Blue Fish

Ιδανικά πλασαρισμένο δίπλα στο κύμα, στον κόλπο της Βουλιαγμένης, το «Blue Fish» έρχεται από την Πάρο στην Αθήνα για ρομάντζο και ωραία θαλασσινή κουζίνα.

Ρομαντισμός παρά θίν’ αλός Σε ένα από τα πιο γοητευτικά πόστα της αθηναϊκής ριβιέρας στεγάστηκε για πρώτη φορά φέτος το «Blue Fish», ακριβώς κάτω από το ίδιας ιδιοκτησίας (όμιλος Σταθοκωστόπουλου) δημοφιλές café-ρεστοράν «Εν Πλω». Στρώνει τραπέζια πάνω στο κύμα και μερικά σκαλοπάτια ψηλότερα, αφήνοντας το μάτι να ρεμβάζει στον κόλπο της Βουλιαγμένης. Την ημέρα νομίζεις ότι είσαι σε νησί –δεν είναι λίγες οι φορές που θα δεις ιστιοπλοϊκά να δένουν στο μόλο μπροστά του– και γεμίζεις μπαταρίες. Το βράδυ το σκηνικό γίνεται ακόμη πιο ρομαντικό, με τα υποβρύχια φώτα που ρίχνουν τις δέσμες τους στα νερά να τα βάφουν πρασινογάλαζα και πάνω στα τραπέζια κεριά και γλαστράκια με βασιλικό­.

Η άγρια πέτρα του εξωτερικού ­τοίχου έχει το φυσικό της χρώμα, ενώ μέσα, στη χαμηλοτάβανη σάλα που θυμίζει λευκή σπηλιά, δίνει την αίσθηση ασπρισμένου μαντρότοιχου. Τα μπεζ και υπόλευκα τραπέζια μαζί με τις ξύλο-ψαθί καρέκλες βαμμένες σε αντικέ γκρι διαμορφώνουν ένα χαλαρωτικό σκηνικό περιποιημένης μοντέρνας ταβέρνας, το οποίο τιμούν δεόντως οι κάτοικοι ενός από τα πιο αναβαθμισμένα προάστια της πόλης. Το «Blue Fish» του σεφ Γιώργου Οικονομίδη κάνει ήδη επιτυχημένη καριέρα στη μαρίνα των γιοτ στη Νάουσα της Πάρου τα τελευταία τρία χρόνια και τα σημάδια είναι ήδη πολύ ευοίωνα και για την Αθήνα.

Θαλασσινός μοντερνισμός με ­γιαπωνέζικη έμπνευση Θυμάμαι τον δημιουργό του εστιατορίου, προτού καν το ανοίξει στην Πάρο, να μου μιλάει με πάθος για την ψαροταβέρνα των ονείρων του, όπου θα σερβίριζε πολλές διαφορετικές κοπές ψαριού –κάτι αντίστοιχο με τη χασαπική– ψημένες τέλεια στη robata (ιαπωνική ψησταριά με κάρβουνα). Κάνοντας το όραμά του πράξη, λοιπόν, ο Γιώργος Οικονομίδης χρησιμοποιεί τη robata για να πάρει άψογα ψημένα τα ψάρια του. Το μαγαζί του, πάντως, δεν είναι ψαροταβέρνα παρότι έχει επαφή με αυτήν.

Ένα από τα ωραιότερα εδέσματα που δοκίμασα ήταν αυτό που σε ελεύθερη μετάφραση μπορεί να αποδοθεί ως «παϊδάκια από κεφάλι σφυρίδας». Πρόκειται ουσιαστικά για το κεφάλι του ψαριού κομμένο κατά τα γιαπωνέζικα πρότυπα σε μικρότερα κομμάτια, ζουμερότατα και διαολεμένα προκλητικά, σαν σχαριστός μεζές με dirty μοσχοβολιά, που δεν μπορείς να του αντισταθείς με τίποτα. Πηγαίνοντας σε πιο σύνθετες προτάσεις, τώρα, χαιρόμαστε μια διβαρίσια τσιπούρα, της οποίας το φιλέτο έχει περαστεί σε τρεις σούβλες για ψηθεί στη robata μέχρι να αποκτήσει δέρμα τραγανότατο και σάρκα με χυμώδη νοστιμιά.

Σερβίρεται με νόστιμα al dente σχαρισμένα κολοκυθάκια και κρεμμύδια δίπλα σε ωραίο πουρέ πατάτας, με «χιό­νι» αρωματικού ελαιόλαδου και μια σάλτσα παντζαριού, η οποία είναι το μόνο στοιχείο που κλοτσάει στο πιάτο. Ο σεφ όμως φαίνεται ότι αγαπάει πολύ το παντζάρι, διότι το χρησιμοποιεί και στο πρωτότυπο «λαβράκι μισό schnitzel»: και πάλι, παρότι το τσάτνεϊ του κόκκινου βολβού είναι πολύ καλό από μόνο του, καταλήγει ασύμβατο λόγω της ιδιαίτερης γεύσης και της έντασης που δημιουργείται με τον πουρέ αβοκάντο, που του κάνει παρέα στη γαρνιτούρα.

Το ίδιο το λαβράκι, πάλι, που έχει από την πλευρά της σάρκας του μια τραγανή και λεπτή κρούστα από γιαπωνέζικο panko, καρυκευμένη με λεμόνι, λάιμ και βότανα (το σνίτσελ), και από την άλλη την πέτσα του ψημένη επίσης στη robata, είναι σίγουρα από τις δυνατές προτάσεις της κουζίνας παρά τη συγκεκριμένη αδυναμία. Το μαριναρισμένο σε εσπεριδοειδή μπαρμπούνι, με το οποίο αρχίσαμε το δείπνο μας, είχε μάλλον «παραψηθεί» στη μαρινάδα και του έλειπαν η αλαβάστρινη υφή και η γοητεία της ωμότητας. δίπλα του πάντως έχει μια ωραία σαλάτα από αγγούρι, φύκια και φρέσκο κορίανδρο με ένα ντρέσινγκ από leche de tigre.

Σαφώς ανώτερα, τα άψογα αχνισμένα μύδια έχουν φανταστικά χυμώδη σάρκα και το ζωμό τους «χρωματίζουν» ωραιότατα πράσινο κάρι, τζίντζερ, τσίλι, ζωμός καρύδας και λέμονγκρας. Όσο για τα λινγκουίνι, έχουν τη βαθιά νοστιμιά που τους χαρίζει η σάλτσα από πυκνό ζωμό γαρίδας, η οποία όμως είναι τόσο δυνατή, που εξαφανίζει τη γεύση των κομματιών της σκορπίνας που μπαίνουν επάνω τους. Αν πάντως τύχει να παραγγείλετε μαζί και τα μύδια και ρίξετε στα ζυμαρικά λίγο από το ζωμό τους, θα δείτε να συμβαίνει ένα μικρό θαύμα, καθώς οι γεύσεις των υλικών ελαφραίνουν και συνδυάζονται υπέροχα. Τέλος, πήρα έτσι για δοκιμή τις αγκινάρες με σπανάκι φρικασέ χωρίς τον αστακό που μπαίνει πάνω τους, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι με τρέλανε το μαγείρεμά τους. Στα επιδόρπια της ημέρας, η πάβλοβα με ανανά είχε ωραία μαστιχωτή μαρέγκα και πολύ καλή κρέμα, ενώ η καρυδόπιτα είχε μεν ωραία αρώματα, αλλά η ελαφράδα της ήταν υπερβολική.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 17/5.

BLUE FISH Λεωφ. Ποσειδώνος 4, Βουλιαγμένη, 2109671778. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 30-40 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Διαθέτει το εστιατόριο.