Να, για λόγους σαν αυτούς ο θυμόσοφος ελληνικός λαός (και όχι μόνο) χρησιμοποιεί τόσο συχνά πασίγνωστες εκφράσεις όπως... "έχει ο καιρός γυρίσματα": γιατί και σχέση με την πραγματικότητα έχουν, και αποδεδειγμένη πρακτική αξία! Η βιομηχανία του gaming, δε, ανήκει σε αυτές που ναι μεν δεν έχουν "εισπράξει" τις συνέπειες της πολυσυζητημένης οικονομικής ύφεσης με τρόπο τόσο οδυνηρό όσο άλλες στην παγκόσμια αγορά, όμως και αυτή έχει αρχίσει αυτόν τον καιρό να νοιώθει το πραγματικό νόημα της συγκεκριμένης έκφρασης "στο πετσί της". Το δυσμενές κλίμα που επικρατεί άλλαξε το τοπίο της αγοράς σε διάστημα λίγων μηνών - και τώρα, εν όψει ενός δύσκολου 2009, όλοι θυμήθηκαν τους... hardcore gamers!

Για τους φίλους και τις φίλες της στήλης που δεν χαμογελούν ήδη ειρωνικά, θα υπενθυμίσουμε ότι μόλις 48 μήνες έχουν περάσει από τότε που τόσο οι τρεις πρωταγωνίστριες εταιρείες (Sony, Microsoft, Nintendo) όσο και οι κορυφαίες εταιρείες έκδοσης τίτλων διατείνονταν με πάθος ότι το gaming "για να αποφύγει το μαρασμό" έπρεπε να εξαπλωθεί σε πολύ ευρύτερο, mainstream, casual κοινό. Άδικο δεν είχαν, βέβαια, αλλά αυτό που πραγματικά εννοούσαν ήταν ότι αφού... "τους είχαν" κατά βάση τους αφοσιωμένους gamers, ήταν καιρός να πρσελκύσουν και τους μη αφοσιωμένους, για πολύ υψηλότερα έσοδα. Συλλογιστική που οδήγησε σε λιγότερα "games για gamers" και περισσότερα "games για τον παππού, τη γιαγιά και τη θεία Ελπινίκη", με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συγκεκριμένη μορφή ψυχαγωγίας.

Μικρό fast forward στα Χριστούγεννα του 2008 και εκθέσεις των... φίλων μας των αναλυτών, η μία μετά την άλλη υπογραμμίζουν το εξής: το δύσκολο 2009 δεν πρόκειται να ξεπεραστεί χωρίς μεγάλες απώλειες και η ανάκαμψη στο χώρο της ηλεκτρονικής διασκέδασης δεν πρόκειται να έλθει, αν οι εταιρείες δεν εξασφαλίσουν την υποστήριξη των hardcore gamers, των ανθρώπων δηλαδή που "αγαπούν το άθλημα" και έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια να καταβάλλουν σεβαστά χρηματικά ποσά γι' αυτό. Έχουν δίκιο. Καμία εταιρεία του χώρου δεν μπορεί να περιμένει πια δυσθεώρητα έσοδα από ένα κοινό που ασχολήθηκε λίγο με τα games από περιέργεια, το κάνει μόνο "στη χάση και στη φέξη" με φίλους, αγοράζει 2-3 τίτλους το χρόνο και αντιμετωπίζει το gaming ως πολυτέλεια την οποία μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να στερηθεί χωρίς δισταγμό. Κι αν όλο αυτό ακούγεται ως... "η εκδίκηση των hardcore gamers", σε ένα βαθμό είναι αυτό ακριβώς. Γιατί είναι κακό να ξεχνάμε ποιοι ήταν αυτοί που μας έφεραν στο σημείο να συζητάμε για εγκατεστημένες βάσεις δεκάδων εκατομμυρίων χρηστών παγκοσμίως και έσοδα δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Ε μαμά Sony, μαμά Nintendo, μαμά Microsoft...;