Τα 10 "Μπάσταρδα" διαλέγουν τις αγαπημένες ταινίες τους

Η ελληνική ταινία με το περισσότερο σούσουρο της σεζόν, το οποίο οφείλει στις sold out προβολές της το περασμένο φθινόπωρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, συναντιέται πια με το κοινό της. Τα ηδονικά "Μπάσταρδα", το σκηνοθετικό ντεμπούτο του πολυπράγμωνος Νίκου Πάστρα, στρέφεται γύρω από τις σεξουαλικές και μη κραιπάλες μιας παρέας νεαρών ενηλίκων, οι οποίοι περνούν τις μέρες τους σε ένα απομονωμένο σπίτι που θυμίζει κοινόβιο. Σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί της ταινίας κάνουν τώρα τα πρώτα βήματά τους στην υποκριτική. Μάλιστα, έχουν παίξει ρόλο στη γραφή του σεναρίου, καθώς σε μεγάλο βαθμό η πλοκή αναπτύχθηκε μέσα από τη δική τους συμβολή στα γυρίσματα. Για το λόγο αυτό, αλλά και χάρη στην επιβλητική κινηματογραφική παρουσία τους, ζητήσαμε από τα "Μπάσταρδα" να μοιραστούν μαζί μας την ταινία που αγαπούν περισσότερο από όλες. Ο λόγος, λοιπόν, σε εκείνα.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν ανήκουν στο Νίκο Πάστρα και δημοσιεύονται στο "α" με την άδειά του.

Ναταλία Σουίφτ: "Badlands" (Τέρενς Μάλικ, 1973)

"Μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες στον κόσμο είναι το "Badlands” του Τέρενς Μάλικ. Δύο ήρωες που κανονικά δεν θα έπρεπε να συμπαθείς, αλλά σε μαγνητίζουν. Ένα τρομακτικό παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στην αθωότητα και την αδιανόητη βία. Ένα πειραγμένο road movie για την ενηλικίωση, τον έρωτα και το αίμα, που σε κάνει να μη θες να σταματήσεις να το κοιτάς”.

Ζαχαρίας Γουέλα: "Λούκα" (Ενρίκο Καζαρόζα, 2021)

"Το "Λούκα” της Disney/Pixar. Επειδή αποτυπώνει με ευστοχία την ανάγκη του να "βγεις πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας" και να εξερευνήσεις όλα εκείνα που μέχρι τώρα θεωρούσες απαγορευμένα, να τολμήσεις να κυνηγήσεις τα όνειρά σου και τέλος να αναζητήσεις τη δική σου ταυτότητα. Και για τον Αλμπέρτο που μας μαθαίνει να: "Silencio Bruno!”".

Αφροδίτη Καποκάκη: "Ο Μικρός Δραπέτης" (Σταύρος Τσιώλης, 1969)

"Είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Τα στοιχεία που την ξεχωρίζουν για μένα είναι αρχικά η τρυφερή προσέγγιση των μικρών πρωταγωνιστών, η ποιητικότητά της, καθώς και το ιδιαίτερο και πρωτοπόρο για την εποχή της χιούμορ. Η σκηνή του "Γκιώνη” κατατάσσεται για μένα στις πιο συγκινητικές σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου".

Εριφύλη Κιτζόγλου: "Taking Off" (Μίλος Φόρμαν, 1971)

"Σίγουρα από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, είναι χαραγμένο στη μνήμη και την καρδιά μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω την έναρξη με τη σκηνή της ακρόασης. Την ομορφιά του ακατέργαστου, τα κορίτσια με τα μακριά μαλλιά των late 60s και την αμηχανία τους, το συγκλονιστικό τραγούδι της Κάθι Μπέιτς που συνοψίζει για μένα το πνεύμα ολόκληρης της ταινίας. Βρίσκω ιδιοφυή τη σκηνή με τους μεγαλοαστούς που αποπειρώνται να δοκιμάσουν χόρτο. Πολιτική και καταγγελτική ταινία, η οποία δεν στερείται συναισθήματος. Φοβερό καστ, οι φάτσες είναι μία και μία, και το γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια της ταινίας εξαφανίστηκε –κυριολεκτικά– στο δικό μου μυαλό κάνει το μύθο της ταινίας ακόμα μεγαλύτερο".

Χριστίνα Κυπραίου: "Δαμάζοντας τα Κύματα" (Λαρς φον Τρίερ, 1996)

"Στο σινεμά. Ο Γιαν κοιτάζει την Μπες, η Μπες την οθόνη του κινηματογράφου. Στα πρόσωπά τους σκιές από την προβολή της ταινίας. Απόλυτος έρωτας. Η Μπες είναι απορροφημένη στην ταινία, παρακολουθεί σαν μικρό παιδί. Ο Γιαν κοιτάζει την Μπες με τον ίδιο τρόπο, απόλυτα προσηλωμένος στη δική της έκφραση. Εκείνη γυρίζει να τον κοιτάξει και ξαναστρέφει το βλέμμα στην οθόνη. Εκείνος χαμογελάει. Τη θαυμάζει. Την αγκαλιάζει με το ένα του χέρι, τη φιλάει τρυφερά στο μάγουλο και μένει χαμογελαστός να παρακολουθεί τη συνέχεια της ταινίας αφημένος πάνω της. Τα μάτια τους λάμπουν. Ζουν το απόλυτο μαζί".

