικης σχολής, με ζυμάρι τριήμερης ωρίμανσης που έρχεται τραγανό στο δάγκωμα και λιώνει στο μάσημα, με toppings εξαιρετικής ποιότητας (μοτσαρέλα fior di latte, μπεσαμέλ τρούφας και αρωματική φρέσκια τρούφα) που εκφράζονται διακριτικά στο στόμα, ενώ τα ραβιόλι del plin, χειροποίητα και φρέσκα, με τυρί Castelmagno και φρέσκια τρούφα, είναι ένα πιάτο ντελικάτο κι αρωματικό, που θα ευχαριστιόμασταν περισσότερο αν το τυρί έβγαζε πιο στιβαρό τον ώριμο χαρακτήρα του.

Το καρέ από ελληνικό αρνάκι, που έχει τη στάμπα του Bagatelle Signature κι έρχεται γλασσαρισμένο σε πάστα ελιάς, ήταν νόστιμο και τρυφερό, αλλά με όχι πολύ πετυχημένο καραμέλωμα στο λιπάκι του, όμως το καλκάνι μπρεζέ με εικονικό ριζότο κολοκύθας, μαγειρεμένο σε ζωμό από το ψάρι και αρτυμένο με harissa – ένα signature πιάτο του εδώ σεφ Kahat – μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Πολύ λεπτοδουλεμένο, ξεψαχνισμένο και στρωμένο τριαντάφυλλο, το ψάρι ήταν αιθέριο και στακάτο στη μπουκιά, ενώ το "ριζότο" έδινε γευστικό πλούτο και βάθος.

Για φινάλε δοκιμάσαμε τη νόστιμη lemon tart με αλμυρό shortbread και μαρέγκες, αλλά οι τραγανές κρέπες με μοντέ από μασκαρπόνε με βανίλια, και πραλίνα από σιτσιλιάνικο πιστάτσιο μας πήραν τα μυαλά, με την εθιστική γλυκάλμυρη νοστιμιά τους. Επικίνδυνο επιδόρπιο αυτό, να το προσέξετε!

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 12/03

BAGATELLE ATHENS Απόλλωνος 77, Βουλιαγμένη, 21 4444 8240. Ωράριο λειτουργίας: Τετάρτη – Κυριακή 7.30 μμ – 2 πμ. Τιμή: € 80-140 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Παρκινγκ: Ναι.