"Η Αλίκη όλων μας": Η Γεωργία Μαυραγάνη και ένα ονειρικό ταξίδι στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου

Γεωργία, αν είχες τη δική σου "Αλίκη", μέσα σου ή δίπλα σου, τι θα της έλεγες πριν μπει στη χώρα των θαυμάτων;
Θα της έλεγα: Μην ξεχάσεις τίποτα από αυτό το ταξίδι. Κάποτε θα το γράψεις σε παραμύθι, και έτσι θα έχουν την ευκαιρία κι άλλα μικρά και μεγάλα παιδιά να ταξιδέψουν μαζί σου στα θαύματα. 

Το φανταστικό στον Κάρολ δεν είναι απλώς παραμύθι, είναι ένας τρόπος σκέψης. Πώς μεταφράζεται αυτό στη σκηνή;
Σαν το όνειρο. Στοιχεία της καθημερινής ζωής, της ψυχής και των συναισθημάτων μπερδεύονται με το απροσδόκητο, το θαυμαστικό και το άχρονο του ονείρου. Με απλά  λόγια, ο θίασός μας —που απαρτίζεται από εξαιρετικούς νέους και νέες ηθοποιούς— ξεκινά μια αφήγηση και βρίσκεται σιγά σιγά να "κολυμπά" και να εμπλέκεται μέσα στην αναπαράστασή της, με την ελευθερία ενός ποιητή. Όλοι θα γίνουν Αλίκες, γιατί όλοι, ανεξάρτητα από το φύλο και την ηλικία μας, κρύβουμε μέσα μας ένα κορίτσι που ψάχνει να μάθει "ποια είναι". Στο τέλος, ο καθένας και η καθεμιά τους θα κατορθώσουν να σταθούν θαρραλέα στο πραγματικό τους μέγεθος και να βρουν την αυθεντική φωνή τους. Θέλουμε όλα τα παιδιά και όλοι οι θεατές μας να ταυτιστούν με την Αλίκη και να εμπνευστούν από το θάρρος της.

Η λογοτεχνία του Κάρολ είναι γεμάτη λεκτικά παιχνίδια, παράλογες λογικές, ποιητικά παράδοξα. Πώς συνομιλείς μαζί του σκηνοθετικά; Και τι σε συγκινεί πιο πολύ σε αυτό το "λογοτεχνικό χάος”;
Σύμμαχός μας είναι η υπέροχη μετάφραση της Παυλίνας Παμπούδη και η μελέτη μας, ώστε να βρούμε τα σύγχρονα ελληνικά αντίστοιχα των μεταφορών και παραβολών του κειμένου, με απλό και κατανοητό τρόπο.

Η "Αλίκη" κινείται ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Εσύ, μέσα από τη θεατρική διαδικασία, νιώθεις πως η φαντασία είναι ένας τρόπος φυγής ή ένας δρόμος για να αγγίξουμε την πιο βαθιά αλήθεια;
Είναι σαν ψυχανάλυση με εικόνες. Το ταξίδι της Αλίκης είναι μια φανταστική παραβολή ενηλικίωσης. Λίγα λόγια, πολλές εικόνες και στο τέλος πυκνή αυτογνωσία. Η Αλίκη θα περάσει πολλά και από πολλά —όπως όλοι όσοι ενηλικιωνόμαστε— θα αλλάξει μεγέθη, διαθέσεις, σκέψεις. Αλλά μόνο έτσι θα βρει το πραγματικό της μέγεθος και την αληθινή της φωνή. Είναι ένα φανταστικό, μα και πλήρως αληθινό ταξίδι.

Οι παραστάσεις σου συχνά συνδυάζουν ρεαλισμό και ονειρική ποίηση. Πώς ισορροπείς ανάμεσα στην παιδική φαντασία και στη βαθιά θεατρική αλήθεια; Πού συναντιούνται, τελικά, το παραμύθι και το θέατρο ενηλίκων;
Για μένα είναι το ίδιο θέατρο. Οι μόνες διαφορές που ίσως βλέπω είναι ότι τα συναισθήματα είναι πιο απλά και καθαρά και πως δεν χρειάζονται πολλές διανοητικές εξηγήσεις.