Μάριο Μπανούσι: "Λολίτα" (Άντριαν Λιν, 1997)

"Είναι από τις αγαπημένες μου. Ο μεγάλος και βασικός λόγος είναι η μουσική του Ένιο Μορικόνε. Όποτε θέλω να νιώσω αυτήν τη γλυκιά μελαγχολία, αυτήν τη νοσταλγία του καλοκαιριού με τις ακτίνες του ήλιου να σε χαϊδεύουν, βάζω τη μουσική από τη "Λολίτα” και μαγεύομαι ξανά και ξανά… Γενικά αγαπώ τον Μορικόνε, αλλά το συγκεκριμένο σάουντρακ είναι χαραγμένο μέσα μου".

Γιώργος Μπουφίδης: "Ερωτική Τρέλα" (Αντρέι Ζουλάφσκι, 1985)

"Μια καταπληκτική ταινία, εμπνευσμένη κι από τον "Ηλίθιο” του Ντοστογιέφσκι. Καταστρατηγώντας κάθε σύμβαση κι ανάγκη τυποποιημένης ρεαλιστικής αφήγησης, οδηγείται στον ανθρώπινο πυρήνα, όπου τα πάντα είναι υπέροχα κι ανυπόφορα την ίδια στιγμή. Βαθιά υπαρξιακή, γι’ αυτό και συγκινητική".

Κατερίνα Νταλιάνη: "La Strada" (Φεντερίκο Φελίνι, 1954)

"Το "La Strada” του Φελίνι είναι μια ταινία που, ενώ έχουν περάσει χρόνια από τότε που την είδα, θυμάμαι πολύ έντονα την αίσθηση που μου άφησε ο κόσμος της. Η τρομπέτα της Τζελσομίνα που βγάζει έναν πνιχτό ήχο, ο δρόμος με το φορτηγάκι, το περπάτημά της, ο τρόπος που λέει το όνομα του Ζαμπανό, το τσίρκο, η μουσική, η θάλασσα… Και το πρόσωπο αυτής της κοπέλας που ήταν κάτι ανάμεσα σε παιδί, κλόουν και μια γυναίκα πολύ τρυφερή, γεμάτη αγάπη μέσα στην πιο σκληρή πραγματικότητα. Στο τέλος της ταινίας κι εγω μαζί με τον Ζαμπανό νομίζω ότι αποχαιρετώ έναν ονειρικό κόσμο, όμορφο, χαρούμενο, αθώο, αφελή, που κάποτε έζησα μέσα σε αυτόν και τώρα πια δεν υπάρχει παρά η ανάμνησή του. Ε και επειδή στη ζωή αποχαιρετάμε πολύ συχνά μέχρι να μας αποχαιρετήσουν οριστικά, γι’ αυτό είναι και αγαπημένη ταινία".

Χρήστος Πούλος-Ρένεσης: "Revolver" (Γκάι Ρίτσι, 2005)

"Η ταινία στην οποία επιστρέφω ξανά και ξανά τουλάχιστον μία φορά το χρόνο είναι το "Revolver” του Γκάι Ρίτσι. Και κάθε φορά που τη βλέπω με μπερδεύει ακόμα πιο πολύ. Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές την είδα για 6η φορά. Δεν μπορώ να διαχωρίσω ακόμα τι εκτυλίσσεται σε αυτή την ταινία και τι υπάρχει στη φαντασία του ήρωα. Αυτός ο άνθρωπος-ήρωας που όσο προχωρά η ταινία ταπεινώνεται και μικραίνει αδιάκοπα μέχρι να φτάσει στη νίκη του επί του αντιπάλου, προσπαθεί να ελέγξει συνεχώς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, συνεχώς αποτυγχάνει και τελικά δεν καταλαβαίνουμε ποτέ αν νικάει, αν την έλεγξε, αν τον κατάπιε ή αν απλώς αφέθηκε στη συνειδητοποίηση της άγνοιας. Περισσότερο λοιπόν γράφω γι’ αυτή την ταινία για να το διαβάσει κάποιος και να συζητήσουμε τι είναι αυτό που μου διαφεύγει. Μήπως ο σκηνοθέτης θέλει απλώς να βιώσει ο θεατής ότι δεν ελέγχει κανείς τίποτα παρά μόνο τον εαυτό του, ίσως;"

Γιάννης Τομάζος: "Μάμα Ρόμα" (1962) και "Salò, 120 Μέρες στα Σόδομα" (1975) του Πιέρ Πάολο Παζολίνι

"Είναι δύσκολο να έχεις THN αγαπημένη ταινία. Αλλά το "Μάμα Ρόμα” και το "Salò” συνθέτουν ΤΟΝ αγαπημένο σκηνοθέτη, Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Αιρετικές, αισθητηριακές, απάνθρωπα ανθρώπινες και για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου".