Εφηβεία χωρίς εκρήξεις δεν γίνεται. Κάποιες φορές αυτές οι εκρήξεις είναι σιωπηλές (κλείνονται στο δωμάτιό τους ή γενικά παίρνουν τις αποστάσεις τους) και κάποιες φορές είναι πολύ δυνατές, χτυπάνε πόρτες, βρίζουν, φωνάζουν.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που έβρισα μπροστά στους γονείς μου. Ήμουν εκνευρισμένη (και είπα "αι στο δ….ο). Ήθελα να τους σοκάρω. Ταυτόχρονα ένιωσα πάρα πολύ άσχημα και πολύ άβολα. Δεν ήθελα να τους στεναχωρήσω, ήθελα σίγουρα όμως να τους ταρακουνήσω. Πίστευα ότι η βρισιά θα τους κάνει να "ξυπνήσουν”, να με ακούσουν, να με καταλάβουν. Ήμουν έφηβη.
Διαβάστε περισσότερα στο mamagers.gr
