Ένα επτάχρονο κορίτσι, μετά την απόπειρα αυτοκτονίας της μητέρας της, ξεκινάει να γράφει μια λίστα με όλα τα υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζει κανείς. Νούμερο ένα: το παγωτό. Τα χρόνια περνάνε, η μαμά κάνει και δεύτερη απόπειρα, η λίστα σε στιγμές μπορεί να ξεχνιέται, αλλά συνεχίζει να μεγαλώνει μαζί με το κορίτσι, που γίνεται έφηβη, φοιτήτρια, σύζυγος, μητέρα. Αυτό είναι το κεντρικό μοτίβο του έργου των Βρετανών Ντάνκαν ΜακΜίλαν και Τζόνι Ντόναχιου "Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα", από το οποίο εμπνέεται η Ελένη Ράντου για το δικό της "Πάρτι": ένα χειμαρρώδες έργο, που αφηγείται σχεδόν πενήντα χρόνια ζωής της ηρωίδας, βάζοντας στο φόντο και την πορεία της Ελλάδας, διαμέσου μικρών ή μεγάλων αλλά με κάποιον τρόπο εμβληματικών στιγμών της.
Καταφεύγοντας και σε αυτοβιογραφικά βιώματα, δικά της ή των ανθρώπων της, η Ράντου τα κάνει ζωντανό, παλλόμενο θέατρο και ως συγγραφέας επιδεικνύει αξιοσημείωτη άνεση σε πολλά επίπεδα: στη σύνδεση του προσωπικού με το συλλογικό, στη διαχείριση του πληθωρικού υλικού της μέσα σε μια δαιδαλώδη διαδρομή, στη γενναιοδωρία των συναισθημάτων που προσφέρει, από την αβίαστη συγκίνηση μέχρι το πηγαίο γέλιο, στην ειλικρίνεια και την ανεπιτήδευτη απλότητα με την οποία αντιμετωπίζει επώδυνα θέματα (κατάθλιψη, μητρότητα, συζυγικές κρίσεις) και ακόμη –το σπουδαιότερο ίσως– στη γενναιότητα με την οποία εκθέτει το πυρηνικό μοτίβο του "Πάρτι", αυτό της σημαντικότερης σχέσης απ’ όλες: τη σχέση με τη μητέρα. Ο κύκλος που διαγράφει το έργο από την ηρωίδα-παιδί στη χτυπημένη από άνοια μητέρα που ξαναγίνεται "παιδί" αγγίζει ευαίσθητες χορδές και λειτουργεί με βαθιά επιδραστικό τρόπο, ακόμη και σε όσους δεν έχουν εμπειρία της νόσου.
Ερμηνεύοντας η ίδια την κεντρική ηρωίδα και, παράλληλα, τους δεκάδες ανθρώπους που καθόρισαν τη ζωή της, η Ράντου φέρνει εις πέρας μια σειρά προκλήσεων και –πότε καταφεύγοντας στο ερμηνευτικό της στιλ και πότε ξεπερνώντας το– καταβυθίζεται επί σκηνής σε ένα ασταμάτητο roller coaster συναισθημάτων. Ως συμμάχους της έχει σημαντικούς συνεργάτες, οι οποίοι καθορίζουν αποφασιστικά το βαθμό επιτυχίας του εγχειρήματος. Ο Ανέστης Αζάς στη σκηνοθεσία, δημιουργός που κινείται σε διαφορετικά θεατρικά είδη, αποδεικνύεται μια ολόσωστη επιλογή, κατευθύνοντας και τιθασεύοντας το χειμαρρώδες δραματουργικό υλικό, κι έτσι η παράσταση παρακολουθείται απνευστί, ενώ η χημεία του με την πρωταγωνίστρια θεωρείται δεδομένη εκ του αποτελέσματος.
Η παρουσία του μουσικού διδύμου String Demons (Κωνσταντίνος & Λυδία Μπουντούνη) είναι άλλη μία εξαιρετική ιδέα: οι ευφάνταστες διασκευές στα έγχορδά τους γνωστών τραγουδιών και μουσικών μοτίβων κλείνουν το μάτι στους θεατές, δημιουργούν ένα ζωντανό όσο και ανατρεπτικό soundtrack αυτής της πορείας ζωής και διευρύνουν το εκτόπισμα της θεατρικής εμπειρίας που απολαμβάνουν οι θεατές. Το σκηνικό της Μαγιούς Τρικεριώτη, ευστοχότατο, απομακρύνεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση: ένα σύνολο από σκόρπια έπιπλα αιωρούνται από την οροφή της σκηνής σαν κομμάτια ζωής και αναμνήσεων.
Περισσότερες πληροφορίες
Το πάρτι της ζωής μου
Αντλώντας από το «Every Brilliant Thing» του Ντάνκαν Μακ Μίλαν, η Ελ. Ράντου υπογράφει ένα νέο κείμενο που ξετυλίγει με χιούμορ και ειλικρίνεια τα τραύματα της ηρωίδας της, με φόντο αυτά της σύγχρονης Ελλάδας.