Η μουσική της Λένας Πλάτωνος φέρει έναν δικό της κόσμο – σχεδόν υπερβατικό. Πώς συνομιλεί αυτός ο μουσικός κόσμος με τον δικό σου σκηνοθετικό ρυθμό; Και τι σημαίνει να "μελοποιείς” τη φαντασία ενός παιδιού;
Η μουσική, οι ήχοι και οι στίχοι της Λένας Πλάτωνος είναι το κύριο όχημα του ονειρικού ταξιδιού μας. Η μουσική και τα τραγούδια της αφηγούνται, με την κυριολεξία της ποίησης και την καθαρότητα του παιδικού αισθήματος, όλο το έργο. Είναι, άλλωστε, πέρα από ιδιοφυής συνθέτρια, μία από τις καλύτερες μουσικές αφηγήτριες που ξέρω.

Η Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο: φέρνει τα παιδιά σε πρώτη επαφή με το θέατρο. Πώς αντιμετωπίζεις την ευθύνη — αλλά και τη χαρά — του να είσαι εσύ αυτή που τα "μυεί” σε αυτό το πρώτο ταξίδι φαντασίας;
Χαίρομαι πάρα πολύ. Νιώθω μεγάλη ευθύνη. Δεν έχω κάνει καμία "έκπτωση" στη μελέτη και στον τρόπο μου. Περιμένω με λαχτάρα αυτή τη συνάντηση.

Η παιδική σκηνή του Εθνικού φέτος στεγάζεται προσωρινά στο ιστορικό "Μαρία Κάλλας". Πώς βιώνεις αυτή τη "μετακόμιση”; Μπορεί ο χώρος να επηρεάσει τη θεατρική πράξη και την ατμόσφαιρα της παράστασης;
Όμορφη σύμπραξη. Ο χώρος σαφέστατα επηρεάζει τον τόνο της παράστασης — και ο τόνος εδώ είναι μουσικός και θεαματικός. Έχουμε μια μοναδική συνεργασία με τη Λένα Πλάτωνος, τα πανέμορφα χρώματα και σκηνικά της Άρτεμις Φλέσσα, τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα και την υπέροχη κίνηση της Μαριάννας Καβαλλιεράτου. Μια "αστική" σάλα θα μεταμορφωθεί σε λιβάδι, σε λίμνη, σε ουρανό, σε δάσος. Είναι ένα θεατρικό, μουσικό και θεαματικό όνειρο.

Στην Αλίκη βλέπουμε ένα πλάσμα που αναζητά τη φωνή του μέσα σε έναν παράλογο κόσμο. Ως δημιουργός, νιώθεις ότι και η δική σου σκηνοθετική φωνή χρειάζεται να "ξαναδιεκδικεί” χώρο μέσα στο θεατρικό τοπίο; 
Διεκδικώ καλύτερη ποιότητα ζωής — όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους. Όσο για το καλλιτεχνικό-θεατρικό τοπίο, διαπιστώνω ότι υπακούει όλο και περισσότερο στους "νόμους" της αγοράς και του εμπορίου. Αλλά πόσο πια θα κρατήσει κι αυτό; Η τέχνη είναι μόνο προϊόν;

Τι ανακάλυψες για εσένα μέσα από τα βλέμματα των παιδιών;
Ότι εγώ, η αυτοαποκαλούμενη ενήλικας, είμαι πολλές φορές επικίνδυνα ανώριμη και παράλογη. Και ότι έχω μάθει καλά να κρύβω τις δεύτερες σκέψεις μου. Τα παιδιά έχουν το θάρρος του αισθήματός τους, όποιο κι αν είναι αυτό. Αυτή την ειλικρίνεια τη ζηλεύω και την προσπαθώ.

Είναι η φαντασία για σένα μια μορφή αντίστασης απέναντι στον ρεαλισμό;
Η φαντασία είναι για μένα ο τρόπος να μιλήσεις κατευθείαν στην καρδιά. Σαν τη μουσική. Και δυστυχώς, η φαντασία δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, στην εξουσία. Εμείς φταίμε. Έχουμε βολευτεί.