Βλέποντας απολογιστικά τη χρονιά που μας πέρασε, παρατηρεί κανείς ότι όλο και περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες πέφτουν στην παγίδα του… μεταμοντερνισμού, υιοθετώντας μια εύκολη και συχνά προβληματική αποδομητική διάθεση.
Παρακολουθούμε σταθερά δεκάδες νεανικές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια και παρατηρούμε πως, αν και διαφαίνονται η καλοδεχούμενη επιθυμία τους για «κάτι διαφορετικό» και η αγωνία για την κατάθεση ενός προσωπικού ιδιώματος, στην προσπάθειά τους να αποτινάξουν την ταμπέλα του κλασικού, οι νέοι καλλιτέχνες προτείνουν ένα θέατρο που έχει μεν τη διάθεση να αμφισβητήσει, καταλήγει όμως να είναι αφελές, με ιδέες που δεν είναι απαραίτητα εύληπτες και ουσιαστικές. Πιο πρόσφατες αφορμές για τις σκέψεις αυτές στάθηκαν η παράσταση «Όπως σας αρέσει» της Ομάδας Σημείο Μηδέν στο Studio Κινητήρας και τα «Λιοντάρια» των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το λιγότερο που νιώθεις είναι αμηχανία όταν η επίγευση που σου αφήνει μια παράσταση είναι απλώς και μόνο η καλή πρόθεση. Μ’ αυτήν τη σκέψη φύγαμε από την παράσταση «Όπως σας αρέσει», η οποία με αφετηρία το έργο του Σαίξπηρ επιχείρησε να μιλήσει για την ερωτική επιθυμία. Μπορεί να ήταν καλοδουλεμένη η κίνηση των ηθοποιών, όμως ήταν άστοχες –αν όχι αφελείς– από την πλευρά του νεαρού σκηνοθέτη Σάββα Στρούμπου η οικειοποίηση πληθώρας στοιχείων από το κινησιολογικό ιδίωμα που έχει αναπτύξει κι έχει σηματοδοτήσει με τις παραστάσεις του ο Θεόδωρος Τερζόπουλος (με τον οποίο έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός) και η προσαρμογή τους σ’ ένα περιβάλλον παλιμπαιδισμού.
Μια ανάλογη ροπή προς την παιδικότητα, ωστόσο, διαπιστώσαμε και στην παράσταση «Λιοντάρια», η οποία βασίζεται στο κόμικς των Br. Vaughan-N. Henrichon. Θαυμαστή η ενέργεια των ηθοποιών, αλλά η συγκεκριμένη ανάγνωση ενός πραγματικού γεγονότος, που έχει αφήσει νωπά τα σημάδια του στην Ιστορία, με φόντο μια βομβαρδισμένη πόλη, είχε ως αποτέλεσμα μια παράσταση-«κουδουνίστρα», η οποία απευθύνεται περισσότερο σε ανήλικο παρά σε ενήλικο κοινό. Συμφωνούμε ότι χρειάζονται τολμηρές αναγνώσεις, σκηνοθεσίες που αναιρούν και διερευνούν, ωστόσο αυτό αποκτά αξία όταν το κάνεις έχοντας την κατάλληλη γνώση για να καθοδηγήσεις τους ηθοποιούς χωρίς να πελαγοδρομήσεις. Πέρα από την πρόκληση της ανατροπής για έναν σκηνοθέτη ή έναν ηθοποιό, χρειάζονται επαγγελματισμός και υπευθυνότητα προς τους θεατές που επιλέγουν να δουν τις παραστάσεις τους. Το θέατρο δεν είναι rock ’n’ roll, με την έννοια ότι δεν φτάνουν το παθιασμένο σολάρισμα και ο ενθουσιασμός για να κάνει κάποιος τη διαφορά...
